bu mesaja ok bile denilmez mi

2. mesaj

Yine söylüyorum; ben bunları yaşayacak kadar günahkâr olmadım. Olamam. Ne kimsenin canına zarar verdim ne de kimsenin hayatında ki bir anı mahvettim. Hiç birini yapmadım. Benim sende gördüklerim çok farklıydı. Ben kimseye böyle bağlandığımı hissetmedim. Beni mutlu edecek ya da üzecek elbette onca şey var ama birisinin yokluğuyla bu kadar üzüleceğimi tahmin edemezdim. Yaşadığım hayat günü geldiğinde seni tanımak içinmiş. Ve yine o hayatın beni üzmek için en iyi sebebi oldun bir anda. Bir insan ne kadar üzülebilir sorusuna cevap gibiyim sanki. Bana televizyonu bi aç insanların ne türlü türlü dertleri var gör sende ki dert değil demiştin. Ben hayat boyu mutluluğumu yitirdim, yaşamak için sebeplerimi tükettim, bütün bir hayatı gözlerimin önünde kaybettim. Kimin üzüntüsüyle kıyaslanabilirim? Var mı öyle bir şey? Sanmıyorum. Sen bana çocuksu hisler de, geçer de, unutursun de ama kendini kandırma artık. Ben daha önce hiç bir şey karşısında böyle olmadım. Canlı canlı gömüldüm ben, nefes alıyorum ama ne sağıma dönebiliyorum ne soluma ne de sesim çıkıyor. Yapabildiğim tek şey burada eli kolu bağlı beklemek. Benim seninle tanışmış olmam başta bi tesadüftü belki ama şimdi öyle değil. Sen benim için bi seçenek değilsin, olmadın ve olamazsın. Sen bana bi zorunluluksun, mecburiyetsin. Ne kadar anlamı var bunların senin için bilemiyorum ama benim için her kelimenin farklı farklı anlamı var. Çünkü ben seni hayatım boyunca her ne olursa olsun görmek istiyorum. Her günümde varlığını bilmek, sesini duymak istiyorum. Bunların ne kadar ciddi şeyler olduğunun bilincindeyim. Sıradan düşüncelerle bunları yazamam. Beni az çok tanıdıysan bilirsin zaten. Rahatsız etmeyeceğim dedim ve hatta söz dedim ama olmuyor işte. Gerçekten kötü hissediyorum kendimi. Bir şeylerle uğraşmaya, vakit geçirmeye çalışıyorum ama bi an bile çıkmıyorsun aklımdan. Okuduğum yazıyı, yaptığım işi bile unutuyorum hemen. Gündüz vakti biraz uyup uyandığımda sanki ertesi güne kadar uyumuş gibi oluyorum. Her şeyim karıştı birbirine. Durup dururken mutlu oluyorum, yine durup dururken üzülüyorum. Hislerim bile karıştı. Senden öncesi vardı ama senden sonrasına geçemiyorum. Takılıp kaldım sende. Çok mu normal bunlar? Çok mu sıradan? Ben boş yere mi kendini bitiriyorum? Bunca çabam boşuna olamaz, buna inanmıyorum. Çok zor seni uzaktan görüp bir şey hissetmemek. Sen benim hayatımı var edensin. Sen hiç olmamışsın gibi ya da artık olmayacakmışsın gibi düşünemiyorum. Ve bunu istemiyorum da zaten. Sana söyledim, sensiz ben olmayacak diye. Yapamıyorum. iyi olmaya çalıştım, gülmeye çalıştım ama olmuyor. Sensiz ne benim anlamım kalıyor ne hayatımın ne günümün ne da çevremde gördüklerimin. Gör halimi. Anla beni. Ben sana ömrüm dedim, beni ömrümden uzak bırakma.

---

Karar sizin.. Bunlara rağmen bi kişi " ok " bile demiyorsa sizce... ?