bu başlıkta yüzüklerin

buda aragornun anlattığı beren ile luthienin hikayesi beyler. tinuviel berenin luthiene taktığı isim beyler

yapraklar uzun, çimenler yeşildi,
ne hoştu şemsiyesi uzun göknarların ormanın açıklığında, gölgede
göz kırpıyordu ışığı yıldızların tinuviel dans ediyordu orada şimdi,
görülmeyen bir kavalın ezgisiyle yıldızların ışığı saçlarında
ve parıl parıl parlıyordu elbisesi sırtında.
beren buz gibi dağlardan geldi oraya,
kaybolmuştu yaprakların altında gezinirken,
kederli kederli dolaşıyordu bir başına elf nehrinin akıp gittiği yerde
baktığında göknar yapraklarının gerisinden o altın çiçekleri gördü şaşkınlıkla
kızın pelerinini ve kollarını örten,
ve saçları sanki ardında bir gölge
tılsım iyi geldi, değlarda gezinmeye
Mahkûm edilen yorgun ayaklarına, Atıldı hemen güçlü ve çevik elleriyle
Parıldayan ay ışınlarını yakalamak için. Çabucak kaçtı kız dans eden ayaklarıyla
ElfYurdu'nun sık ormanlarının içine, Ve onu bıraktı ki dinleyen, sessiz ormanda
Bir başına biraz daha gezinsin.
Ormanda sık sık duydu uçuşan sesini
Ihlamur yaprağı kadar hafif ayakların, Duydu ormandaki oyuklarda gizli
Titreşerek taşan müziği yeraltından. Artık solmuş sarkıyordu desteleri göknarm,
Ve tek tek, fısıltıyla ah edip yere indi, Salınan yaprakları kayının,
Kış basmıştı artık, soğuktu orman.
Vazgeçmedi hiç aramaktan, ta uzaklara gitti,
Yıllanmış yaprakların biriktiği yerlere, Kâh ay ışığı, kâh yıldız ışığı ona rehberlik etti
Titreyerek gezdi durdu, üstünde donmuş gökyüzü. Ayışığı vururdu kızın parlayan pelerinine
Sanki yüce ırak bir dağ başında dans eder gibi; Yayılırdı ayaklarının dibinde
Titreşen bir pusun gümüşü.
Kış geçince kız döndü tekrar,
Bahar birden geliverdi şarkısıyla Yükselen tarlakuşu, düşen yağmurlar
Ve eriyen suyun köpürüşü gibi. Baktı ki elf çiçekleri açıyor kızın ayakları altında,
Şifa bulunca yeniden, ne kadar istedi dertsiz çimlere basa basa
Onunla birlikte dans edip şarkı söylemeyi
Kaçtı kız yine, ama bu kez Beren yetişti hemen
Tinûviel! Tinûviel! diye. Elfçe ismiyle seslendi ona birden,
Ve bunu duyunca kız, kalakaldı oracıkta. Bir an durdu Tinûviel, efsunlandı sesiyle,
Yetişip onu kollarına aldı Beren, Kötiı kader hükmetmişti bir kez Tinûviel'e
Parıldayarak yatarken oğlanın kollarında.
Saçlarının gölgesinde
Gözlerine bakarken Beren kızın, Aksini gördü göklerde
Donuk donuk titreyen ürpertili yıldızların.
Tinûviel, elf güzeli,
Ölümsüz kız, elf soylu bilge Gölgeli saçlarının hapsine aldı onu
Ve gümüş parıltılı kollarının.
Onları upuzun bir yola sürdü kader
Boz ve soğuk dağları aşan, Demir saraylar ve karanlık kapılardan geçtiler
Gece gölgeli ormanlardan, şafaksız. Ayıran Denizler geçiyordu aralarından,
Yine de sonunda bir kez daha görüştüler, Ve çekip gittiler çok önceleri bu zamandan,
Orman içinden şarkı söyleyerek, gamsız

buda yukarıdaki hikayenin hemen ardından aragornun anlattığı hikaye beyler okuyun öğrenin amkkkk

