Yarrağa bak 'mirai nikki' adlı animeyi kendi hikayesi diye anlatıyor. Prim vermeyin beyler

Amk şaçmalıyo mal

Uyandığımda hastanedeydim. Ölmemiştim anlaşılan. Etrafımda kimse yoktu. Ayağa kalktım. Kapıdan çıktım. Hastane bomboştu. Telefonuma mesaj geldi. Hemen baktım. Çatıda birinin olduğu yazıyordu. Çatıya çıkmaya başladım yavaş yavaş. Çatıda Sinem vardı. Ölmemişti. Mutlu olmuştum. Şimdi ne olacak? dedim. 7 kişi kaldığını söyledi. Daha hiçbir şey bitmemişti. Aksine yeni başlıyordu...

Telefonuma tekrardan mesaj gelmişti. Ama konuşmamızdan dolayı duymamıştım. Yarım saat sonra telefonuma baktım. 1 saat içinde 7 kişi lunapark'a çağırılıyordu. Ama neden? Geç kalacaktım. Burdan lunaparka en az 40 dakikalık yol vardı. Hemen yola koyulduk...

Yolda giderken Sinemle orada neler olabileceğini konuşuyorduk. ikimizde korkuyorduk çünkü. Korkak adımlarla ilerliyorduk. Gitmessek daha kötüleri olabilirdi. Yaklaşmıştık. Sonunda lunapark gözüküyordu. Aniden patlama oldu. Yanlış görmemiştim. Lunaparka bomba atılmıştı. Aniden telefonuma mesaj geldi. Şöyle yazıyordu Her şeye inanmamalısınız. Geriye kalan 3 kişi Titriyordum. 4 kişi ölmüş müydü? iki kişi Sinemle beniz peki diğeri kim? Biz şans eseri kurtulmuştuk. Ama diğer kişi öyle olmamalıydı. Onu nasıl öldürecektik?...

Şu an bizi izliyor olabilirdi. Koşar adımlarla Sinemin evine gittik. Ne yapacağımızı tartışıyorduk. Acıkmıştık. Alışverişe çıktık. 2-3 saat takıldıktan sonra eve geldik. Akşam olmuştu. Sinem yemek yaptı. Yedik. Sinem Bugün çok terledim. Banyo yapacağım. dedi. Tamam dedim. Bende televizyon izlemeye gittim. Televizyonda sıkıcı programlar vardı. Kanal değiştiriyordum. Şans eseri en çok sevdiğim programı buldum. Dalmıştım. Aradan 1,5 saat geçtiğini farketmemiştim. Saate baktığımda saat geç olmuştu. Yatacağımı haber vermek için Sinemin odasına doğru yola koyuldum...

Kapıyı tıkladım. Cevap yoktu. Yine tıkladım. Dayanamayıp içeri girdim. Hiç kimse yoktu. En son bana ne dediğini hatırlamaya çalıştım. Doğru ya banyoya gitmişti. Banyoya gittim. Işıklar yanıyordu. Seslendim. Yine cevap alamadım. Acaba bir şey mi olmuştu? Banyo kapısını açtım. Kilitli değildi. içeri bakmamla yere düşmem bir oldu. Sinem'in küvette ölü cesedini görüyordum. Duvarda da aynen şu yazıyordu YOU WILL DIE!...

dinliyorum panpa

Camlar açıktı. Hemen koşup baktım. Kimse yoktu. Kapıya doğru yürümeye başladım. Tam kapıyı açacaktım ki arkamda sıcak bir nefes hissettim. Olduğum yerde kaldım. Vücudum hareket etmiyordu. Lambanın ışığı gidip geliyordu. Telefonuma mesaj geldi. Bakamıyordum. Arkamdan garip garip anlamadığım şekilde sesler gelmeye başladı. Kolumda bir acı hissettim. Koluma bıçak saplanmıştı. Çok acıyordu. Öleceğimi düşünmeye başladım. Bitti artık. diye bir ses duydum. Artık umudumun kalmadığını düşündüm. Kendimi ölüme hazırlıyordum...

dvmm rez

Birden arkamdan kırılma sesi geldi. Arkama döndüm. Adamın kafasına lamba düşmüştü ve kanlar içinde yerde yatıyordu. Nasıl düşmüştü? Bakınırken lambanın üstünde bir kağıt gördüm aldım ve okumaya başladım...

'' Bu kağıdı okuyorsan çoktan ölmüşümdür. Öldüğüme göre 2 kişi kalacaksınız. Beni öldürdükten sonra zaman kaybetmeden sana gelecek. Sadece son bir iyilik yapmak istedim. Umarım başarmışsındır. Sakın öleyim deme...
-Sinem

Kağıdı yırttım. Ağlıyordum. Benim için kendini feda etmişti. Artık oyunu da kazanmıştım. Peki ödül neydi? derken önüme dönünce siyah bir cisim gördüm. Öylece duruyordu. Sen kazandın Zeref dedi. Siyah cisim ağzımdan içeri girmeye başladı. Bilincimi kaybediyordum. Direnmeye çalıştım. Faydasızdı , çok güçlüydü. Bayılmıştım.

