bu gecede ben anlatcam beyler

dinleyen var mı lan?

neyse başlayalım. biraz saçmalayabilirim alkollüyüm az. kusura bakmayın.

beyler bundan 1 sene öncesine kdar bi sıkıntım yoktu. para, mutluluk hepsi vardı.
1,5 yıl önce dedemin lenf kanseri olduğunu öğrendik. yaklaşık 6 ay kadar tedavi gördü. bilirsiniz, kanser tedavisinde kullanılan ilaçlar böbreklere zarar verir. ağır ilaçlardır. 6 ayın sonunda dedemin durumu kötüye gitti. Bi sabah hastaneye kaldırdık. böbrek yetmezliği teşhisi kondu. hemde ileri derecede böbrekleri hasar görmüş. hastanede müşade altında, yoğun bakımda yattı. 2.ci günün sonunda bilincini kaybetti. 3.cü günde kaybettik. dedemin kaybından sonra annem depresyona girdi. pederle tartışmalar falan. 22 yaşındayım, adamın ağırına gidiyor. bugüne kadar tek bir sefer tartıştıklarını görmedim.

bu tartışmalardan en çokta engelli kardeşim etkilendi. kardeşim, doğum sonrasında kuvöze konmadığı için, beyni oksijensiz kalması sonucu, zihinsel engelli kalmış. benden bir yaş küçük.

neyse zaman geçtikçe evdeki tartışmaların dozu arttı. pederde bunalıma girdi. eve gelmemeler, gece hayatı falan. 55 yaşındaki adamın, bu güne kadar yapmadığı şeyleri yapacağı tuttu. bi gece eve aşırı alkollü geldi. yine tartışmaya başladılar. bende odamda yatıyorum. tartışma seslerine, uyandım. direk kardeşimin yanına gidip uyuyup, uyanmadığını kontrol ettim. sonra içerdeki tartışma sesleri, kavga seslerine dönüşünce , daldım içeriye. peder annemi tokatlamıştı. bende o anlık sinrle kendimi tutmayıp giriştim buna.

annemin araya girmesiyle zor yatıştım. sonrasında 55 yaşındaki adamı çocuk gibi azarladım beyler. evet hiç hoş bişey değil ama bana eve alkolü geldiğim zaman zılgıtlar atan adam, alkollü şekilde eve gelip üstüne üstlük anneme tokat atarsa, bu bana öğrettiği doğruyla zıt yönde kalır. hele ki anneme dokunacak adamın dıbına korum ben.

aramızda şu olaydan sonra, annemi kardeşimin yanına yolladım. sonra pederi alıp banyoya soktum, duş aldırdım sonra gidip bi kahve yaptım. üstünü giydirip yatırdım. kardeşimin odasına girip, anneme baktım. kardeşim uyanmış. çok hassastır beyler. sizin yüz ifadenizden üzgün olup olmadığınızı anlar. içerdeki bağrış çağırıştan etkilenmiş oalcak ki havale geçirmek üzereydi. hemen bi taksi çağırıp hastaneye gittik. babamda evde sızıp kaldı beyler.

ertesi günün akşamı hastaneden çıktık, benimde okuduğum üniversite hastaneyle yakın. o gün okula gidip o kafayla bide derse girdim. dersten çıkıp annemleri aldım eve gittim. adam hiç bişey olmamış gibi, kalkmış kahvaltsını yapmış, üstünü giymiş çekmiş gitmiş evden. zaten o günden beri oturup doğru dürüst konuşmadık. aradan biraz zaman geçti, evde bi huzursuzluk, sürekli tartışma havası, karşılıklı boşanma tehditleri. bu sırada, bizim durumumuzu soran yok. peder eve gece 2-3-4 gibi geliyor. bi ihtiyacınız var mı diye sormuyor. nasılsınız diye sormuyor...

biraz zaman geçtikten sonra, bi işe girip çalışmaya bi yandan da okula gitmeye başladım. sonuçta bu adamdan medet ummanın bi mantığı yok. kendi harçlığı kendim çıkarıyım diye düşündüm. bi gün ben işteyken kardeşim yine havale geçiriyor. annem babamı arıyor, telefonu kapalı. hemen bi taksi çağırıp hastaneye gidiyor. kardeşimin sebebini anlamadıkları bi şekilde sürekli kusması oluyo. beyler günlerce kustu. ne verdiysek, ne içirdiysek 15 dakka karnında durmadı. sürekli kustu.

sebebini anlamadıkları içinde, her hangi bi tedavi uygulayamadılar. sonuç olarak, 40 kilo olan çocuk, bi anda 15-20 kiloya düştü. bu sıkıntı yetmezmiş gibi birde akciğer enfeksiyonuna yakalandı. bu süreç boyunca hergün hastanedeydik. doktorlarda bu kadar hastalığı kaldıramayacağını, ümitlenmemizi söylediler.

bunu duymak çok kötü beyler. ölüm haberini alsanız daha iyi olacağını düşünüyosunuz. her gün gözünüzün önünde eriyip gitmesini görmek çok kötü bişey. akciğer enfeksiyonu olduğu içinde midesine sonda takamadılar. tek tedavisi bu süreçte, midesine sonda takılmasıydı. aradan 3 hafta geçti, bende bu sürede tükendim beyler. kafam sürekli evde, kardeşimde olunca ne işe ne de derslere odaklana bildim. sonucunda işten çıktım.

zombi gibi geziyodum beyler. sevgilime zaman ayıramadığımı düşündüğüm için ayrıldım. onunda hakkını vermek lazım, hala arayıp kardeşimin, annemin durumunu sorar.