Beren ölümlü bir insanmış, Lûthien'se dünyanın genç olduğu zamanlarda Orta Dünya'daki Elfler'in Kralı olan Thingol'un kızı; Lûthien bu dünyanın tüm evlatları arasında gelmiş geçmiş en güzel kızmış. Kuzey topraklarını örten pusun tepesindeki yıldızlar gibiymiş güzelliği, yüzünde bir nur yanarmış.O vakitler Mordor'daki Sauron'un da efendisi olan Büyük Düşman, Kuzey'deki Angband'da yaşıyormuş; Batı Elfleri Orta Dünya'ya geri gelip, Düşman'm çaldığı Silmarilleri geri almak için ona savaş açmışlar; insan ataları da elflerden yana savaşmış. Fakat Düşman galip gelmiş, Barahir katledilmiş ve büyük tehlikeler içinden kaçıp gelen Beren Dehşet Dağları'nı aşıp Neldoreth ormanlarında gizli Thingol Krallığı'na ulaşmış. Orada, büyülü nehir Esgalduin'in yanında ormandaki açıklık bir alanda şarkı söyleyip dans etmekte olan Lüthien'i görmüş; ona Tinûviel adını takmış. Ondan sonra pek çok sıkıntılar çekmiş, uzun süre ayrı düşmüşler. Tinûviel Beren'i Sauron'un zindanlarından kurtarmış ve birlikte büyük tehlikelerden geçip hatta Büyük Düşman'ı bile tahtından indirerek demir tacından ziynetlerin en parlağı olan üç Silmaril'in birini, Lüt-hien'in başlık parası olarak babası Thingol'e vermek için almışlar. Lâkin son anda Beren, Angband'ın kapılarından gelen Kurt'a yenik düşmüş ve Tinûviel'in kollarında can vermiş. Fakat Tinûviel de ölümlü olmayı, dünya üzerinde ölüp gitmeyi seçmiş ki onun peşinden gidebilsin; onların Ayıran Denizler'in gerisinde tekrar bir araya geldikleri söylenir şarkılarda; kisa bir süre için tekrar yeşil ormanlarda canlı olarak yürüdükten sonra birlikte bu dünyanın hudutları dışına göçüp gitmişler çok uzun bir zaman önce. Böylece, Elf Soyu'ndan sadece Lûthien Tinûviel gerçekten de öldü ve bu dünyayı terk etti; elfler de en çok sevdikleri varlığı kaybetmiş oldular. Fakat onun sayesinde, eski Elf Hükümdarlar soyu insanlar arasında sürdü gitti. Lûthien'in nice kuşak sonraki torunu olan kimseler bugün bile yaşamaktadır ve denir ki onun soyu hiç tükenmeyecektir. Ayrıkvadili Elrond bu Soydandır. Çünkü Beren ile Lûthien'den Thingol'un varisi Dior olmuş; ondan da, Silmaril'i alnında taşıyarak gemisinin yelkenlerini dünyanın puslarından göğün denizlerine doğru açan Eârendil'in evlendiği Ak Elwing. Eârendil'in soyundan da Nûmenor Kralları, yani Batıilliler gelmiş.

