bu da benim hayat hikayem beylerr

http://www.youtube.com/watch?v=aIZ471mQJQc

içeri daldım, biri onlar yoklar hastanedeler dedi, evden çıktığım gibi hastaneye koştum. Bir köşede annesini gördüm yıkılmış, diğer bir köşede babası sessiz ağlıyor. vardım annesinin yanına mine nerede dedim, karşıda ki odayı gösterdi. teşhis odası bayılmışım, uyandığımda bir serum vardı kolumda, bir de hemşire... hemşire çıkar serumu sevdiğimi görmem lazım dedim, bekleyeceksin genç adam serum bitecek dedi. Meğer sakinleştiriciymiş o serum bilemedim.
serum bitti, ben çıktım. annesini babasını aradım hastanede yoklar. sordum, en son biri cenazelerini alıp gittiler dedi, yıkıldım, paramparça oldum, bir kez daha enkaz altında kaldım, bu sefer yıkılan bir şehir değildi sanki üzerime, gök kubbe düşmüş bende altında kalmıştım...
dediği gibi son kez buluştuk onunla, son kez buluştuk mezarının başında. Dayanamamış, atmış kendini sakarya köprüsünden kelebekler ölüme doğru dans ederken, üzerinde beyaz geceliği varmış, tıpkı onun gibi temiz ve masum ve bir not bırakmış Beni affet diye...

http://www.sabah.com.tr/Y...rin_olum_dansi_7679768000

ilk sene dediğim gibi öss güme gitti,. 285 puanla çakıldım resmen ama inat ettim kazanacaktım o üniversiteyi, o olmasa da yanımda gidip bitirecektim okulu. çalıştım, çalıştım, çalıştım, öyle böyle değil öküzler gibi çalıştım. (ortalama 2500 türkçe-edebiyat, 2000 matematik, 1000 diğer dallardan soru çözüyordum.) geldi çattı sınav zamanı, çok büyük bir motivasyonla girdim. kazanacağımdan emin olduğum için gittim istanbula yerleştim. hem sağı solu gezdim istanbulu tanıdım hem de biraz olsun evden uzaklaşmış oldum. sınav sonuçları temmuz ayı içerisinde açıklandı. 355,45. sevinçten havalara uçuyordum zaten o dönem sarıyerde oturduğum için gittim sarıyer özdemir sabancı emirgan lisesinde istanbul üniversitesi siyasal bilimler fakültesi kamu yönetimini tek tercih olarak yazdım hatta tercih yaparken tek tercih yaptığım için millet acıyarak bakıyordu ama ben gülüp geçtim...

tam beklediğim zamanda eve kayıt formları falan gitmiş; büyük bir heyecanla kalktım bende gittim sakarya'ya, aldım kayıt formlarını döndüm istanbul'a. Beklediğim gün geldi ben de gidip kaydımı oldum. iç zorluk çekmedim okulda, liseden bir çok aradaşım da zaten istanbul üni'ye yerleşmişlerdi 1 yıl önceden. Gerçi üniversitede de öküz olma yolunda emin adımlarla ilerledim daha ilk 3 vizede sınıfın nefret ettiği çan eğrisini yükselten çocuk olup çıktım. Gerçi sınıfım seviyordu beni, bu yüzden temsilcileri de oluverdim.

okul mokul iyi derken abimin de usta birliği istanbul çıktı iyi mi? çok sevindim, abim her istediğimde görebilecektim. aldım bunu evden doğru istanbul. yolda moralini iyi tutmaya çalışıyorum, hep yanında falan olucam diyorum rahatlasın diye. neyse indik haydarpaşa'da vapur bekliyoruz. Turyol'un gibimsonik vapurunu. tam vapur yanaştı bir kız dikkatimi çekti. kendi kendime diyorum bu bizim betül mü, değil mi? gittim yanına betül dedim, döndü aaa kafziel sen misin? dedi. evet dedim işte ne yapıyorsun ne ediyorsun muhabbetleri falan. dedi istanbul eczacılıktayım. hadi yaa dedim bende siyasalda görüşürüz artık bol bol. işte numaralar alındı verildi, vapurdan indik muhabbet bitti. aldım abimi doğru maslak. bunu indirdim il jandarmada, vedalaştık ben oradan doğru sarıyerde oturduğum eve.

reserved.

evde otururken bi an aklıma betül geldi, ne kadar güzelleşmiş, ne kadar değişmişti. aradan bi kaç gün geçti, salvador dali'nin sabancı müzesinde sergisi vardıi, aradım betül'ü gelir misin dedim. Sen ve salvador dali dedi bana, ben ee ne olmuş dedim, ciddisin değil mi dedi, gayet ciddiyim dedim, o zaman eczacılığın önünde buluşalım da seni bi testten geçireyim dedi, tamam dedim. Buluştuk eczacılıkta salvador dali, kandisky, picasso, frida muhabbeti yaptık. tamam yarın saat 1 de akaretlerlerde buluşuyoruz dedi. (bilmiyen binler için söyleyeyim akaretler beşiktaş'ta, bkm.2nin olduğu yerin adı.) tamam dedim ve ertesi günü beklemeye başladım...

