Sesleniyorum, her sabah cama vuran güneşle uyanan bizlere;
Yine taktan bir güne uyanmışsınız gibi hissediyorsunuz.
Dışarıda arkadaşlarıyla sevgilileriyle dolaşanları düşünüyorsunuz...
Yada mutlu olan insanları, sonra güneş oluyor içinize birazcık umut.
Ama ne fayda kırılmış yüreğinize, yapa yalnız bomboş bir yolmuş gibi hissediyorsunuz. Kahvaltı yapmaya kalktığınızda masanıza yemeği getiren birisi yok sizin için, belki dolapta bile hiçbirşey yoktur. Belki o gün gidebileceğimiz işimiz bile yok. Her gün bir geçen diğer gün gibi herşey aynı, sokağa çıktığınızda herkes size bakıyormuş gibi ama herşey normal. "defalarca tekrarladım kendimi, her yeni gün için
Ama her yeni gün eskidi, yarın baktım ki hep ordayım, aynı noktalardayım, ortada kalmış ortalık kişiyim." Burukluk var içinizde şimdi, her gün açtığınız sözlük bile sıradan geliyor gözünüze.
Ama boşverin, bırakın sevinen ve eğlenen onlar olsun, bizler her gün sanki hiçbirşey olmamışcasına gülelim atalım burukluklarımızı perdelerin arkasına, hep umutla bakın yarınlara inci Ailesi...