bu da benim hikayem

#119

saat gece yarısı üçe gelirken deniz beni kontrol etmek için kapıyı açtı baktı orada oturduğumu görünce kapattı kapıyı uyumaya devam etti. sabah erkenden kalktı tekrar, onun her sesine uyanıyordum, tuvalete gitti bir şeyler yedi televizyon izledi ben hala o kapının önünde oturuyordum. fizik tedaviye bile gitmedim sadece tuvalete gitmek için yerimden kalktım. ne sigara içtim ne yemek yedim. akşama doğru tekrar yemek yedi deniz, hala oturup oturmadığımı da kontrol ediyordu. bu arada başak ve kaan'a durumu haber verdim onlarda kabul ettiler. akşam deniz tekrar odaya girdi, ben hala bir şeyler yiyip içmemiştim. sabaha karşı tekrar uyandı beni kontrol etmek için hala uyanıktım ve bir milim kıpırdamamıştım. ertesi sabah yine erkenden uyandı, bir kelime bile laf etmedi bana ama bakışlarında artık nefret yoktu en azından azalmıştı. kahvaltı yaptı sonra hiç ses çıkartmadan benimde önüme bir şeyler koydu, sadece suyu içtim iştahım yoktu amk denizsiz keyfi yoktu yemek yemenin. o gün yine gitmedim fiziğe. 4 gün daha öyle bekledim deniz'i, minimum yemek, minimum sigara minimum içecek. 6. günün sabahında deniz açtı kapıyı ve anlat dedi, kalktım ayağa aldım onu karşıma ve anlatmaya başladım.

senden ayrıldım çünkü senin geçmişten yaraların vardı ve ben bunları her defasında kanatacak kadar umarsızdım. alkol komasına girdim, bıçaklandım, kaza yaptım, uyuşturucu kullandım... seni en son görüşlerimden biri olan benim kriz anımdaki surat ifaden o döneme dair hatırladığım net şeylerden biri deniz, ben sana iyi gelmiyordum. sende gittin, niye gittin diye hiç düşünmedim çünkü kalsan belki ben yine düzelmezdim. elimde olsa senin için ruhumu değiştiririm ama o zamanlar beceremedim. çok uzun süre kimse olmadı hayatımda, sonra arkadaşlarımın zoruyla tek tük 2 3 günlük ilişkiler oldu ama kimse sen değildi. dedin ya, sensiz olabileceğine inanmak istedim diye ben ona 3 günde inanırken sen 2 sene sürdürdün. ezgi ise asla telafisi olmayan bir hatamdı ama anlattım ya, her kadında senin adını sayıkladım ve ezgi o yüzden gitti. gitmese zaten devam etmezdi ben edemezdim. beni tamamlayabilecek tek insan var deniz ve o kişi şu an karşımdayken bende en uzakta..

uzunca bir süre deniz yüzüme baktı, ayakta duracak gücüm yoktu amk, sırtımı verdim duvara yaslandım kapadım gözlerimi. gözlerimi açsam biliyorum ki ağlayacağım zaten suratındaki uzaklığı görmeye mecalim yok daha fazla..

çok zarar verdik birbirimize dedi, o kadar zarar verdik ki... ama ne seninle oldu ne de sensiz diyebildi ağlayarak. çok istedim göz yaşlarını silmeyi ama beceremedim çünkü haklıydı, çok zarar vermiştim ona ama onsuzda olmuyordu haklıydı. gözlerim kapalı, ağırlığım duvarda ruhum benden çok uzaklarda iki elimi uzatabildim sadece, birinde anahtar vardı diğeriyse boştu, kararı o verecekti yine...