bu benim gerçek hayat hikayem capsli

up up up

evet dün gelemedim şimdi kaldığım yerden devam ediyorum.. dün neden gelemediğimi bilseniz şok olursunuz ama anlatma sırası geldiğinde yazacağım tarihi unutmayın..

parkın hemen önündeki evdi bizimdi
şimdi bile gitseniz sözü geçen evi bulmanız münkün.
penceresi beyaz boyalı dışa dönük parmaklıkları
olan giriş kattı evimiz.
bizden sonra kiracıları olmamış çocuklarından birine
bırakmışlar diye duydum..
daha fazla detaya girip olayları unutmadan
hikayeme devam etmek istiyorum.
mahallede tanıdığım çocuklar sadece
murat la süleyman değildi merve lerde vardı.
diğer kız kardeşinin adını unuttum.
Allah bilir gerçi tüm mahalle hatta
o yaşıma rağmen ben bile bilirdim ki anne
babası organize hırsızdı. zennur olması
lazım annesinin ismi. inanın hatırlamıyorum. çocuklarda bu aileden nasiblerini almışlardı. okul görevlisi
olan babama verilen onunda o zamanlar
tek çocugu olan bana getirdiği oyuncaklarımı
göz göre göre elimden alırlardı
da tek ses çıkaramazdım anneeeeeeee dışında tabi.
zavallı annem genç yaşta kimsesinin olmadığı
büyük şehire geldiği yetmezmiş gibi
sınırlı görüştüğü insanlarla da benim yüzümden
papaz olurdu.
hala da öyle gerçi.
gücüm yetmez bişey yapamazdım evet yaramazdım ama
tüm nazım beni sevdiklerini bildiklerimeydi.
murat la süleyman a yaptıklarımda bu yüzdendi.
bir onlarla anlaşırdım.
ev sahibimizin kız torunuda beni sevmeyen hatta
ezenler arasına eklenince sadece
erkek arkadaşlarım kalmıştı etrafımda.
faza tahlil yapamayan beynim o zamanlarda başlamış gruplandırmaya
insanları da haberim yokmuş.
varmış bile kızlar beni sevmiyor yargısına.

dil altım vardı.
konuşmam kimine göre gülünç kimine göre sevimliydi
ama çok dikkat çektiğim aşikardı
. bahsettiğim ebuzer amcanın arkadaşları beni
aralarına alır şarkılar söyletirlerdi tabi ben söyleşimin komik olmasından değil güzel söylediğimden
sanar pek keyiflenirdim hava bile atardım şüleymanlara.
her evlerinin önüne gidip
şüleyman dediğimde ailesinin
kahkahaya boğulmasına anlam veremez bozulurdum da.
ah bu arada
benim dil altım olduğunu 6 yaşımda öğrendik yani
o mahalleden gidince.
kimse bana söyleyişimin yanlış olduğunu demiyordu
sadece gülerler yada yanlış anlaşılmaya müsait bir kelimeyse ikaz ederlerdi
her iki tepkide beni hırçın yapmıştı.
haksızlığa ugradığımı savunuyordum.
kim dinlerdi ki. nedenini yıllar sonra anladığım ama
o zamanlar beni kıran ve
yıllarca şarkı söylememi engelleyen bir anım var
teyzemin benden 2 yaş kadar büyük kızıyla şarkı söylüyorduk
bir gün. ev kalabalıktı.
Atilla Taş ın ham çökelek şarkısını
öğretmişti bana. yatagın üzerine
çıkmış hoplaya hoplaya söylüyorduk ki annem geldi:
_ordek sen sus!
dedi.
ordek sen sus?
yani kuzenim söyleyecekmiydi.
evet. söyledi de.
ne hissettiğimi tahmin edemezsiniz.
anneme öfke dolmuştum kırılmıştım.
bu uzun yıllar içimde kaldı çok sonra
aklım erince anladım o zamanlar dil altım vardı
ve h harfini telafuz edemiyordum.
yutuyordum.

mahalle ortalamasının altındaydı
sanırım gelirimiz.
çünkü diğer çocuklar 2.dondurmasını yerken
ben bitmesin diye yavaş yavaş
yaladığımı hatırlıyorum külahı.
benim derdim de dondurmayla bitmiyordu ki.
mısırcı geçse mısır
şekerci geçse şeker için ağlıyordum anneme.
gel de alma.
gene de yaşıma göre düşünceli olmaıyım ki
bir kira zamanı kumbaramı anneme uzattığımıda
anımsıyorum hayal meyal.

okuyan varsa sabaha kadar yazacağım??

