bu saatte buradaysan yalnızsın işte

3 yıl önce yeni evime taşındım. taşındığım ev çok uzaktaydı. taşındıktan 2-3 hafta sonra ne arayan oldu ne soran. eskiden de pek fazla kavga etmediğim için ezilirdim , giblenmezdim ve çok ağır konuştuğum için fazla sevilmezdim. muhabbet kuşu yetiştirip satıorm ve huur çocukları hemen kanka bana bunu 10 liraya satar mısın diye yavşamaya başlıor herkes menfaatçi olmuş dıbına koyduğumun dünyasında. devam etmek istemiyom panpalar ağlıcam yoksa amk duygusala bağladım.

huur cocugu niye soyleyip yuzumuze vuruon ne guzel unutuoz ara sıra mk

ben işteyim ama kalabalık içinde yalnızım lan. çekesim geldi amk

adsadsa

en kralı yalnızlık amk. ne kadar insan o kadar huur çocuğu.

@106 Devam et panpa

Öyle menfaatçi ve çıkarcı herkes. Bu devir de gamsız olacaksın aga.. Canım yanıyor dıbınakoyim.

@111 ölsek giblerinde olmucak panpa :(

@112 kimse kimsenin umrunda değil panpa .( insanlar seni beni düşünmez. Herkes kendi gibinin keyfinde amnakoyim

neler anlatasım var amk ooff offff gibtin beni @1 bin.

@114 anlat panpa dinliyorum ben

@114 ruhumuz gibiliyor.. Anlat panpa anlattt..

adam haklı beyler

Of of mk uyuyamadım hâla

vay aq burda böyle mal mal takılıyoruz panpalar

lan çok tatlı bi sevgilim vardı adapazarında yaşıyorduk. 17 aralık 2008de çıkmaya başladık. öyle böyle derken antalya'ya taşınma olayım çıktı... okul, aile... 17 aralık 2009... kızla buluşamadık o gün 18 inde buluştuk. söylemedim ona o gece yola çıkacağımı ve bir daha geri dönmeyeceğimi... sinemaya gittik salon bomboştu... şans mı, kader mi bilmiyorum... o gün içimden geçen, söylemek istediğim her şeyi söyledim ona ve 1. yılımızda o bilmiyordu ama ben ona son kez sarılıyordum... o günün gecesi yani 18 aralık 2009... 8 saatlik ömrümün en uzun, ömrümün en kısa, ömrümün git gide azaldığını hissettiğim yolculuğa çıktım... bir daha geri dönmemek üzere... 19 aralık 2009... antalyadayım... yanlış hatırlamıyorsam cuma günüydü. söylemedim ona... pazartesi günü beni aradı... aşkım beni okuldan alır mısın ? seni görmek istiyorum... ne diyeceğimi şaşırdım... içime içime ağladım o an... aşkım dedim efendim bitanem dedi. aşkım ben artık seni okuldan alamam dedim. neden dedi kızarak. ben antalyadayım dedim... ne... nasıl... dedi. artık geri dönmeyeceğim dememle ağlamaya başlamamız bir oldu. ne yapacağımı şaşırdım,ne olduğumu da... her gün konuşuyorduk artık sözde özlem gideriyorduk... webcam falan filan. aradan 1 yıl daha geçti araları anlatıp daha fazla sıkmak istemiyorum... he unutmadan 14.02.2010da yüzük taktık kendi aramızda. 1 yıl geçti işte 17 aralık 2010 a geldik. napsam ne etsem bilemedim. gittim geyveye... adapazarına gidersem bir daha geri dönemeyeceğimi bildiğim için geyveye gittim. buluştuk 1 senenin ardından. o gün özlem giderdik ve aradan yine zaman geçti... artık olmuyordu böyle çok üzülüyorduk ikimizde. ben sırf onu daha fazla üzmemek için, daha fazla yıpratmamak için ayrılalım dedim. anasını gibeyim hayatımın hatasını yaptım. hayatımı gibtim o kelimelerle... 17 ocak 2011... ayrıldık... kendimi sildirdim, engellettirdim faceten, telefondan... o gün bugündür hala ona aşığım ama söyleyemiyorum ne kendime ne de bi başkasına... ayrıldığımızdan beri kimseye gözüm kaymadı, sevemedim,bakamadım, hoşlanamadım,dalgasına bile takılamadım... o gün bugündür yalnızım tamamen...

en kısa haliyle anlattım... teşekkür ederim az da olsa içimi dökebilmeme fırsat verdiğiniz için...

of be içimdeki boşluğa taş attın ve yankıladı bom boş bi gib hisstmirom

duygusala bağlamayın dıbına koduklarım yalnızsak yalnızız, bizde buluruz birilerini amk. sıkmayın güzel canlarınızı

dökün içinizi panpalar

@120 şimdi senin durumun kötü , ben sana şuku versem kenarda gülücük çıkacak durumuna gülmüş gibi olacaz , eksi versem tamam altta üzülme çıkacak ama bu sefer de eksi verilmez ki şimdi