bu bir ayrılık hikayesidir

binler.. köpek gibi sevdim, deli gibi çaba gösterdim ama huur ruhluydu.. anlatayım mı binler?

dertliyim amk uplattırmayın işte

başlıyım bari binler.. o zamanlar lise sondaydım (yaklaşık 3 sene oldu) sürekli mahallede gördüğüm ve içimde tomurcuklar açtıran bir kız vardı..

adını dahi bilmiyordum.. ne yapar, nerelere gider. herşey bir rüya gibiydi. hiç tattınız mı binler? bir kız gördüğünüzde kalbinizin sesini kulaklarınızda duydunuz mu hiç? yoksa içinizden sadece 'off ne gibilir bu şimdi' mi dediniz? işte kalp atışlarımı değiştirecek güzellikte bir kızdı o.

bir gün onu üniformasıyla gördüm ve gittiği okulu biliyordum artık. sürekli aklımdaydı ama kötü almayın bunu. dünyada sadece onunla ben kalsam dokunmaya bile kıyamazdım buna yemin ederim.

staj yaptığım yer kamera ve güvenlik sistemleri üzerineydi ve sürekli okullara, evlere, fabrikalara gidip bakım falan yapıyorduk.

birgün onun okuluna gidip kamera sistemine bakacağımızı öğrendiğimde sevinçten havalara uçmuştum.. işte o papatyamın okuduğu yere gidecektim ve belki bir kere bile olsa yüzünü görebilecektim..

o gün de günlerden cuma'ydı ve tören saatinde gidebilmiştik okula. marş okundu, daha sonra biz yukarı müdürün odasına çıktık ve camdan bakarak o hayatımın aşkını görmeye çalışıyordum. topluluk dağıldıı.. hayallerim gerçek anlamda yıkılmıştı..

sonra bizim tekniker ve mühendis abiler gitti ve müdürün odasında tek başımaydım ve müdürün bilgisayarına gözlerimi dikmiş bakıyordum.. kapıyı kapattım ve büyük bir heyecanla bilgisayardan öğrencilerin resim ve isimlerinin bulunduğu dosyayı buldum.. adını öğrendikten sonra ağzım kulaklarımda gezdim akşama kadar..

ve binler o gün facebook hesabı açtım ve arattım kızın adını. çok bulunan bir isim değil, 7-8 tane sonuç çıkmıştı. ama hiçbirisi değildi. ben bu kızla çıkmaya başlayalı 1 sene oldu ve o 2 sene boyunca her gün ama her gün arattım ismini.

ve o zaman zarfında babam başka bir yere taşındığından, ben de onunla beraber gitmiştim. 2 sene hiç göremedim onu. ve birgün..

face hesabı açmıştı sonunda. hemen 'merhaba' diye mesaj yolladım, cevap yok.. 2 gün sonra birdaha 'sana birşey anlatmak istiyorum' dedim. ve aldığım cevap buydu 'git başımdan'

dünya başıma yıkılmıştı fakat asla vazgeçmeyecektim. gel zaman git zaman bu şekilde inatlaşmalı mesajlar devam etti ve ben yaz tatilinde eski evime döndüm..

2-3 hafta hiç konuşmamıştık. bir gün ben sahile yürümeye çıktım bir bira içerim diye. eve dönerken annesiyle karşıdan geldiğini gördüm, olduğum yere yığılacaktım neredeyse. gözlerimin içine baka baka geçti gitti yanımdan. bu sefer inada bindiren bendim ve mesaj atmadım. ertesi günün akşamı 'dün gördüğüm sen miydin?' diye bir mesaj geldi, 'evet' diyebildim sadece.

sonrasında mesaj atmadı, ben de atmadım. sanki doğru olan böyleydi. yazmamam gerektiğini fısıldıyordu biri kulağıma.. aradan 1 hafta geçtikten sonra 'yazmıycaksın heralde' diye bir mesaj geldi ve muhabbet başladı. olumsuz birşey bile söylese bana o kadar tatlı geliyordu ki.. gözümün önünde bir perde vardı adeta. başka hiçbirşey göremiyordum. benim dünya'm haline gelmişti artık.

@33 hızlı yazıyorum bin gel.

sonra görüşme kararı aldık ve ertesi gün aşırı stresli bir şekilde beklemeye koyuldum. topluluk karşısında bile bu kadar heyecanlanmam normalde.. karşıdan geldiğini gördüm nihayet.. sanki birisi o an zamanı yavaşlattı.. slow motion oldu herşey kulaklarım hiçbişey duymuyor, beynim uyuştu.. sadece ona odaklanmıştım. şu 10 saniyelik zaman dilimi sanki 25-30 dk gibi geldi bana. neyse sonra sahile gittik. sahilin ilerisinde dalgakıran'lar ve çimlik alanlar var. oturduk çimlere..

kızların yanında ilk görüşmede bu kadar rahat olamam yapım gereği. en az 3-4 kere görüşmem gerekir fakat herşey o kadar sıradışıydı ki.. sanki birbirimizi senelerdir tanıyor gibiyiz.. yerde yem arayan serçe'lere isimler takıyoruz denizi seyrediyoruz.. hergün aynı yere gidip güneşin batışını seyretmeden eve dönmüyoruz..

kızların kullandığı bir tabir vardır 'ayaklarım yere basmıyor' diye.. aynı o durumdayım. evine bırakıyorum tekrar sahile gidiyorum ertesi günü iple çekiyorum.. herşey çok güzel gidiyor. tabii her güzel şey bir son bulur demişler..

2-3 hafta sonra artık sahile gitmiyoruz, dışarda yemek yiyip biraz dolaştıktan sonra evine bırakıyorum, kısaca o eski heyecan artık yok binler. kendimden nefret etmeye başlıyorum.. her gece yastığa kafamı koyduğumda 'oğlum sen bu kızın o kadar koştun peşinden, ne oldu da değişti daha 1 ay dolmadan..' birkaç yazı daha yazmıştım bu sevgilimle ilgili okuyan binler vardır elbet.. kızla ilk öpüşmemiz 10 sn kadar sürdü ve sonra bana sarılıp ağlamaya başladı.. o peşinden koştuğum beni tersleyen kız bana sarılmış ve ağlıyor.. ne kadar üzülsemde o kadar mutluyum ki o an. nedenini sorduğumda 'ilk defa yaşadım böyle birşey' dedi. hakkaten de öyleydi binler gözlerinden anlayabiliyordum. o ipek gibi mis kokan saçlarının kokusunu her içime çektiğimde içim hayat doluyordu..