bu nasıl hayat amk

anlat panpa dinliyorum

anlat panpa dinliyorum

dertleşek panpa bende cok dertliyim amk

anlat panpa

panpalar 26 yaşıma geldim bu hayattan bi gibim anlamadım ben. neyi yanlış yapıyorum onuda bilmiyorum amk.

biraz daha giblensin devam edecem.

baştan söylüyorum bebişinci nesilim entry sayım az. bunun nedeni de hem gereksiz yere entry girmiyorum bebişinci olmama gelince 1. nesilden beri inciyi takip ediyodum fakat araya askerlik falan girdi yazar alımlarını takip edemiyorum.

giblemiyosanız gidiyorum panpalar.

up ulan yannanlarım.

amk çok şanssız bi adamım ben. her konuda şanssızım. hayata 1-0 yenik başlamış gibi hissediyorum amk. sanki benden başka herkes farklı bir dünyada ben farklı bir dünyada yaşıyorum. itiraf edeyim eskiden ekşide yazardım. entel görünüp amlı peşinde koşmak için değil ama felsefeyle siyasetle sanatla çok ilgilenirdim. araştırırdım düşünürdüm hep. ama sosyal fobi o zamanlar doruk noktasındaydı. sonra bi arkadaşım bunlar boş işler bunlarla uğraşma dışarda başka bir dünya var dedi. kafamı baya bi kurcaladı bu sözler. o zaman da işsizdim ve bunalıma girmek üzereydim. açıköğretim okuyodum yarıda bırakıp askere gittim. askerliğim boyunca hep sosyal fobinin kurbanı oldum ama en azından 15 aylığına bir arkadaş çevresi oluşturmuştum. askere gidenleriniz bilir eğer küçük de olda bir sorunun varsa hep dalga konusu olursun. (şimdi normal karşılıyorum eğlenecek başka bişey yok orada) benim de sorunum çok zayıf olmamdı. bu yüzden sosyal fobiyi yenemedim.

dinliyosanız devam edecem bi işeyip geliyom.

devam et panpa burdayım

öyle yada böyle 460 gün genişlete genişlete girdi zütümüze bitirdim döndüm evime. ee amk bana demişlerdi ki askerden sonra değişirsin herşey daha farklı olur. bi dok değişmedi amk sanki hiç gitmemişim. istanbulda yaşıyorum burada yaşayan asker arkadaşlarım var. başta bi iki tanesiyle telde ve facede görüştüm takılalım falan dedim yan çizdi pekekentler. sonra ben niye arıyorum onlar arasın dedim giblemedi ipneler. onlarla da irtibatı kaybettim. başladığım yere döndüm amk. yine hiç arkadaşım yoktu. sosyal fobiye karşı kendi içimde savaş açtım bu sefer. giyim tarzımdan başladım paspal metal grubu tişörtlerimin, siyah pantolonumun yerini renkli tişörtler gömlekler aldı. keçi sakalından eser kalmadı. artık savaşa hazırdım.

giblendin panpa devam et

sonra ikinci aşamayla devam ettim kendime bi iş buldum. bir ajans'ta grafikerlik yapmaya başladım. mesleğimi seviyorum işimi severek yapıyorum ama ekgib olan birşey var. ajans dediğim yer küçük bir matbaa ve 7 tane çalışanı var ve hepsi erkek. bu elemanların envanterini çıkartıyorum hemen:

yaşlar: 52 48 45 30 21 24
semtler: hepsi bağcılar
sosyallik: hepsi işimdeyim gücümdeyim modeli pazar günü esnaf mangalı bile yapmayan insanlar. hepsi benden asosyal.

şimdi bunun en basit çözümü o işi bırakıp başka yere girmektir değil mi?

değil!

işte sıkıntı burada başlıyor iş hayatım boyunca 15 işyeri değiştirdim ve hepsi bu elemanlardan farksız. hep sabah 9 da işbaşı yapan öğlen arasında arkadaşlarıyla geyik yapan akşam 6 da mesai bitince en kötü ihtimalle haftada bir halı saha maçı yapan insanlar görüp imrendim. çümkü ben sabah 8 de işbaşı yapan öğlen yemeğinde ustalarla memleket meselesi konuşan akşam da evine gidip 2ye 3e kadar bilgisayar başında duran biriydim.

nesilcilik yapanın amk adam gibi derdimizi anlatıyoz gelsenize binler.

(gibleyen panpalarım üstüne alınmasın)

dinliyorum panpa devam

ANASINI gibEYiM ÜNiVERSiTESiNiN DE, PARASININ DA, AiLESiNiN DE. gibERiM LAN YETER AMK BIKTIM.

çalıştığım yerin biraz faydası oldu evet benden daha asosyal insanların olduğunu görüp moral kazandım. (öyle ki hayatında bağcılar'dan çıkmamış bi usta vardı. taksime nasıl gideceğini bilmiyodu adam) ama yeterince faydasını göremeyince rix budur deyip çıktım oradan ve daha iyi bir yer bakmaya başladım. bu sefer de piyasanın durumunu gördüm. ben askerdeyken liseliler bile grafiker olmuş karın tokluğuna çalışıyor. lanet ettim mesleğime. hem çevre edinirim hem de farklı bi sektöre yönelirim diye web tasarım kursuna kaydoldum.

kurstaki elemanların envanterini çıkartayım bir de:

yaşlar: 35 32 30 28 27 24 17
cinsiyet: 6sı erkek 7.si 28 yaşında 120 kiloluk bir kezban.
sosyallik: kurs ortamında muhabbet sarıyo espriler havalarda uçuşuyo ama kurs çıkışı her şey bitiyo.

bunu aşmak için çıkışta 2 elemanla beraber gitmeye başladım. her şey iyi güzel arkadaşlık kuruyorum hatta halı sahada bile oynadık beraber. sonra ne olduysa soğudular benden. durup dururken yani. ikisi birbiriyle kanka oldu ben bin gibi kaldım ortada. neden insanlar benimle değil de başkasıyla arkadaş oluyo hepimiz standart insan değil miyiz ilk bakışta?