bu hikaye tutarsa kitap olarak satılacak beyler

gibtir Et!

2010 - istanbul...

Bugün liseden mezun oluyordum, ailem de gittikleri akraba ziyaretinden bugün döneceklerdi. izmir onlara yaramış olmalıydı. Gittim bir elimi yüzümü yıkadım. Ağır ağır gömleğimi, pantolonumu giydim. Kravatım neredeydi bilmiyordum bile. 1 hafta önce kaybetmiştim ve okulun son günleri olduğu için okula gitme gereği duymamıştım. Saçım, başım incin çıktım evden. Bir arkadaşımın külüstür fakat ayağımı yerden kesebilecek arabasını ödünç almıştım bugünlük. Ha, ehliyetim de yok. Gazı kökledim gidiyorum, bir sigara yaktım. Arkadaşları alacağız, alem yapacağız bugün filan. Sonra telefonumu almadığımı hatırladım hızlıca arabayı eve doğru yönelttim. Neyse... Eve girdim telefonumu elime aldım, baktım. 52 cevapsız arama var telefonumda. Annemin telefonundan yapılmış bu çağrılar. Derken tekrar telefonum çalmaya başladı..

- Alo, efendim anne?
- Şey.. iyi günler beyfendi.
- ... si, siz?
- Beyfendi anneniz ve babanız bir trafik kazası geçirdi,.
- Ne? Neredesiniz, geliyorum hemen!
- Acele etmenize gerek yok, başınız sağolsun. Mesaj olarak adresi göndereceğiz.

Telefonum elimden düştü, gözlerim bir an karardı. Yere oturdum. Mesajı beklemeye başladım...

up up up

eve gidince uplayacağım başlığı, işteyim şimdi. devam edeceğim bekleyin.

Gözlerimden yanaklarıma doğru hafif hafif süzülen şeyler sanki gözyaşı değil de kan tanecikleriydi... Beynim uyuşmuş, ayağa kalkmam ile başım dönmeye başlamıştı. Annem ve babamı kaybetmeyi kendime yedirememiştim belki de. Düşünmem ve sorgulamam gereken düşünceler birikmişti kafamda. Peki bundan sonra ne yapacaktım? 18 yaşına kadar el bebek gül bebek büyüyen Soner şimdi ne yapacaktı? Her şeyi bir kenara atıp evden çıktım. 3-4 merdiven indikten sonra kapıyı kapatmadığımı fark ettim. Geriye dönmeye tenezzül bile etmedim. O kadar boşvermiştim ki her şeyi. Arabaya bindim. Çalıştırdım ve telefonuma mesaj geldi. Hastanenin adresi. Kökledim gazı. 4. Viteste Brodway'i bağırttırıyordum. Daha hızlı gitmiyor mu bu ağzını yüzünü gibtiğimin makinesi diye söyleniyordum da. Ama hızlı olsam ne olacaktı ki? Geri gelecekler miydi? Malesef, gelmeyeceklerdi. Neyse, çarpan huur çocuğu kaçtı. izini bulamadılar. Bizimkileri toprağa verdik. Belki de hayat yeni başlıyordu benim için. 1 ay sonrasına kadar amca, dayı filan yardım ettiler bana. Para sıkıntısı çekmedim sağolsunlar. Daha sonra onlarda ık mık etmeye başlayınca dedim Soner gibtirme üniversitesini. Gir bir işe çalış, adam ol...

UP UP UP

up up up

up up up

Beyler gördüğünüz gibi sıradan bir hikaye değil, kitap olacak hayırlısı ile. Yarın devam edeceğim. Gösterdiğiniz ilgi için teşekkürler. *

@32 dikkate alacağım panpa

okuyun ilk iki bölümü genşler ilk sayfada.