bu başlığa kimse yazmasın hatta

hahaha amk ezik rosopu evaldı umarım intihar edersin

Ergenliğe kadar sorunlu bir çocukluk yaşadım. Ergenlik döneminde birde cinlerle uğraştım. Bir kere misafirliğe gitmiştik. Oda da yalnızdım uyuyordum. Gece bir sese uyandım ve hemen önümde tuhaf bir yaratık vardı. Simsiyah bir şeydi ne insana benziyordu ne de yaratığa. insanla yaratık karışımı bir şeydi. ilk başta uyku sersemi olduğumu sandım, karanlıkta saçma sapan şeyler görüyorum sandım. Kaltım ışığı yaktım ve o yaratığın gitmediğini gördüm. Çok korkmuştum sesimde çıkmıyordu. Dizlerinin üzerine oturmuştu bana karşı bedeni ters duruyordu birden kafasını 360 derece dönderdi hiç kımıldamadan iyice korkmaya başlamıştım. Bozuk radyo kanalı gibi sesler çıkarıyordu. Hani radyoda frekanslar arasında geçiş yaparsınız ya öyle ses çıkarıyordu. iyice yaklaştım bir şeyler anlatmaya çalışıyordu bana kafasını tekrar önüne dönderdi ve tekrar konuşmaya başladı çok korkmuştum. Tekrardan kafasını çevirdi ve sallanmaya başladı dizlerinin üzerinde konuşmaya devam ediyordu. Keşke ne dediğini anlayabilseydim, korkudan ne yapacağımı bilmiyordum. Işığı kapatıp tekrar açtım halen yerindeydi halen konuşuyordu bir şeyler söylüyordu ama anlamıyordum. En son gidip bizimkileri uyandırdım böyle böyle dedim. Daha önce de böyle olay olmuş o oda da.

Birde hiç unutmam ilkokul zamanında bir hocamız vardı halen nefret ederim. Ders boştu bahçeye çıktık top oynamaya başladık. dıbına koduğumun öğretmeni beni takımdan çıkarmıştı sen oynama demişti. huur karıya ne oluyorsa ondan sonra bir daha hiç top oynamadım. Arkadaşlar halı sahaya çağırıyordu gitmiyordum, maç ayarlıyorlardı gitmiyordum. Halen söverim huur karıya.

daha sonra onlardan uzaklaştım. Çünkü ne zaman birine yaklaşsam o kişi mutlu bile olsa benimle takıldıktan sonra mutsuzluğa sürükleniyordu. insanlara hep iyilik yapmak istedim küçüklükten beri ama pek fazla yararım dokunmadı galiba kimseye. Çocuklukta yaşadığım ufak şeyler şuan bile hayatımı etkilediğini fark ettim. Hiç unutmuyorum yağmurlu bir günde, yağmur biraz dindiğinde dışarı çıkmıştım. etraf çamurluydu, tabi o zaman her yerde asfalt yoktu. Amcamın arabasına baktım çamurluydu, dur şunu bi yıkayım dedim. Çocuk aklıyla su birikintisinden bir kovaya su doldurdum elime tozlu, kirli bir bez parçası aldım başladım arabayı yıkamaya. sonra amcamın yanına sevinçle koştum amca bak arabayı yıkadım, iyi yapmış mıyım dedim. Ben bir aferin demesini beklerken, başımı okşamasını beklerken amcam arabanın yanına indi sonra hızla eve tekrar çıktı. Odaya soktu kapıyı kitledi Allah ne verdiyse girdi. O vururken hatayı nerede yaptım diye düşünüyordum, iyilik yapmıştım neden vuruyor bu adam diye düşünüyordum. Vurdukça vurdu sanki karşısında ki koca adammış gibi, bir yandan da küfürler ediyordu. Hırsını alamadı deri kemerini çıkardı onla vurmaya devam etti. Dayak atması değilde, iyilik yaptığım halde bana bunları yapması koymuştu. En çok canımı bu acıtmıştı. En sonunda siniri geçebilmişti ben odada yere yığılmıştım. Neden böyle yaptı, neden bana vurdu, niye bu dayağı yedim diye kafamda bir dünya düşünce geçiyordu. Daha 7 yaşında ki çocuktum oysa, şimdi bile aklıma geldikçe küfür ediyorum, amcama ağız burun girmemek için kendimi zor tutuyorum

daha 5-6 yaşındayken garip garip şeyler düşünmeye başlamıştım. yaşıtlarım oyun oynardı ben onları izlerdim ne taktan şeylerle uğraşıyorlar diye mal gibi düşünürdüm. daha ufacık çocuktum ama neden yaratıldığımı merak ederdim, neden bu dünyaya geldiğimi, yaşamamın amacı ne hep merak ederdim. Çok fazla güldüğümü hatırlamıyorum geçmişte de. Sürekli düşünürdüm. Belli bir zamandan sonra oyun oynayan çocuklarda etrafıma toplanmaya başlamıştı. Onlara da derdim ne diye yaşıyoruz biz bu hayatta, yani amacımız ne, neden yaratıldık diye sorular sorardım. Her geçen gün çevremde ki çocukları da karamsarlığa sürüklediğimi fark ettim.