tinuviel eski kadim lisanda bülbül demek beyler

beyler buda bilbonun nice buluşmalar kısmında divanda söylediği mısralar

Eârendil diye bir denizci vardı Arvernien'de gezinip duran; yolculuk etmek için bir gemi yapmıştı Nimbrethil'de kesilmiş bir ağaçtan yelkenlerini saf gümüşten örmüştü, ışıl ışıl gümüştendi lambaları da bir kuğu boynuydu pruvası ve ışıklar parlardı bayraklarında.
Yekpare, zincirli bir zırhı vardı Kadim krallardan kalan, rünlerle çentilmişti parlak kalkanı Korunmak için beladan ve yaralardan; yayı ejderha boynuzundandı, abanozdan kesilmişti okları, zırh yeleği gümüşten, kalseduandandı kılıç kını; güçlüydü çelikten dövülmüş kılıcı, efsane taştan yüksek miğferinin tam tepesinde bir kartal tüyü vardı, ve bir de zümrüt göğsünün ortasında.
Gökte Ay, üzerinde yıldızlar, çok uzaklara gitti kuzey sahillerinden, çılgınca dolandı durdu büyülü yollarda, ötesinde, fani toprakların günlerinden. Donmuş dağlardaki gölgeler içinde Ensiz Buzlar'ın ezici gıcırtısından, cehennem sıcağından, yakan tenhadan döndü hemen, ama vazgeçmedi dolaşmaktan; yolunu kaybetmişken yıldızsız sularda,
sonunda Hiçlik Gecesi'ne ulaştı;
geçti oradan, ama ne parlak sahili görebildi
ne de aradığı ışığı.
Gazap rüzgârları esip sürükledi onu, körcesine kaçtı köpüklerin arasında batından doğuya, amaçsız ve habersiz, koşup gitti evinden tarafa.
işte burada, yanına vardı uçan Elwing ve karanlıkta bir alev yandı; Taşlarla bezeli boyunluğundaki ateş elmasların ışığından daha parlaktı. Elwing, Silnıariii Edrendiie taktı, yaşayan ışıktan bir taç koydu başına, ve Eârendil alev alev alnıyla korkusuz, çevirdi teknesini; gecenin yansında güçlü ve özgür bir fırtına yükseldi Denizin ötesindeki Öbür dünya'dan, Tarmanel'den bir kudret yeli esti; fanilerin uğramadığı yollardan ısıran bir solukla taşıdı rüzgâr teknesini, ölümün gücü kedere boğarken gri, terk edilmiş denizleri, doğudan batıya doğru geçti gitti.
Günler'in başlamasından çok önce batmış sahillerden, fersahları aşarak gürleyen kara dalgalar geri zütürdü onu, geçerek Bitmezgece'den dünyanın sona erdiği yerdeki inci dizilerinde duyuncaya kadar, o uzun şarkıyı köpüklü dalgaların kırıldığı yerde mücevherlerin ve altının solduğunu.
Valinor'un dizlerinde uzanan alacakaranlıkta, yükselen Dağ'ı gördü, ne bir ses ne bir şada, ve denizlerin çok ötesinden
bu yana bakıyordu Eldamar da.
Bir gezgin, kaçıp geceden,
vardı sonunda beyaz sığınağa,
yemyeşil, latif Elfyurdu'na
açıktı hava şeffaf vadi içinde,
ve ilmarin Dağı'nın altında,
Tirion'un aydınlık kuleleri
cam gibi berrak, yansıyordu Gölgegöl'de.
Macera arandı durdu bu yerde;
ve ona bir sürü ezgi öğrettiler orada,
ve yaşlı arifler harikalar anlattı
ve altından harpler verdiler ona.
Ona elf beyazlan giydirdiler
ve yedi ışık yolladılar önünden,
Calacirian'ın içinden geçtiği gibi
ümitsizce gitti saklı topraklara.
Derken, ilmarin'deki billur Dağ üzerinde;
sayısız yılların pırıl pırıl aktığı
zamandan da eski binalara
ve sonsuza dek hükmeden Yaşlı Krala rast geldi;
o zaman duyulmamış sözler söylendi
insan halkları ve Elf Soyu hakkında,
orada yaşayanlara yasaklanmış
dünya ötesi hayaller gösterildi ona.
Ona parlak pruvalı, yeni bir gemi yaptılar mithril'den ve elf camından ne yontulmuş bir küreği vardı geminin ne de gümüş direğinde yelkeni: Lambanın ışığı yerine Silmaril ve canlı aleviyle parlak bir sancak, oraya gelen Elbereth'in eliyle yerleştirildi, orada ısısın diye, ve ona ölümsüz kanatlar yapıldı, yüklendi ölmez kader omuzlarına kıyısız göklerde yelken açıp koşsun diye Güneş'in ve Ay ışığının ardında.
Kanatları gezgin bir ışık gibi, aldı zütürdü onu, sim pınarların yavaşça döküldüğü Daimdüz'ün yüce tepelerinden muhteşem Dağ Duvar'ın ta ötesine. O zaman Dünya'nın Sonundan dönüp, gölgeler içinden geçerek, yeniden bulmak istedi, çok uzaklarda kalan evini; tek başına bir yıldız gibi yanarak pusların üzerinden çıkageldi; Güneş'in karşısında ırak bir alev gibi, karanlık Norland sularının aktığı yerde uyanan tan yerinden önce gelen bir mucizeydi.
Derken Orta Dünya üzerinden geçti,
kadınların ve elf kızlarının
Eski Günler'de, kadim zamanlarda çektiklerini
ve hıçkırıklarını duydu kulaklarıyla.
Ama Ay sönüp yıldızlar geçene dek,
fanilerin yaşadığı Beri Sahiller'de
vaktini geçirmesin diye,
dev bir yazgı yüklenmişti sırtına;
hâlâ bir habercidir o, hiç durmayacak,
hiç sona ermeyecek görevi,
parlayan lambayı hep uzağa taşıyacak
Batılıların Alevcisi.