---

Gözlerimi açtım. Yatağımdaydım. Olan olayları hatırladım. Hemen kapıya doğru koştum. Kapıda hiç bir şey yoktu , gayet normaldi. O anda telefonuma mesaj geldi...

Kardeş devam

devam panpa, içime şeytan girdi diyeceksen yazmayı bırak

Bir iNSANIN ruhunu ele geçirip istediğin gibi yönlendirebilirsin. istediğin bir iNSANI öldürebilirsin. Bu güç oyunun kazananı olarak sana bahşedildi. Yapacaklarını izliyorum... Böyle yazıyordu. Gülüyordum. Böyle bir şey gerçek olmamalıydı. Çok saçmaydı. Alışveriş merkezine gittim. Bir adam kasiyerle konuşuyordu. Deneyecektim. Adamın koşmasını ve elini cama vurmasını hayal ettim. Düşündüğüm gibi hiçbir şey olmamıştı...

---

10 saniye sonra baktım ki düşündüğümün aynısı oldu. Şok içindeydim. Hemen eve doğru koştum. Böyle bir yeteneğim olduysa bir amacımın olması gerekiyordu. Yatağıma uzandım ve düşünmeye başladım...

Amacım ne olmalıydı? Tanrısal yeteneklerim vardı artık. Herkesin benden korkmasını istiyordum. Önümde diz çökmelerini , bana hizmet etmelerini. Amacımı belirlemiştim. Dünyayı yönetecektim. Öncelikle PC' ye girip bir web sitesi açtım. ( http://www.ogrish.com gerçek degil) Lakabım Ogrish olacaktı. Kulağıma hoş gelmişti. Siteye girince direk Herkes önümde diz çökecek yazdım ve birkaç saat geçti. Nerden başlasam diye düşünüyordum. Aklıma ülke başkanları geldi. Onlar yaşarsa asla amacıma ulaşamazdım. Dünyadaki bütün ülke başkanlarını öldürdüm. Dünya karışmıştı. Bütün herkes ne olduğunu düşünüyordu...

Bütün televizyon sistemlerine girip Ben Ogrish. Bana itaat etmeyenler ölecek yazısını yazdım.( her ülkenin dilinde ) Herkes Çok yaşa Ogrish diye bağırmaya başladı. Kahkahalar atıyordum. Artık dünyanın yöneticisiydim. Akşam olmuştu. Yatağa yattım ve uyudum gece saat 4 ' te sesler üzerine uyandım. Uyku sersemiydim ne sesi olduğunu anlayamıyordum. Balkondan bakmamla şok oldum. Gelen seslerin polis sesi olduğunu anladım. 500 polis arabası filan vardı o da saydığım kadarıyla. BENi NASIL BULMUŞLARDI? Ne yapmalıydım ? Aklıma bir fikir geldi. Hemen kılık değiştirdim. Hiçbir yerim gözükmüyordu. O anda kapı çaldı. Tık tık tık! Korkuyordum. Kapıyı açtım ve gelen adamları öldürerek merdivenlerden iniyordum. Yeteneğim olmasa çoktan ölmüştüm. Demir kapıya geldim. Çıktım dışarıya. Polisler vardı bir sürü. Yürüyordum hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi. Ormana giden bir yol vardı , en yakın yoldu. Polisler benim aradıkları kişi olduğumu farketmediler. Sokaktan tam dönüyordum ki rüzgarla birlikte giydiğim şapkam uçtu. Koşmaya başladım. Polisler arkamdan geliyordu. Yol bitti ve buzlu bir mağara gördüm. Hiç düşünmeden içeri daldım...

Kardeş nerede yaşıyorsun merak ettim

Buzlu mağaranın içindeydim. Işığın olmadığı bölgeye kadar indim ve cep telefonumun ışığını yaktım. Yol ikiye ayrılıyordu. Geriye dönme şansım yoktu. Polisler mağaranın başında bekliyorlardı. Sola saptım. Kaygan zeminde dikkatli adımlarla ilerledim.Tam tünelin ucuna gelmiştim ki aşağıdan bir rüzgar sesi geldi ve soğuk bir hava akımı yüzüme çarptı. Yerin altından nasıl gelebilirdi ki hava akımı? Mağaranın yakın bir yerde tekrar yeryüzüne çıktığını düşündüm ve diğer çıkıştan çıkmam gerektiği fikre kapıldım. Ancak tünelin sonu dibi gözükmeyen bir uçurumdu. Telefonumu buzlu duvarlarda gezdirdim. Hemen solumda bir insanın anca sığabileceği bir oyuk vardı. Oyuktan geçince tekrar bir yol ayrımına vardım. Bu sefer sağa saptım. Hatırlamalıydım bunları: sol sol sağ. Karanlık ve uzun bir tünelde yürüdüm. O sırada cep telefonum bateri sinyali verdi: pili bitmek üzereydi! Nasıl da unutmuştum bunu, belki de dakikalar içinde ışıksız kalacaktım. O anda içime berbat bir korku saplandı ve buzlu zemine aldırmadan koşmaya başladım. Yol ayrımlarını unutmuştum, çıkışı bir türlü bulamıyordum. Kahretsin! Kaybolmuştum. Cep telefonum üç kere bipledi ve sonra zifiri karanlık...