Anlat kardeşim.. anlatınca yemin ederim insana bi huzur geliyo.

@10 herhalde baban belli değil herkesi kendin gibi sanıyorsunuz. gibtirip gidiniz lütfen, ağzımı bozdurmayınız.

inşallah geberirsin it. Aramızdan bir huur çocuğu daha yarışmaya veda etmiş olur.

inadına gibliyorum

ağlattın bin

işin özeti yazmayın dıbına koyum, fikirlerinizi kendinize saklayın. önemli bir konu olsa gelmezsiniz, giblemeyin deyince mal mal yazarsınız.

@4 gibtir olup gidebilirsin, intihar edecek çağı geçtim. Eski entrylerime bakarsanız anlarsınız, bir daha asla intihara kalkışmam, zaten ölünmüyor intihar etmekle hepsini denemiştim zamanında. bu arada maddi açıdan dünya gibimde değil, para pul umurumda da değil rahat ol. Ruhsal olarak dinginliğe ulaşacak mıyım, geçmişte neler yapmışım onları ilerde tekrar gözden geçmek için yazıyorum.

bir gib değişmeyecek hayatında

bir zahmet giblemeyin bile. Ara ara girip yazacağım. içimde ki kaosu, hislerin savaşını, kan dökme isteğini yazacağım. ilerde olurda sözlük kapatılmazsa bu başlığa gireceğim. bakalım hayatımdan neler değişmiş, zaman neleri değiştirmiş. giblemeyin sakın. gece büyük bir ihtimalle başlarım yazmaya.

tarih:10.10.2014
yaş:21

@2 maddi açıdan değişim zaten istemiyorum, memnunum maddi açıdan hayatımdan. Benim aradığım ruhsal dinginlik.

O günden sonra iyice pgibolojim bozuldu ara ara saçma sapan şeyler görüyordum hem bu olaylar hemde lise zamanında aşk mevzusu iyice dibe sokmuştu. Bir yandan bu yaratıklarla uğraşırken bir yandan da gönlüm yaralıydı. artık dayanamayacak duruma geldim ve bir pgibiyatriste gittim. Gitmez olaydım keşke. ilk randevuda bir şey yoktu fakat ilaç yazdı. Her şey o ilaçla başladı. Kafamda ki sesler, düşünceler iyice arttı. kan akıtma isteği geliyordu, elime bıçak alıp bana en ufak yanlış yapanları öldürmek geliyordu içimden artık. aynada kendimi farklı bir biçimde görmeye başlamıştım dayanamıyordum artık resmen içimde ki cani aynaya yansımıştı. Öldür, kan akıt diyordu. iyice kafayı yemek üzereydim bir gece banyoya girdim ve permatiği fark ettim. Permatiği kırdım sesler devam ediyordu çıldırma noktasına gelmiştim artık bunlardan kurtulmak istiyordum. jileti vurdum koluma bileğime suyu açtım. O gün ev boştu bizimkiler misafirlikteydi. Banyonun her yeri kan olmuştu. Kollarımdan bileklerimden kanlar sızıyordu. Rahatlıyordum biraz kulağımda ki sesler hayır ölmeyeceksin, izin vermeyeceğim diyordu. Banyodan o halde çıktım evde ne kadar hap varsa içtim yatağa uzandım. Tam kendimden geçecekken yarı baygınken eşek şansı ya bizimkilerin eve geleceği tuttu o gece. Apar topar hastaneye zütürmeye çalıştılar. Tam hatırlamıyorum hastaneye nasıl gittiğimi falan. Acile girmiştik 3 hemşire 2 doktor vardı. Doktorlar kolumu dikiyordu, hemşireler bileklerimi. Tam olarak kendime gelememiştim babamı kapıda gördüm ilk defa ağlarken görmüştüm onu, ilk defa ağlıyordu. O an içim cız etti keşke ölseydim bir yerde it gibi de onu öyle görmeseydim dedim. 1 saate yakın diktiler kolumu, bileğimi falan. Hap içtiğimi falan söylememiştim. Hastane polisi geldi tutanak tutuyordu neden yaptın diyordu. Belinde silahı görünce silahına sarılmak istedim. Geri çekildi, beni vur diye yalvardım polise vur kurtulayım bu durumdan dedim vur dedim. bin odadan çıktı ondan sonra.