@32 kara dedeler olayı =0

rzerved. sabah okuycam yaz sen amk

panpa güvenme buraya hard disk kül olur mazallah

rezerve

melez karı da ne gibilir bin

REZERVUAR

caps diyince bende aman aman bişey sandım ya sulugöz le tadellenin koymuş başka bişey koymamış

editle daha sonra detaya ineceğim. zaten önemli bişey yok.5 yaşıma kadar olan hatırlayabildiğim bir kaç anı sadece. şimdi hızlı geçiyorum

öyle böyle 4 yaşıma gelmiştim
bir erkek kardeşim oldu.
hiç unutmuyorum doğdugu günü. uyandığımda
anneanemle

(rahmetli-el fatiha)

evde yalnızdık.
_annem?
dedim.
_kardeş getirmeye gittiler
gibi bişeyler zırvaladı. noluyordu lan.
yoksa annemlerin aylardır şakasını
yaptığı bebek geliyor muydu.
artık babam bana tadelle almaktan
şikayetçi miydi daha bi sürü düşünce ile
evden fırladığımı hatırlıyorum.
tabi arkamdan gelen anneannem ide.
ve yediğim uyarı dayağını da. yaşlı insandı işte.
sonuçta emanettim ona.
öğlen gibi ben sakinleşmiş evde kaderimi
beklerken babam geldi.
gel dedi
annenlere gidiyoruz.
vay be artık annem çoğul omuştu bile.
artık annem değil onlardı! ses çıkarmadım hastaneye kadar.
yolda neler hissettiğimi aynı yaş aralığında kardeşi olanlar bilir.
odanın kapısına kadar uslu uslu gitmiştim.
kapıdan annemi ve kucağındakini gördüm.
babam içeri girdi. annem beni görünce gülümseyerek
gelsene
dedi. yoo bu kadarıda olmazdı.
koşarak geri çıktım. kapıda babamı beklemeye başladım.
dedim ya ayrıntıya yer vereceğim sonra
o gün öyle anneme uğramadan eve döndük. a
rtık ailemiz 4 kişilikti.

5 yaşım biterken taşındık o evden. babamın tayini gene beyoğlunda bir semte çıkmıştı. artık kira vermeyecektik.

rezervvvv

yeni evimize alışmıştım.
hatta sevmiştim de çünkü ay sonu
kapıda bağıran yaşlı bir teyze yoktu artık.
lojmandı..
5buçuk yaşıma geldiğimde
gördüğüm yazıları yazabiliyordum ama
peltek konuştuğum için okula almamışlardı.
gene de yaşıtlarımdan bir yıl evvel yazılmıştım.
derslerim gerçketen çok iyiydi.
ve beni tanıyanlar bilir yıllar boyu
sınıf başkanlığı yapmıştım. çocuktuk biz
ve ne iyi ne kötü bilmiyorduk.
iyi ve kötü yıllar gectikçe değişir.
ilk okulda babamın o okulda görevli olması
benim için artı puanken ortaokulda hafiften
ezilme sebebim olmuştu.
aslında tam tahmin ettiğiniz şekilde değildi.
okulda ki başarım torpile bağlanıyordu.
yoksa diğer çocuklarında maddi durumu
üç aşağı beş yukarı eşitti.
manevi olarak tek suni bizim
olmamızın yarattığı farklara da değinmek
istiyorum.
arkadaşlarım törenlere katılırken
ben milletin içinde babam tarafından eve gönderilirdim.
voleybolda kaptandım en iyilerdendim ama
babam diğerleri pynarken tebrik edip saatlerce
izlediği halde ben oynarken burnumdan getirir
zaten ortaokul son sınıfa kadar oynatmazdıda.
son sınıfta hocalarım bana gerek olduğunu söylemişti.
bir kere tebrik etmedi oysa ben
bir kere bile maçı kaybetmedim.

dediğim gibi buraları sonra editleyeceğim hızlı geçiyorum. orta okul bitmişti. asıl hikayem şimdi başlıyor..

orta okulun sonuna doğru bir telaş başlamıştı
lgs.
ne olacaktı şimdi.
ben sözelde okul birincisiydim
en yakın arkadaşımda sayısalda.
hocalar bile ikiye ayrılmıştı.
evet belki her gün test çözmüyordum ama
yıllarca her yazılı öncesi de olsa birkimim vardı
ve nerdeyse tüm derhane deneme sınavlarına katılmış
dereceye girmiştim
. sonunda lgs de gelmişti.
girdik..
sonuçlar gelmeden bizimkilerin gerçek yüzü
ortaya çıkmıştı:kız çocuguydum
ve imam hatipe gitmeliydim.. hoppala.
e oraya herkes giderdi ben yıllarca neden
hırs heves yapmıştım? ve benden çok ailem?
teşekkür belgesi aldığımda
ki sadece 1 kere takdir alamıştım neydi o üzüntüleri?
bir arkadaşım ailem okutmuyor
dediğinde babamların çırpınışları?
peki
ben?
lgs?