bu başlığa günde bir entry gireceğim

sen. başka bir kelime söylemeye anlam bırakmayan ve adından başka her canlıyı, varlığı anlamsız kılan kız.. kalktığımda herşeyden önce sırf senden gelicek olan tatlı, küçük bir mesajın mutulugunu yaşamak için telefonu telaşla arayışım anlatıyor kendime günümün seninle anlamlı ve dolu olduğunu. bilmiyorsun.. gün içinde attığın, senin için önemsiz olan ufak mesajların bile benim için çok önemli oluyor. seviyorum hemde sevmenin bütün anlamlarıyla. senden başkasına yanlışlıkla değen gözümü azarlıyor kalbim. gözüm bağlı.. acıtıyor seni bu kadar özleyişim.. çaresizlik bu muydu acaba? insanların içinde muhabbet ortasındayken resimlere bakıp avunmak.. bu kadar sevmem yanlış, bu kadar bağlanmam yanlış.. seni düşünüyorum her saniye, salise. dilimden çıkaramıyorum sensiz tek bi kelime. sen benden çıksan, ne kalır ki geriye.. ürküyorum, korkuyorum bu denli sevmekten. kalbimin kaldıramamasından korkuyorum kendi sevgisini. bilmiyorsun.. sevgi kalp ister ben tenini istemedim ki. sen yanımdasın ya yeter... hayır sen yoksun, hayalin yanımda. olsun, sevene bu da yeter. sevgileri büyüten hasret.. ama sen beni benim kadar özlemiyorsun ki. ben mi çok seviyorum, sen mi az seviyorsun. kalbim mi biraz geniş, neden yetmiyor sevgin? ben sana verdiğim ilgiyi kendimde göremediğimden mi çok üzülüyorum. birbirimizde anlamsız bi yabancılık var.. bilmiyorsun.. özlem bir rüyada ciğerimizi yırtarcasına bağırmak ama fısıltı kadar sesin çıkmaması.. yürüdüğüm yollar, düşüncelerim hep hasrete çıkıyor.. bilmiyorsun.. en acı ve en büyük duygunun aşk olduğunu, öyle ya aşk sen olup çıkmaktan o olmakmış adeta. ya da onsuz olamamakmış galiba. gülümsemekmiş içten ve samimi aynı zamanda ağlamakmış da hıçkırıklara boğulurcasına. çığlık çığlığa bağırmak isterken adını, susup oturmakmış yerine. bildiğin doğruları unutmak, en katı kuralları yıkmakmış... onsuz nefes alamamakmış ama onun da ötesinde aynı gökyüzünün altında nefes almanın bile yettiği bir eşsizlikmiş. onu gördüğün, tanıdıgın günmüs miladın. bir gün biteceğini bildiğin halde bağlanmakmış. ben senin yoklugunuda sevdim. biliyorum, ne benim kadar üzülüyor, ne benim kadar özlüyor, ne benim kadar seviyorsun.. sözlerinin ve tavırlarının yetersiz gelmesi çok sevmemenden mi yoksa hep böyle misin sen? yoksa seni yeterince tanımıyor muyum? kendimi bir adım geriye çekiyorum artık. defalarca bu yüzden böyle konuşmalar yapmamız bize birşey kazandırmadı. sen tamamen sensin. dik başlı, kendi bildiğinden vazgeçmeyen, fedakar olamayan ya da sana bunları ve daha bir çok şeyi yakıştırmam yanlış. seven insan fedakar olmaz mı ki zaten. sırf sevdiği kara dediği için aktan vazgeçmez mi? tatilde gittiğinde, yine ben bekliyordum ve bekleyecektim seni her zamanki gibi. burda özlemimle boğuşurken, beni unutuşun.. araya soğukluk girdi diyip soğuyuşun. ve beni yakan o soğukluğun! geçenlerde yine böyle tartışmıştık da ağlamıştın. böyle olmıycam diyip söz üstüne sözler vermiştin. saydım.. 2 gün farklı kılabildin kendini. 2 gün üstüme düşme rolünü oynayabildin.. e sanada kızamam ki o ilk ayrılışımızda dediğin gibi sonuçta kalpten geliyor bu elinde değil.. şöyle bakıyorumda bana ne verebildin, yok yok yanlış anlama senden birşey beklediğimden değil bu sorum.. sen bilme boşver.. ne olacak böyle? ben seni tanıdığımdan beri asıl ve kendi kimliğimleyim. fikrim neyse zikrim o. peki ya sen? allaha dualarım bu aşkın artık bu denli olmamasından.. susuyorum, susmanın bütün anlamıyla, bilmiyorsun..