bi süre sonra böyle olmuyo gel aynı eve taşınalım dedi, tamam dedim. 2 erkek 2 kız aynı evde kalacaktık. bu durum için mecburen diğer arkadaşların evinden ayrıldım, ufuk isminde liseden beri tanıdığım bi arkadaşımla beraber ev tuttum. işte yerleşmelerdi, eve tutmalardı bir sürü zımbırtıyı hallettikten sonra yaşamaya başladık. her şey o kadar güzeldi ki dışarıdan gören herkes kıskanıyordu bizi, karı-koca gibi olmuştuk resmen. bi akşam önceki ev arkadaşlarımla kadıköy'de liman kahvesinde buluşmaya karar verdik, betül'e sende gelsene dedim, yok gelmeyeceğim sınava çalışacağım dedi, tamam dedim. ben kalktım gittim liman kahvesine. planımıza göre oradan buddha'ya geçecek gece 1-2 gibi de eve dönecektik. Liman kahvesinde eski günleri yad ederken, bilal'in abisi aradı (benimle aynı semtin çocuğu, abisi marmara hukuk okuyordu.) telefonla konuşurken bilal yüzü değişti, bir garip oldu. daha biz bilal ne oldu demeden o ''beyler babam kalp krizi geçidi, benim sakarya'ya gitmem gerek.'' dedi. tamam dedik, beraber kalktık, abisi gelip aldı, gittiler. Biz de durumun uygun düşmeyeceğini düşünerek kalktık, bir başka gün buluşmak üzere sözleştik ve evlere dağıldık...

eve giderken çiçekçi teyzeden kır çiçekleri, yolun başındaki tekelden de bi şişe kalecik karasıyla bi kaç kırmızı mum aldım. kapıyı çalmadım, kendi anahtarımla açtım. salonda masayı gördüm üzerinde votka şişesiyle bira kutuları vardı herhalde canı çekti bişeyler içti, uyuya kaldı, şarap kalsın ama bari çiçekleri uyandırıp vereyim dedim. tam buzdolabına doğru giderken garip garip sesler durmaya başladım. vazgeçtim şarabı dolaba koymaktan odamıza doğru yöneldim. kapıyı açmamla şok geçirdim. sevgilim en yakın arkadaşlarımdan ufuk ile çırılçıplak bizim yatağımızdaydı. çiçekler ve şarap düştü elimden, onlar da beni görünce donakaldılar. çıktım evden gece boyu sokaklarda dolaştım, telefonumu tutup denize attım, kumkapı'da şarapçılarla kayıkta oturup herkesin bir yudum aldığı şaraptan kana kana içtim. uyandım öğlen olmuş, ben bir kayıkta üzerimde bi şarapçının battaniyesi iki büklüm olmuşum...

rezerved

okula gitmedim o gün, ilk işim sigaramı değiştirmek oldu, sonra saçımı değiştirdim, huyumu değiştirdim, içtiğim çayın demini değiştirdim. hayatımda onunla ilgili ne varsa değiştirdim o gün. ertesi gün de okula gidecek hal bulamadım koştum gittim sakarya'ya. 1 hafta kimseyle konuşmadım, 1 hafta divane gibi dolandım, 1 hafta ağladım. o bir hafta dolunca döndüm istanbul'a. onlarca kez önümü kesti, konuşmadım bile. bir daha geçmedim eczalığın önünden, bir daha hiç bir mezunlar buluşmasına gitmedim. evden tek bir çöp almadım, gittim o avrupa yakasında yaşıyor diye ben anadolu yakasına taşındım. sildim, onunla ilgili ne varsa sildim...

onu sildikten sonra kimseyi almadım hayatıma, her şey bana o kadar iğrendirici geliyordu ki sadece kafamı okula verdim başka hiç bir şey düşünmeden. Mayıs oldu finaller bitti ve ben 3 sınıfa geçmenin heyecanıyla atladım memlekete gittim. 3 kişi otururken birden telefonum çaldı, gizli numara. açtım. sen kafziel misin dedi, evet dedim, senin sevgilin mine aytaç yüzünden öldü değil mi dedi, evet dedim, daha bir sürü soru sordu hepsine evet dedim. O da bana aytaç bir cruise gemsiyle izmir'e gelecek dedi. ilk işim bir 7.65 bulmak oldu, sonra yanımdaki iki elemanla beraber izmir'e gittik. izmir'i sokak sokak aradık yok, belki başka yere gitmiştir deyip tüm ege'yi köy köy gezdik yok...

