bu başlıkta masal anlatıyorum beyler

yetistirenler gülmeyi ve gülümsemeyi de beceriyormuslar. Çim yetistirenlerin
neseli ve güler yüzlü olmalari, ülkedeki karamsar tabloyu degistirmek
üzereymis... Tüm yasamlarini, karamsarligi ve karanligi temel alan düzene
ayak uydurmus olanlar, degisimden hosnut olmamislar. Karamsarligi savunacak
güvenilir adamlar yetistirmeye baslamislar. Sonra bu adamlari, gözlem yapmak
için yemyesil bahçelerin bulundugu yerlere göndermisler. Karamsar güçlere,
her gün bahçelerdeki gelismeler bildirilmis. Karamsar güçler de, gelismeleri
engellemek için en uygun ani beklemeye baslamislar. Yalniz Adam, tüm
gelismeleri sevinçle izliyor, kendi gibi çabalayanlara yardim ediyor,
baslattigi yenilige katilanlara kucak açip, destek oluyormus. Ama bahçesini
hiç unutmamis. Isini hiç aksatmadan, her sabah çalismis. Çimlerin büyümeleri
tek basina yeterli degilmis onun için. O çiçekleri de görmek, agaçlarin
büyüdügünü de izlemek, olursa meyvelerini de toplamak istiyormus. - Bir de
söylence dogru olsa, günes çiksa, ülke aydinliga kavussa... diyormus kendi
kendine verandada oturup bahçesine bakarken. Bir sabah, duvar dibindeki
çiçek fidelerinden birinden, beyaz taç yapraklarini açarak dünyaya gelen ilk
papatyayi görmüs sevinç çigliklari atarak. Bu karamsar ülkede açan ilk beyaz
çiçekmis. Tüm yandaslarina, gönül birligi yapanlara duyurmus çiçegin
dogusunu. Halk, bu söylenti ile çalkalanmaya baslamis. Çogunluk artik
aydinlik günlerin dogacagini, söylencenin gerçeklesecegini konusur olmus.
Herkes günesin dogacagi günü ümitle beklemeye baslamis. Karanliktan
beklentisi olan, çamuru ve karamsarligi kendileriyle özdeslestirmis olanlar,
gelismelere "dur" demenin zamani geldigini düsünüp, plan yapmaya
baslamislar. Birden halkin tepkisini alip, halkla karsi karsiya gelmemek
için küçük oyunlar kurmuslar. Küçük ama, yesil bahçelere zarar verecek
oyunlar. Güvenilir güçler, kimselere görünmeden bahçelere saldirilar
düzenlemisler. Bazi bahçelere gece girip çamur serpmisler. Çiçekleri
koparmislar. Kabarali büyük postallarla çimlerin üzerinde tepinmisler. Harap
olan bahçeyi ertesi gün gördüklerinde, sanki bahçeye zarar veren kendileri
degilmis gibi halkla beraber bagirip, karanlik güçlere ates püskürmüsler.
Üzüntülerini bildiren bildiriler dagitmislar. Ama bu küçük oyunlar hizla bir
çig gibi büyüyen yesil bahçe akimini engellemeye, yildirmaya yetmemis. Bir
sabah, yalniz adam yataginda uyandiginda, camdan içeri sizin bir igib kümesi
görünce çok korkmus. Önce karanlik güçlerin bahçesini talan ettigini, sonra
evine bir el feneri ile baktiklarini sanmis. Hemen giyinip panik içinde
evden disari çikmis. Verandaya geldiginde gözlerine inanamamis. Gökten
süzülerek bahçesine kadar uzanan igib kümesi, yesil çimlere degdikçe çimler
parlaklasiyor, duvar dibindeki çiçekler taç yapraklarini gökten gelen sicak
igib kümesine açarak onu kucaklamaya çabaliyormuslar. Bu, sabahin ilk
saatlerinde dogan günesin ilk belirtileriymis. Hayatinda ilk kez günesin
dogusunu gören Yalniz Adam, çimlerin ve çiçeklerin çoskusuna katilmis ve
bahçesi içinde kosarken: - Söylence gerçeklesti. Günes doguyor. Aydinliklar
sizinle olsun arkadaslar. diye çiglik atiyormus. Kara bulutlarin arasindan
sizip bahçesine uzanan günes isinlarini gören çevredekiler, bahçenin
etrafina toplanmaya baslamislar. Hep beraber hayretle ve korkarak günes
isinlarinin yesil çimler üzerinde gezinisini, rengarenk çiçekleri oksayisini
izlemisler. Kiskananlar ve inanmayanlar da sarmislar bahçenin etrafini.
Günesi ilk kez görmenin mutlulugunu yasayan birkaç dost, sevinç göz yaslari
dökerken, kalabaligin arasina karisan güvenli güçler, homurdanmaya
baslamislar : - Büyücü bu adam. Bakin sonunda günesi de dogdurdu. Ama yalniz
kendi bahçesine. Bize birsey vermedi. Vermeyecek de. Yok edelim. Aydinligi
ve günesi alalim elinden. Bu adam insanliga zararlidir. Ön siralarda
kiskanarak bahçeye bakanlar, önce bir adim atmislar bahçeye basmamaya özen
göstererek. Kimin oldugu belli olmayan kocaman eller, arkalarindan onlari
bahçeye dogru itince, sendelemisler ve fazla zorlanmadan adimlarini atmislar
bahçedeki çimlerin üzerine. Çimler ezilince, aydinlik günes isininin
kendilerine zarar vermedigini görenler, bahçe içinde kosmaya baslamislar.
