bu başlıkta ölümden döndüğümüz anları

edit'in ne işe yaradığını bilmeyen yazarlar var lan hala @4 @14

oha oha cok kral şeyler var amk tutar bu

küçüktüm apartman boşluğunun 3. katındaki pencereye kuşlar yuva yapmış dibinde trafo binası 40 cm var veya yok mesafe bakmak için ellerim ve ayaklarımdan mesafeden güç alarak çocukken kapılara tırmandığımız gibi çıktım pencereye geldim ve yukarı çıkıldıkça mesafenin attığını anladım geri iniş çok zor görünüyordu 2. kat başlangıcında elektrik kablosu vardı zor geçmiştim orayı düşsem kaç volt elektrik çarpacak en iyisi yan tarafa kendimi bırakmak diye düşündüm ve bıraktım yere sırtımın üzerine düştüm kalkamadım ve nefesim kesildi 1 dakika nefes alamamışımdır konuşamıyorum da nefes alamayınca ses çıkmıyor yardım edin diyemedim 2 dakika bekledim yerde kıvranarak sonra bir teyze yardıma geldi nereden gördü hala anlamadım..

ilk osbir cektiğimde ölümden döndüm lan galiba

bigibletle çok dik bi yokuştan arkadaşlarımla inliyordum ama benim bigibletin freni yoktu ayağımı sürterek durduruyordum ondan araba filan çıkar diye arkadaşlarım önden gidiyordu bende geriden, o yokuştan aşağı inerken abartmıyorum 30 -40 filan yapmışızdır birden yerdeki kanalizasyon kapağını fark ettim ama artık çok geçti asfalttan 10cm kadar yukarıya kapak yapmışlar durmak için ayağımı sürtsemde arka lastiğe yeterli olmadı havada takla attım bigibleti havadayken bıraktım diz kapaklarımın üstüne düştüm 2sindende aşağı kanlar akıyordu arkadaşlarım koluma girdi ve eve bıraktı 2hafta tuvalete bile yarı toparlar yarı emekler gittim allahtan kafamın üstüne filan düşmedim kesin boynum kırılırdı.

beyler ben bi gün halı sahada kafa topuna çıktım arkadasta çıktı ama bildiğiniz baya yükseldim ben buda kambura yattı ben tam ensesinden yere düştüm ama zütümün üstüne oturdum ve kaburgalarımın oynadığını hissettim 2-3 saniye nefes alamadım ama o bana 2 saat gibi geldi orda ölümün tarifinin olamayacağını anladım galiba öldüm dedim ama burdayım

herkesin araba çarpması falan ama dinleyin gerçekten trajikomik bu.

herneyse kuzenimle köydeyiz ben 7-8 yaşındayım, aramızda 2 yaş fark var. evin yanı toprak yol yokuş. yokuşa doğru çıkınca evin yüksekliği geçiyosun ve o aradaki mesafe min 3 metre. yer beton. yolun kenarı full ot, ısırgan otu ayrıca. kuzenle ordayız bana şuraya ayağını bas dedi. niye dedim. sen bas dedi. hala aklımda amk, yok dedim yine. bas yoksa BP oyuncak trenimle oynatmam dedi. (belki eskiler bilir bp benzinlikte satarlardı yeşil bi oyuncak tır). bende onu çok severdim amk. bastım bende. ayağım kaydı ve beni tek bir ısırgan otu bileğimde kavradı. jokerin batman ile son sahnesini anımsayın, aynen öyle duruyorum 3 metrelik yerde kafa üstü düşsem öldüm kurtuluşum yok. tek bir ısırgan otu tutuyor. otlar kocaman görünmüyorum da yoldan. ama ben nasıl düştüm aklımda en ufak bir düşünce yok ne ara geldim falan. gözüm karardı. hala hatırlıyorum öyle dururken gülümsüyodum mal mal. bağırdım biraz halimden memnunum sanki kuzenimde zerre ses yok. dayım geldi kurtardı. 1dk beni aradılar ses var görüntü yok, görünmüyorum. dayım tuttu bileğimde çekti yukarı. hala aklım almaz nasıl bir ot beni öyle tutabilir? yukarı bi çıktım heryerim nokta nokta kızarmış heryerim. bu da böyle bir hikayem işte. çok garip. ısırgan otlarının yeri ayrıdır artık benim için *

amk hiç unutmam daha küçücüğüz 3 e falan gidiyorum abimle balkonda basketoynuyoz evımız 2. katta abimle aramda 2 yaş var neyse oynarken bi karmaşa oldu benim karnım korkuluğa dayyanmış bir şekilde dururken bu dallama benım vücudun üst kısmına (arkadan sırta)hafiçe dokundu benim ayklar havaya bi kalktı kafa aşşaya bakıyo ayaklar havada eller ve karın kısmı korkulukta direk nasıl toparladığımı hala bilmiyorum korkudan ağlayarak içeri kaçmıştım

ulan evden çıkmıştım arkadaşlarla buluşmaya gidiyodum. kulağımda kulaklık son ses ağır metalciyim bi de gaza gelmişim hayvan gibi yürüyodum. bizim orası hep yokuş amk çarşıya çıkmak için 4 tane 90 derecelik yokuş çıkıyoruz. o yokuşa doğru yöneldim hafiften bikaç adım attım kamyonetin biri yokuşu inmiş o arada duymamışım amk önümden fren yaparak döndü gibtiğimin kamyoneti hala düşünüyorum ulan nasıl ölmedim diye

reserved

bi ışık gördüm. ışığın sonunda biri bana geel geeel...

