kürt seçmeni kısır kimlik siyasetinden kurtaracak, amerikan emperyalizminin ortadoğu vekaletine aday olmuş ve her yönüyle karman çorman hale gelmiş bir siyasi kaosa teşne olmaktan kurtaracak özgün bir parti türemediği sürece bu tarz manzaralarla daha çok karşılaşacağız.

Ruşen Çakır'ın progrdıbına konuk ettiği KONDA isimli saha araştırma şirketinin genel müdürü Bekir Ağırdır, yaklaşık bir saat boyunca süren yorumlarında bu noktayla paralel okunabilecek çok kıymetli tespitlerde bulundu. Ülkenin kimlik eksenli yatay kutuplaşmalardan daha ziyade dikey bir kutuplaşmaya dikkat çeken türde bir siyasi düşünüş tarzına ihtiyaç duyduğunu ve tarihteki ilerlemelerin her zaman bu perspektifle ulaşılan mefhumlar üzerine inşa edildiğini dile getirdi.

Sorulması gereken belli başlı sorular var:

Bir kesim, ne pahasına olursa olsun, feragat etmesi çok daha basit olan az şeyden feragat etmeyi riske etmezken, feragat edilmesi çok daha zor olan çok ve büyük şeylerden, iktidar ya da devlet neden feragat etsin?

Misal: CHP içine düştüğü 3-5 belediyeye hapsolmuş konfor alanından feragat edemez, risk alıp daha cesur ve hakiki sol karakterli bir siyaset güdemezken, AKP niçin elindeki tüm araçlardan feragat etsin ve bunları terk edip gitsin ki?

Ya da HDP sıkı sıkı tutunduğu etnik kimlik ve yüz ölçümü muğlak bir kurtarılmış bölge idealinden feragat etmezken, koskoca Türkiye Cumhuriyeti neden ulus kimliğinden ve siyasi sınırlarından vazgeçsin ki?

Aynısı islamcı siyaset kolları ya da milliyetçi kesim için de geçerli. Herkes elindeki sanal ya da gerçek, azıcık şeye tutunurken, uğruna çok daha çalışılmış, dürüstçe ya da hile ile, hakkaniyetle ya da düzenbazlıkla, fark etmez, çabalanmış bir yığın imtiyazdan egemen kesim neden vazgeçsin?

Tarihin sunduğu engellere ve çöküşlere, bunlara sebep olan tarihsel araçlarla çözüm üretemezsiniz. Öyle ya da böyle, verili paradigmaların dışında düşünüp hareket edebilme marifeti gereklidir. Bence bu, resmi hiyerarşiye karşı, sınıf şuuru taşıyan mahalli ve temel yaşamsal sorunlar merkezli bir sivil örgütlenmedir. Bu tek çözüm yolumuz olmasa, itina ile toplum kutuplaştırılarak bu tür bir yakınlaşmanın inatla zıttına gidilmezdi.

Anadolu insanı, tüm mezhepleri, etnik grupları ve benzer kimlik alanlarını kanser gibi sıçrayarak saran bir hastalık içerisindedir.

Hastalık, idealize edilemez, hastalığın kendisini şifa ilan edemezsiniz. Lakin hastalık cezalandırma ile de iyileşmez. Hastalığın çıkışı tedavidir.

Bu tedavi, yaşam standardında adalet ve eşitlik arayışı, ortak şuur ve el birliğiyle üretme ve tüketme kültürüdür. Sosyal anlamda mahalli ve yerel, ülke çapında ise uzlaşmacı ve örgün olmak zorundadır.

Lider figürlerini idealize ederek yahut ideolojik ezberlerle çözülebilecek aşama geçileli 10 yıllar oluyor. Bu formül Osmanlı imparatorluğu ile ölmüştür ve halk, kendi iç barışını sağlayıp paylaşımdaki uçurumları aşarak, kurumsal çıkmazlardan uzak, kendi geleneğini yeniden üretip katılaşmış önyargıların ve istemezükçülüğün ötesine geçebilecek bir ortak yaşamı bizzat kendi evinde ve yöresinde kurgulamak zorundadır.

Ekonomik kriz, bu başlangıç için en ideal zemindir.

Borç karşılığı ani şişmeler şeklinde yaşadığımız yapay büyümenin karşılığını ödemeye başladığımız şu günlerde, yeniden öze dönmekten başka kalıcı bir çaremiz yok. Öz ise fikirler ya da tercihler arasında değil, insanın tarih boyunca varlığını sürdürmek için ihtiyaç duyduğu yegane şey olan emek kavramındadır. Emeğin yeniden organizasyonu ve düzenlenmesi ile, belki çözüme ulaşmak hemen mümkün olmayacaktır ama en azından çözümü sağlıklı kafalarla düşünebilmemiz için gereken soluklanma ve sükuna kavuşulacaktır.