ne kendimi sevdirmeye çalışıyorum, ne de başkalarını sevmeye uğraşıyorum, sanki lanetlenmiş gibiyim hiç kimseleri hayatıma sokasım yok, ne bileyim böyle bir hayattan soğumuşluk bir tiksinmişlik var, yıllardır ne yaptıysam atamadım şu taktan duyguyu üstümden, kaç yıllık arkadaşlarım bile artık sen değiştin hiç konuşmaz oldun, derdin mi var anlatsana falan gibi cümleler kuruyorlar bana

ama biliyorum ki benim derdimi çözebilecek başka bir insan evladı yok, bu yüzden tek kelime de etmek gelmiyor içimden, boşver diyorum kendi kendime, ya geçer gider, geçmezse de dıbına koyayım diyorum hep.

ne olacak benim halim de diyorum bir yandan ama kafayı bulup hayatı ve diğer insanları gibtiredercesine yaşamak da hoşuma gidiyor, kimseye sözlerim ardındaki amaçları açıklama derdi yok, kimsenin zırvaları ile uğraşma derdi de yok, hiç sonunu düşünmek istemediğim bir hayat benimkisi tek temennim çabuk bitmesi üzerine.

keşke ötenazi serbest olsaydı, keşke o belgeleri önüme koysalardı, şu an hiç tereddüt etmeden imzalardım, bir an önce kurtulmak için.

ööööööffff ulan ööööööööööööööf bıktım yeminle bıktım.