Yolda giderken Sinemle orada neler olabileceğini konuşuyorduk. ikimizde korkuyorduk çünkü. Korkak adımlarla ilerliyorduk. Gitmessek daha kötüleri olabilirdi. Yaklaşmıştık. Sonunda lunapark gözüküyordu. Aniden patlama oldu. Yanlış görmemiştim. Lunaparka bomba atılmıştı. Aniden telefonuma mesaj geldi. Şöyle yazıyordu Her şeye inanmamalısınız. Geriye kalan 3 kişi Titriyordum. 4 kişi ölmüş müydü? iki kişi Sinemle beniz peki diğeri kim? Biz şans eseri kurtulmuştuk. Ama diğer kişi öyle olmamalıydı. Onu nasıl öldürecektik?...

Camlar açıktı. Hemen koşup baktım. Kimse yoktu. Kapıya doğru yürümeye başladım. Tam kapıyı açacaktım ki arkamda sıcak bir nefes hissettim. Olduğum yerde kaldım. Vücudum hareket etmiyordu. Lambanın ışığı gidip geliyordu. Telefonuma mesaj geldi. Bakamıyordum. Arkamdan garip garip anlamadığım şekilde sesler gelmeye başladı. Kolumda bir acı hissettim. Koluma bıçak saplanmıştı. Çok acıyordu. Öleceğimi düşünmeye başladım. Bitti artık. diye bir ses duydum. Artık umudumun kalmadığını düşündüm. Kendimi ölüme hazırlıyordum...

dinliyorum panpa

Kapıyı tıkladım. Cevap yoktu. Yine tıkladım. Dayanamayıp içeri girdim. Hiç kimse yoktu. En son bana ne dediğini hatırlamaya çalıştım. Doğru ya banyoya gitmişti. Banyoya gittim. Işıklar yanıyordu. Seslendim. Yine cevap alamadım. Acaba bir şey mi olmuştu? Banyo kapısını açtım. Kilitli değildi. içeri bakmamla yere düşmem bir oldu. Sinem'in küvette ölü cesedini görüyordum. Duvarda da aynen şu yazıyordu YOU WILL DIE!...

olum verme ara falan birazdan patron gelcek pc yok tel yok yarına kadar ölürüm kesin

Merdivenlerden beni ağır ağır indiriyorlardı. Neden ben diye düşünüyordum. Dehşet ve korku içindeydim. Keşke bunların hepsi rüya olsaydı. Bahçeye tam iniyorduk ki kız bağırdı Bahçelerde mayın var orada bekleyin! Zeref bana doğru ilerlesin dedi. Yavaşça korkak adımlarla bahçeye kızın yanına doğru ilerliyordum ki çatıdan biri Sağa git diye bağırdı. Kız yukarı doğru bakarken tam gözüne DART fırlatmıştı birisi. Evet yanlış görmüyordum kızın gözüne dart girmişti. Her şey çok ani olmuştu. Beynim idrak edemiyordu. Kız bağırmaya başladı. O anda 3-4 tane daha dart atıldı. Okulun penceresinden gelmişti bunlar sanırım. Kız ölmüştü. Çatıdaki adam yine bağırdı. Bu olayları birine anlatan ÖLÜR dedi. Herkes okuldan koşarak çıktı. Canlarını kurtarmak istiyorlardı. Okulda tek ben kalmıştım. Çatıya ve pencereye baktım kimse yoktu. Bende koşarak eve ilerlemeye başladım ağlıyordum. Bir yandan polis ve ambulans sesleri geliyordu...