3 haftanın sonunda, akciğer enfeksiyonun geçtiğini, artık midesine sonda yapılabileceğini söylediler. bi kaç gün sonra ameliyat olup midesine sonda takıldı. artık ağızdan değil, direk midesine bağlanan bi hortumla besleniyor. ameliyattan 1 ay sonra hastaneden taburcu olduk. biraz durumu iyiye gitmişti ama doktorlar fazlada ümit bağlamamamız gerektiğini söyledir. neyse ki durumu iyiye gitti. bu durum annemi çok kötü yıprattı beyler. zaten depresyonda olan kadın iyice bunalıma girdi. bu duruma peder hiç tepki vermiyo sanki hiç bişey olmamış gibi davranıyodu.

hala geceleri dışarda takılır. gece 2-3 gibi gelir eve.

annemin durumu hiç hoşuma gitmemişti. hastaneye zorlu zütürüp bi pgiboloğa danıştık. annem sol kolunda hissizlik olduğunu ve sürekli evde olan tartışmalardan, kardeşimin durumundan bahsetmiş.

doktorda depresyonda olduğunu, bi kaç seans gelmesini söyleyip bi reçete tutuşturmuş eline.

bu zaman zarfında pederle ben giderek birbirimizden soğuduk. şuanda evin içinde dahi selam alıp vermiyoruz birbirimize. annemle olan tartışmalarıda azalacağına giderek şiddetlendi. elimde olsa gibtir git, diyip kapının önüne koyacağım. ama işte kardeşim, içimizden birinin ekgibliğini hissettiği anda üzülüyor.

bi su döküp geliyorum beyler. dinlesenizde dinlemesenizde yazıcam. sorun dğeil. içimi dökeyim yeterli bu bana.

neyse pederin bu tutumui geceleri dışarda harcadığı para, elde olan birikmiş parayıda zütürdü zamanla. kardeşimin durumu iyi olmadğı için, kalkıp evden çıkamıyordum. anneminde özgüveni kırıldığı için onuda evde yalnız bırakamıyordum. kardeşimin fenalaşması durumunda yanında olmalıydım sürekli. o yüzden kalkıp geceleri bu adamın peşinden gidemedim. keşke elimde olsaydı gidebilseydim.

bende bu süre zarfında, aldığım tüm derslerden kaldım. kafam sürekli kardeşimde, ailemdeydi. bişey yapamadım. annemin sol kolundaki hissizlik giderek arttı. doktoru nöroloji bölümüne gitmesini tavsiye etti. tavsiye üzerine nöroloji bölümünden randevu aldık. koldaki hissiyatsızlık durumu incelendikten sonra anneme parkinson teşhisi kondu.

teşhis konduktan sonra annem pederi aramış, pederde kısa bi konuşmadan sonra telefonu kapatmış. akşam 8 oldu adam yok ortada, 9 oldu yok,10 oldu yok. bu sefer ben aradım. açıp geç geleceğini arkadaşlarıyla takıldığını felan söyledi. sinirden ne yaptığımı bilemedim. direk iş yerinden bi arkadaşını arayıp takıldıkları yeri öğrenmek istedim. adam züt baş salladı. yerlerini söylemedi. bu konuşmadan 2 saat sonra peder eve geldi.

@34 ankaradayım panpa. sağol düşüncen için.

eve geldiğinde surat asık bi ifadeyle ne diye sürekli arıyorsunuz çocuk muyuz biz gibisine laflar edince, tutamadım kendimi... yine annemin araya girmesiyle ayrıldık.

bu olaydan sonra işten çıkınca direk eve gelmeye falan başladı ama beyler, artık benim gözümde baba diyebiliceğim bi adam değil. zaten sadece eve gelip gitmekle olmuyor bu iş. kardeşimin ilaç saatlerini, mama saatlerini bilmiyo. zaten ilgilenmiyorda. eve gelip yemekten sonra direk oturma odasına geçiyor. televizyonu açıp orda uyuyor. bende nasıl bi malsam gece gidip, üstüne battaniye falan örtüyorum amk.

annemde bu hastalığıda duyunca iyice çöktü. sürekli melankolik şekilde konuşmalar, bak bana bişey olursa kardeşine bak gibi sözler kurmaya başladı. anne sana bişey olmayacak dedikçe, gözleri doluyor, görücez bakalı mzaman ne göstericek. tamam ben iyiyim diyor. birazda hayatı boşladı. günün 12-14 saatini uykuyla geçiriyor.

gün içersinde kardeşimin ihtiyaçlarını ben karşılamaya çalışıyorum. geçirdiği hastalık sonucu yatalak olduğu için birilerine ihtiyacı oluyor. en kötüsüde yatalak olduğu için tuvalete gidememesi ve erkek olmadığı için benim bu durumda ihtiyacını karşlayacak bişey yapamamam. mecbur annemi uyandırıyorum.

şuanda tek temennim, kardeşime bişey olmaması ve annemin durumunun iyiye gitmesi. bunun dışında hayattan başka bir beklentim yok.

öyle derdim var diye birilerinin kalbini kırmayın. inanın şuanda bile babamla yaşamış olduğum onca olay bana çok fena koyuyor beyler. keşke diyorum öyle davranmasaydım. sonra bunu dediğim içinde pişman oluyorum.

dinlediğiniz için teşekkürler beyler. sağolun

hala derdim var diyenleri görüyorum.

yarın son bi kaç ayda olan önemli şeyleride paylaşıcam. okul vs. vs.