zar zor hatırlıyorum 4-5 yaşındayım havuzda simitle yüzüyodum birden simitten sıyrıldım dıbınakoyim nasıl yetiştiyse babam geldi kurtardı
3 yıl önce maçta kalbim sıkıştı nefesim kesildi birden bıraktım kendimi yere hocanın falan geldiğini hatırlıyorum sonra gözümü hastanede açtım onu hatırlarım 3-4 ay hiç koşmadım göğüs kafesimin sağ tarafı büyük olduğundan baskı yapıyomuş onu öğrendim

ankara- eskişehir yolunda karşı şeritteki araba takla atıp önüme fırladı. çarpmamak için yolun dışına boş araziye kırdım. bi kaç saniye geç kalsaydım takla atan araba bana çarpacaktı.

bi keresinde de denizden iskeleye çıkarken çürük merdiven en üstten iskeleye tutunduğu yerden koptu ve merdivenle beraber denize düştüm. derin değildi 1.50 metre falandı ama dibe çöktük merdivenle. bi süre nefessiz kadlım. allahtan kuzen falan ordaydı da hemen gelip merdiveni kaldırdılar üstümden. tek olsaydım yarraa yemiştim amk.

arkadaşla şakalaşıyorduk yol çok işlekti yola aniden bi çıktım araba aniden durdu herkez bağırdı com iyi misin diye. bende geçtim diğer tarafa o gece uyuyamamıştım

parklarda bi parkur var, iple kendinizi yukarı çekiyosunuz. o ipin de takılı olduğu bi demir var çubuk gibi. 8. sınıfa gidiyodum sanırım arkadaşla sahile gitmiştik, canımız sıkıldı yürü yürü, park gördük koştuk hemen. o bahsettiğim yerdeki ipi koparmışlar, ama demiri olduğu gibi duruyor. biz de oradan cıkıp kaydıraktan kayıyoruz falan. demiri gördüm, arkadaşıma dikkat et dedim. çıktım, kaydıraktan kaydım. hızlı bi şekilde yukarı çıkiyim derken kafamda bi ağırlık, gözümde bi karıncalanma. en önden en arkaya, hatta arkadan aşağıya nasıl becerebildiysem 16 dikişlik yardım kafayı. elimi attım kafama elim bileklerime kadar kıpkırmızı beyaz bi yer yok, şarıl şarıl kan akıyo kafadan. o an dedim heralde yetişmem hastaneye kan kaybından giderim sahildeyiz zaten yapıcak bi şey de yok. taksiye atladık hemen -hemen dediğim bazı muallakler durmadı kanı görünce- hastaneye gittik, ameliyata aldılar, iz de kalmadı kafada neyse ki. en çok yaklaştığım odur heralde.

bundan rahat 4-5 sene önce tekirdağ/şarköydeki yazlığımızda denize giriyoduk arkadaşlarla. iskeleden atlayalım dedik 1 atladık 2 atladık sonra hadi altından geçelim dedik. suyun seviyesi ile iskelenin altının mesafesi 1 karış var ya da yok. nese bunun altından geçiyodum birden ayağım bişeye takıldı iskelenin temelindeki demirdi diye tahmin ediyorum. ulan dedim aha boğuluyom arkadaşlara sesleniyom duymuyorlar kafamı dediğim 1 karışlık yere çıakrıyorum nefes alıyorum suya dalıp ayağımı çıkarmaya çalışıyom yok amk çıkmıyor. testere filmi gözümde belirdi dedim ayağımı kopartcam kurtulcam falan. 1 asıl 2 asıl ayağımı çıkardım ama nasıl kanıyor. iş işten geçmiş bizim çocuklar öle yardım etti. daha da öle salaksaçma şeylere bulaşmam

reserved

huur cocugu çöp kamyonu 7 yasındayken eziyordu ara sokakta hız yapıyodu gavat bigibletle bi atladım benim cıktıgım kösedende gelen görünmüyodu ön frenler sağlamdı zaten küçücük bigiblet bi koydum takla attm kamyon beni geçti 5 6 metre fren yaptı indi yakama yapıstı anasını avradını gibtiğimin pekekenti hala suratı aklımda

edit: oğlum git bak videosundaki çöpçüyüde o yüzden sevmiyorum amk

yazıyoruz.

4 saat satranç çalışmışım dışarıya çıktım kütüphaneye gidiyorum. kafa bi dünya, yoldan karşıya geçeceğim bir anda arkamdan hızla bir köpek geçti.
irkilip öne doğru sıçradım (normalde korkmam köpekten) bi kamyon zauvvv diye geçti önümden ama yakınlığını tahmin edemezsiniz. hissettim yüzümde kamyonu. 20 saniye kıpırdayamadım kaldım öyle. yemin ediyorum çocukluğum geldi aklıma lan, o film şeridi olayını efsane zannederdim.