insan hayatında hiç mi mutlu olamaz amk. Bi uğursuzluk var aldı başını gidiyor ne olacak bilmiyorum lakin bunun bitmesi lazım. Herşey şuan çok kötü beyler. Dibe vurduğumu hissediyorum kaybedecek bişeyim yok noktasındayım şuanda. Ailemi çok seviyorum ama sanki bile bile istemediğim şeyleri gözüme sokuyolar amk. Ben mi çok alınganım yoksa onlar cidden beni umursamıyolar mı anlamıyorum. Kendimi sorguluyorum sürekli ama kendim olduğum için haklı buluyorum amk. Ben gül gibi üni kazanmışım para yok diye göndermediler kardeşim kazanınca düştürler peşine hep birlikte taşındık amk. Tekrar soruyorum ben mi alınganım onlar mı beni umursamıyor? Ben anca orda burda geçici işlerde çalışayım eve yardım edeyim başka bi gib beklenmez benden demi. En yakın arkadaşım kardeşim tek yaşıyor işi var araba var evde var gel diyor gidemiyorum amk. Aileme isyan da edemiyorum kusura bakmayın gidiyorum diyemiyorum. Onlarında rızası olsun istiyorum ama olmuyor amk. Onların yanında da sürekli yönlendirilmeye çalışmaktan bişeylerin dayatılmasından nefret ediyorum. Ne yapacam lan ben? ( Beyler bu arada ben 22 yaşında açık öğretim okuyan 1.85 boylarında bi panpanızım) içimi dökmek istedim haydi Allah'a emanetsiniz

Peceteden sekmesindir belki