Mesaj ananaydı sana gelmis pardon sey de anana bu gece yine sahilde

Akşam olmuştu. Yatağıma uzanıp yattım. Sabah uyandığımda saat sabah 9 du. Okula geç kalmıştım. Zaten okul artık umrumda değildi. Birkaç gün okula gitmemeyi düşünüyordum.
Biraz dışarıda dolandıktan sonra eve geri döndüm. Koltuğa oturup düşünmeye başladım. Şimdi ne olacak? Oyunun sonuna kadar gelebilecek miyim? gibi soruların cevaplarını ne kadar düşünsemde bulamadım. 2 kişi öldüğüne göre 10 kişi kalmıştı. Birkaç gün düşünerek geçmişti. Nihayetinde yarın okula gitmeyi düşünüyordum...

4.derse geçmiştik. 2.Dönem olduğu için camların çoğu açıktı. Hoca ders anlatıyordu ki bir anda dışarıdan bir ses geldiğini duyduk. Gelen bir kızdı. Bütün herkes cama yöneldi. Kız bağırarak dedi ki ''Okulun her yerine bomba döşedim. Eğer (ismimi zeref olarak söyleyeceğim) Zeref'i bana getirirseniz patlatmayacağım. Aksi takdirde hepiniz ölürsünüz.'' Bütün okulda çığlıklar başladı. Herkes koşuşturuyordu. Bizim bütün sınıf beni yakaladı. Korkuyordum. Enes'te beni yakalamıştı. Bu ne anlama geliyordu?

Buzlu mağaranın içindeydim. Işığın olmadığı bölgeye kadar indim ve cep telefonumun ışığını yaktım. Yol ikiye ayrılıyordu. Geriye dönme şansım yoktu. Polisler mağaranın başında bekliyorlardı. Sola saptım. Kaygan zeminde dikkatli adımlarla ilerledim.Tam tünelin ucuna gelmiştim ki aşağıdan bir rüzgar sesi geldi ve soğuk bir hava akımı yüzüme çarptı. Yerin altından nasıl gelebilirdi ki hava akımı? Mağaranın yakın bir yerde tekrar yeryüzüne çıktığını düşündüm ve diğer çıkıştan çıkmam gerektiği fikre kapıldım. Ancak tünelin sonu dibi gözükmeyen bir uçurumdu. Telefonumu buzlu duvarlarda gezdirdim. Hemen solumda bir insanın anca sığabileceği bir oyuk vardı. Oyuktan geçince tekrar bir yol ayrımına vardım. Bu sefer sağa saptım. Hatırlamalıydım bunları: sol sol sağ. Karanlık ve uzun bir tünelde yürüdüm. O sırada cep telefonum bateri sinyali verdi: pili bitmek üzereydi! Nasıl da unutmuştum bunu, belki de dakikalar içinde ışıksız kalacaktım. O anda içime berbat bir korku saplandı ve buzlu zemine aldırmadan koşmaya başladım. Yol ayrımlarını unutmuştum, çıkışı bir türlü bulamıyordum. Kahretsin! Kaybolmuştum. Cep telefonum üç kere bipledi ve sonra zifiri karanlık...

Soğuktan donuyordum. El yordamıyla yolumu bulmaya çalıştım. Buzlu duvarlar ellerimi acıtmaya başlamıştı. O an bütün umudumu kaybettim ve yere çöktüm. Gözümden yaşlar boşanıyordu. Az sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Sesim buzlu duvarlarda yankılanıyordu, sanki aynı anda onlarca kişi ağlıyordu. Aniden durdum. Yankıların arasında bana ait olmayan bir ses duymuştum. O tüylerimi diken diken eden yavaş kahkahaydı bu ve gittikçe sesi yükseliyordu. Koşmaya başladım, ayağım kaydı, yüzümü yere çarptım. Kahkaha yükseliyordu. Bir şey beni ayağımdan yakaladı ve hızla çekmeye başladı. Çığlıklar atarak, suratım buzlu zemine çarpa çarpa sürüklendim. Yaşadığım şok ve acının etkisiyle kendimden geçmiş olmalıydım...

