bu da benim hikayem

#130

-niye gittin dedi ağlamaklı bir ses tonuyla.

verecek çok cevabım olmasına rağmen ben hala seviyordum onu ve kırmak istemiyordum o yüzden sustum. sandım ki susarsam uzunca bir süre, bir noktada pes eder ve gider.

-cevap ver utku, hani gitmek yoktu artık söz verdik birbirimize niye gittin? dedi ağlayarak.

o'nu ağlarken görmek, hele ki benim yüzünden ağlarken görmek içimi acıtıyordu. koşup sarılıp tamam geçti demek isterken içim ayaklarım sabit kaldı, savaşı ayaklarım kazandı bu sefer.

-utku.. lütfen diyebildi sadece ve sonra çöktü olduğu yerde ve ağlamaya devam etti dakikalarca.

yapabildiğim tek şey karşısına oturmak ve o'nu öylece izlemek oldu. ne bir cevap verdim, ne bir şey dedim sadece bir sigara yaktım ve oturdum onu izledim. o kadar savunmasız gözüküyordu ki o an, belliydi acı çekiyordu ama madem seviyordu beni niye böyle olmuştu? neden başka bir erkekle beraber olmuştu yokluğumu fırsat bilip? düşündükçe bir yere varamıyordum. duymak istediğim, öğrenmek istediğim bütün cevaplar denizdeydi ama o da anlatmıyordu inatla. neden sonra kalktım yerimden, oturdum denizin yanına, dayanamadım ağlamasına başını omzuma koydum kolumu attım omzuna ve sarıldım ona o da bana sarıldı, anlından öptüm bir kere ve kolumu dolayarak tekrar durdum öylece.

-neden gittin utku? diye sordu tekrar.
-bizi mertle aldattın diyebildim sadece, fısıltı gibi çıkan bir sesle.

ben bunu söyler söylemez kolumun altında donup kaldığını hissettim resmen. yüzünü döndü bana

-utku diyebildi sadece inkar içermeyen bir ses tonuyla.
-bekle bitireyim dedim sadece ve devam ettim.
-sorun beni aldatman, sorun bu kişinin mert olması, sorun kullandığın yerin bizim evimizin olması da değil. ben seni ikinci defa aradığımda arkadan mert'in sesini duymasam sen bana hiç söylemezdin ve benim ruhum duymazdı. halbuki ben sana kendimi emanet edecek kadar güvendim. ve işin komik tarafı ne biliyor musun kızgın değilim sana, affederdim de sen söyleseydin bana. o kadar dokundu ki bir gece önce onunla olup sonra ertesi sabah bana aşkım diyebilmen. ben sana hep dürüst oldum ucunda seni kaybetmek varken bile ama sen naptın? bana yalan söyledin deniz dedim ve bekledim.
-haklısın ama bir anda oldu, seni özlemiştim yoktun ve sarhoştum mertse çok cana yakındı. özür dilerim. sana söylemeliydim ama o kadar korktum ki beni terk etmenden...
-keşke söyleseydin diyebildim sadece.
-keşke diyebildi o da sadece.

bir süre öylece oturduk çünkü biliyorduk ki ayrılık yakındı bize. bir süre sonra kalkt oturduğu yerden, lavaboya gitti elini yüzünü yıkadı geldi yanıma ve;

-eğer ki affetmeye karar verirsen bekliyorum seni dedi köpek gibi affedeceğimi bile bile ve sonra sokak kapısından dışarı çıktı. beni düşüncelerimle başbaşa bırakarak...

#131

deniz gittikten sonra çöktüğüm yerde oturdum kaldım. boğazıma bir hıçkırık takıldı ama çıkamadı gün yüzüne, onun yerine parçaladı içimi. biliyordum, deniz'i affedecektim çünkü o'nsuz yapamayacağımı bilecek kadar çok tecrübem vardı ayrılık konusunda. ama korkuyordum da açıkçası, deniz'i affedersem eğer yoluna girer miydi her şey? yine sevgiliyle sarılabilir miydim ona aklıma mert gelmeden? yapabilir miydim onunla yine? yolun ayrımına gelmiştim haliyle, ne onunla ne de onsuz yapabileceğim bir noktadaydım ve kararımı veremiyordum. yapılacak en mantıklı şeyin abimle * bu arada abi diyorum ama kendisi öz abim değil, annemin abisi olur kendisi ama yaşça baya küçük aslında tekne kazıntısı derler kendisine, abim gibi beraber büyüdük 5 yaş var aramızda * konuşmak olduğunu fark ettim ve kendime gelmek için duşa girdim. üstüne bir sigara kahve ikilisinden sonra atladım arabaya izmir'e gittim konuşmak için. beni görünce ne yapacağını bilemedi, haliyle durumlardan haberi vardı ve çok üzülmüştü o da. gece sahilde bir yerlere gittik, aldık votkamızı konuşmaya başladık. kafamdaki bütün endişeleri, içimde tuttuğum bütün korkuları, aklımdaki bütün soruları sordum can abiye. hiç bölmeden dinledi beni, arada sorular sordu. konuşmam bitince önce uzun uzun ufka baktı, sonra yüzünü döndü bana ve konuşmaya başladı.

-bak utku, sen tek çocuksun benimse hiç erkek kardeşim yok. doğduğun günden itibaren seni kardeşim olarak benimsedim. korudum kolladım sevdim. biri seni üzünce senden çok benim canım yandı, sen mutluyken senden çok ben sevindim. biliyorum bir çok kişiye göre deniz'i affetmek büyük salaklık hatta bazı densizlere göre de gurursuzluk sayılacak ama sen bu kızı seviyorsun kardeşim, bütünlüyor ruhunu bunu görebiliyorum o yüzden bırak sevgin yönetsin beynini, sünger çek düşüncelerinin üstüne sevginle.

arkadaş bu adam bir kere bile mi kötü tavsiyede bulunmazdı. can abiyi dinledikten sonra biraz daha düşünmek istediğimi söyleyerek onu da evine bıraktıktan sonra eve geçtim, alkolünde etkisiyle vurdum kafayı uyudum. sabah uyandığımda gittim ilk iş yeni bir hat ve telefon aldım. hattın açılma süresini düşünmek için kullandım. hat aktif olduğunda * 2 gün falan sürmüştü sanırım emin değilim * denize mesaj attım;

ben utku, hat aldım tekrar. neredesin, konuşalım. yazdım mesajda. bir süre bekledikten sonra denizden cevap geldi.

hala izmirdeyim, x otelinde kalıyorum ne zaman görüşmek istersin? yazıyordu mesajda. kararımı vermiştim, her şeye rağmen ben deniz'i çok seviyordum ve o'nu affetmek istiyordum çünkü kalbim böyle yönlendiriyordu beynimi. deniz'e saat ve yer verdikten sonra teşekkür etmek için can abiyi aradım...