tabi benim bu arada hassas olan pgibolojim tamamen çöktü gitti... 10 kere sinir krizi geçirdim bulamamaktan. en son geçirdiğim sinir krizimde gözlerimi bi açtım ege üniversitesi pgibiyatride yatıyorum. kolumda bir serum, öylecene mal mal etrafa bakınıyorum. derken Şebnem PırılDAR isminde bi prof çıkageldi, anca bir pgibiyatri servisine yatmam şartıyla oradan çıkabileceğimi söyledi. aileye haber vermedik, bir refakatname imzaladık ambulansla doğru istanbul üni. çapa pgibiyatri servisi...

bi ara okurum

40 gün kaldım orada, bana ızdırap gibi gelen, 40 yıl gibi gelen 40 gün. deli gömleğini de gördüm, sedyeye bağlanmayı da. 40 gün sonunda 3 ilaç yazıp sürekli kullanmam şartıyla salıverdiler beni. bi kaç gün dinlendikten sonra okula gitmeye karar verdim. okula gittim bankolar kimliğimi okumuyor, öğrenci işlerine gittim kaydın silindi dediler. neden dedim? önce pgibolojik rahatsızlığımı sebep gösterdiler, insanlar için tehlikelisin dediler, seni o öğrencilerle yanyana tutamayız dediler. Kısacası şutladılar beni.

eve gittim durumu bir hafta açıklayamadım. sonra yavaş yavaş söyledim. Kimse suçlamadı beni, hiç kimse bir şey demedi ama ben dava açtım. önce yök rektörün yargılanmasına izin vermedi, yöke dava açtım, başkan bu sefer izin vermedi. her şeye lanet ettim ve çalışmaya başladım. bir gece evde otururken kalbime çok şiddetli bir sancı girdi. ben doktora gitmek istemesem de zorla zütürdüler. gece 2, nereden bulacaksın dıbına koyduğum kardiyologunu. bi doktor ekg çekip babama bir şeyler söyledi. ne oluyor dedim; kimse cevap vermedi, kimse cevap vermeyince de döndük eve gittik...

tedaviyi reddettim hep, yaşamanın pek bi anlamaı yoktu zaten. ben hayatımı kocaman kalbimle devam ettim. Geçen yılın mayıs ayının başında bi arkadaşım kıbrıs'a tatile gitmeyi teklif etti kabul ettim. öncesinde italya'Da ki automechanica fuarı için vize başvurumu yaptım, atladık uçağa doğru kıbrıs. güzel bi hafta geçirdik kıbrıs'ta. gezdik, tozduk, eğlendik, biraz kumar oynadık. bi hafta dolunca geri döndül, ben doğru italyan konsolosluğuna... vizem çıkmamış. Neden dedim? askerlik engeliniz gözüküyor dediler. hay dıbına koyayım ben 2016'ya kadar tecilliyim dedim kendi kendime. neyse dedik askerlik şubesine doğru yol aldık. içeri girdim, bana sıra gelince tc kimlik numaramı söyledim ve vize için problem görünüyor dedim. kadın tc'me bakar bakmaz; ooooo kafziel bey bizde sizi arıyorduk dedi. hemen akabininde 2 asker bi astsubay koluma girdi, uyduruktan bir muaneyle 2 gün sonra askersin dediler. yer: 2 jandarma eğitim tugay komutanlığı, 9. jandarma eğitim alay komutanlığı, bilecik...

dıbına koduğumun adıyaman'ı nası bi memleket, gibeyim yedi ceddini diye tonla küfrettim. sonra verdiler bizi gölbaşı ilçesine, oradan harmanlı karakoluna... daha ilk devriyem dıbına koduğumun evlatları sahte ihbarla bizi tuzağa çekip çapraz ateşe aldılar. karakol komutanı onbaşısın askerlere sahip çık diyor, ben hiç eğitim görmemişim amk. askerlerden birinin burnu kanasa yannanı yedik resmen. üstümüzde var 800 mermi ama karşıdakilerin sayısı nedir, ne değildir bilmiyoruz. allahtan sivilde bolca silah kullanmışlığım var, silaha hakimim. o ara bu dallamalardan biri bizi çevirmek için hareket etti doğal olarak açık hedef oldu. kendime 3 dedim, 3 mermi sıkacaksın. mesafe 200 metre, vurmak zor. iyice bi rahatladım, ayağını hedefledim, mermiyi sıktım. 1 saniye sonra, küt terörist yerde.

karakol komutanımız tecrübeli adamdı, daha önce riskli bir çok karakolda zaten görev yapmış. diğerini de o indirince önce ateş azaldı, sonra tamamen kesildi. pekekentler malatya yoluna inmiş, oradan araçla kaçıyor. hemen erkenek jandarmaya bir haber, yol devriyesinde çatışma.. yakaladılar 4 pekekenti, amaçları bizi bizi indirip karakola yürümekmiş. ondan sonra komandolar takviyeye gelip 1 ay kaldılar bizde...