Gözlerimi açtığımda önce hiçbir şey göremedim. Yavaş yavaş etrafımda solgun, fosforlu bir ışık olduğunu algıladım. Güçlükle ayağa kalktım. Her yerim ağrıyordu. Birkaç adım atmaya kalktım, burnum sert bir şeye çarptı. Bir çeşit kafesin içinde olduğumu algıladım. Parmaklıkları yoklarken, bir anda kemikten yapılmış oldukları gerçeğiyle yüz yüze geldim. Çığlığımı zorlukla bastırdım. Tenimi ısıran soğuğa rağmen baştan aşağıya terlediğimi duyumsadım. Yaklaşan iniltiler ve ayak sesleri. Çaresizce kafesin arkasına sindim. iki metre gerideki taş duvarın dibine çaresizce çöktüm. Yaklaşan fosforlu ışıklar. Karşımda iki parlak beyaz kafa belirdi. Yumruklarımı sıktım ve bildiğim bütün duaları saymaya başladım. Beyaz kafalar yüzlerini kafese dayadı. Tüylerim diken diken bir halde bu iki acayip yüzü inceledim. insan gibiydiler ama bir farklılık vardı. Tenleri bembeyazdı ve solgun bir ışık saçıyordu. Allahım! Gözbebekleri ve burunları yoktu.

Kemik parmaklıkları kaldırıp iki kolumdan tuttular. Karşı koymaya gücüm yoktu. Kaygan zeminli tünelde ilerledik. Taş basamaklardan indik. Yüksek tavanlı geniş bir odaya geldik. içeride bu yaratıklardan onlarcası yüzünü bana dikmişti. Beni odanın ortasına bıraktılar ve çevremde bir halka oluşturdular. insan sesinden çok acı çeken bir hayvanın sesine benzeyen bir sesle konuşmaya başladılar. Söylediklerinden bir şey anlayamıyordum. Hepsi birdenbire sustu ve diz çöktüler. Hep bir ağızdan: ‘Kutan! Yüce Kutan!’ diye bağırmaya başladılar. Yaratıkların arasından başında parlak taşlar olan dört memeli bir yaratığın bana yaklaştığını fark ettim. Önce uzun uzun yüzümü inceledi sonra soğuk eliyle saçımı okşamaya başladı.

Günlerdir karanlık bir hücrenin içindeyim. Bana sundukları böcekler ve solucanlarla beslenip hayatta kalıyorum, tabi buna hayat denirse. Başıma daha ne gelecek? Bilmiyorum. içimde bir şeyler değişiyor. Kendimi öldürmeyi göze alamıyorum. Kahretsin! Ayak sesleri yaklaşıyor. Fosforlu yüzlerini mağaranın girişinde görebiliyorum. Yavaş, çok yavaş bir kahkaha atıyorlar sanki. Ellerinde beyaz bir çamur var. Yaklaşıyorlar. Allah'ım sen beni –

bunu okuyacağınıza gerçek olanı izleyin beyler http://www.turkanime.tv/anime/mirai-nikki güzel animedir pgibopatca

dvmm rez

Birden arkamdan kırılma sesi geldi. Arkama döndüm. Adamın kafasına lamba düşmüştü ve kanlar içinde yerde yatıyordu. Nasıl düşmüştü? Bakınırken lambanın üstünde bir kağıt gördüm aldım ve okumaya başladım...

Kağıdı yırttım. Ağlıyordum. Benim için kendini feda etmişti. Artık oyunu da kazanmıştım. Peki ödül neydi? derken önüme dönünce siyah bir cisim gördüm. Öylece duruyordu. Sen kazandın Zeref dedi. Siyah cisim ağzımdan içeri girmeye başladı. Bilincimi kaybediyordum. Direnmeye çalıştım. Faydasızdı , çok güçlüydü. Bayılmıştım.

---

Gözlerimi açtım. Yatağımdaydım. Olan olayları hatırladım. Hemen kapıya doğru koştum. Kapıda hiç bir şey yoktu , gayet normaldi. O anda telefonuma mesaj geldi...

Kardeş devam

Kardeş nerede yaşıyorsun merak ettim