Herhangi biri olduğuma inanıyordum. Babam gibi, dedem gibi, hatta büyük büyük dedem gibi.

Beni parmak ile göstermenize neden olacak tek bir özelliğim bile yok. Olmasını da istemem. Sıradan okullarda, sıradan öğrenciler gibi okudum. Ne çok başarılı oldum, ne de çok başarısız. Çizgimi hiç bozmadım. Üniversite bittikten sonra, iş ararken polislik sınavlarına girdim, ortalama bir derece ile kabul edildim ve sonra gene ortalama bir başarı ile polis oldum. Sıradan bir ilçenin, sıradan bir karakoluna, sıradan bir memur olarak atandım.

Gündüzleri sıradan evrak işleri yaparım, bazı geceler devriyeye çıkarım. Bir kaç alkolik, iki üç serseri ya da bazen bir iki esrarkeş enseleriz. Hiçbir zaman kişisel bakmam olaya. Bu insanlara ne empati beslerim, ne de kin. Onlar benim için sadece ay sonunda cüzdanıma yansıyacak ekstra puanlardır. Sıradan gecelerimin, ufak sürprizleri. Ertesi günün evrakları.

iş bulduktan sonra evlendim. Evliliğim bile kişisel bir durum olmadı benim için. Evlenmem gerektiği için evlendim. Neden evlenmem gerektiğini sorgulamak benim işim değil. Düzen böyle, herkes evlenir ve yuva kurar.

Iki kızım var. Biri beş diğeri üç yaşında. Oğlum olması için çalışmalarımız devam ediyor. Çalışmalar, kişisel değiller… Belki bir sonraki çocuğum erkek olur.

Olmayacak. Çalışmalar yarım kalmak zorunda kalacak, çünkü kişisel bir şey bulacağım. Kişisel kıyametim kapıyı çalmadan, kırıp bildiğim hayatı yok edecek.

Bir öğleden sonra, belediye zabıtaları bizden destek istediler. Semtimizin sıradanlığını bozan bir çöp evi boşaltmak isterken, ev sahibinin direnişi ile karşılaşmışlar. Aslında bu tür olaylara karışmayı hiç istemem. Evraklar ne kadar sıkıcı olsalar da, evini çöp yığınları ile dolduran istifçiler kadar sorun çıkarmazlar. Ancak çoğu memur yıllık tatilde olduğundan, istifçinin evini boşaltmaları için zabıtalara yardıma gitmek zorunda kaldım.

Rezleri alın uzun soluklu paranormal olaylar yaşadığım hayat hikayemi anlaticam. ilgi geldiği sürece hikaye yarım kalmaz