Her bastiklari yerde, çimler topraga yapisip tutsaklar gibi etkisiz ve
güçsüz kalinca, daha çok cesaretlenmisler. Bazilari çimlerin üzerinde
ziplamislar topraga daha çok gömülsün, hiç çikmasinlar diye. Yalniz Adam
çirpinarak bir ona bir ötekine kosmus : - Yapmayin. Çok emek verdim. Ne olur
bozmayin bahçemi. Size bir zarari yok onlarin. Bakin aydinlik da oldu. Artik
günes hepimizi isitacak... Gözleri hirçinliktan kizarmis, agib yüzlü
insanlar ellerinin tersi ile itmisler Yalniz Adam'i. Sonra daha hirsla
tepinmisler çimlerin üzerinde. Adam aldigi darbe ile sendeleyip yere
düsünce, onu gören biri tekme atmis hirsini yenmek için. Bunu gören
digerleri, çullanmislar adamin üzerine, tüm güçleri ile yumruklamaya ve
tekmelemeye baslamislar adami. Yalniz Adam, aldigi darbelerden korunmak için
kollarini kafasina sarmis ve yüzü koyun topragin üzerine kapanmis. Hareket
etmeden hem saldirilarin durmasini beklemis, hem de bedeni kadar çimi
korumak istemis. Ayni anda güvenli güçler, baska bahçelere de saldirmislar.
Bu toplu saldiri eskiden yaptiklari küçük oyunlardan çok farkliymis. Burada
karanlik güçlerin, aydinligi yok etme eylemini baslatmislar. Günesin baska
bahçelerde dogmasi olasaligini beklemeden tüm bahçeleri talan etmisler
bilinçle. Yalniz Adam'in bahçesindeki ugultular ve bagirmalar sonunda
kesilmis. Sonsuz bir sessizlik baslamis. Yalniz Adam kollarini kullanarak,
uzandigi topraktan yavasça basini kaldirmis. Acilar içinde, bir eliyle
belini tutarken, dizlerinin üzerine dogrulmus ve gözlerinden sicim gibi akan
hüzünlü yaslar arasindan bahçesine, emeginin yok olusuna bakmis. Çiçeklerin
koparilmis, çimlerin ezilerek topraga gömülmüs oldugunu görmüs. - Size bir
zarari yoktu çimlerin. Yalnizca güzel kokuyordu çiçekler. Neden yaptiniz
bunu ? diyebilmis. Sonra elleriyle yüzüne kapatmis. Hareket etmeden bir süre
öyle durmus, yavasça sag tarafina dogru ulu bir çinar gibi yikilmis. Uzaktan
tüm çirkinligi ile olaylari izleyen yasli bir adam harap olan bahçede
gördügü manzaraya bakmis, gözleri sulanarak. Bahçenin kösesine sinmis,
tüyleri çamura bulanmis ve korkulu gözlerle etrafa bakan kediyi görünce ona
dogru yürüyüp, kucagina almak istemis. Yalniz Adam'in anisina kediyi evine
zütürüp beslemekmis amaci. Kedi, yasli adamin kendisine zarar verecegini
sanarak, bir hamlede bahçe duvarinin üzerine siçramis ve gözden kaybolmus.
Yasli adam, kedinin bulundugu yerde, saldiridan zarar görmemis bir tutam
çimi ve bir çiçek fidesini görünce sevinmis ve dönüp evine gitmis. Bu
olaydan sonra, ülkede aydinliktan söz edilmez olmus. Güvenli güçler, halkin
da destegi ile tüm bahçeleri yok etmisler. Bahçe yapanlar dislanmis, ya da
sudan bir gerekçe ile tutuklanip yargilanmislar. Karanlik ve çamuru
kendileriyle özdeslestirmis olanlar, eskisi gibi güven içinde, yasamlarini
sürdürmüsler... Yalniz Adam'in ölümüyle sonuçlanan olaydan sonra, bahçenin
önünden geçenler, olayi hep animsamislar. Ama kimse bir daha ne eve ne de
bahçeye girmis. Çogu zaman yollarini degistirmisler. O bölgede görünmemeye
özen göstermisler. Her sabah ciliz bir tutam günes isini, bahçenin kösesinde
kalan çimi ve çiçek fidesini kisacik bir süre aydinlatmaya devam etmis.
Kimse görememis bu olayi. Küçük aydinlik, yalniz adamin görevini üstlenmis,
yasatmaya çalismis çimi ve çiçegi. Bu olay, zaman içinde bahçenin bazi
bölgelerinde yer yer türeyen yaban otlarinin yesermesine neden olmus. Artik
bahçeye özenle bakan olmadigi için, yeseren yaban otlari ve çiçekler eskisi
kadar güzel degilmis... Kimse gelismeyi gözlemleyemeden, gelismeye karsi bir
önlem alamadan, yaban otlari tüm ülkeyi sarmis. Degisim o kadar yavas olmus
ki, kimse bilememis yaban otlarinin çamuru yok ettigini. Çamur, örtememis
aydinligi. Otlar çogaldikça günes daha gib görülür olmus. Bazen günes tüm
gün görünmüs, isil isil sicakligini yaymis, insanlarin içini isitmis.
Düzensiz büyüyen yaban otlarinin ve çiçeklerin, özgürce aydinligi
kucaklamasi, ilk günkü gibi saf ve temiz kalmis. Bu duygu hiç kaybolmamis...
Ülkede yasayanlardan bazilari, anlayamamislar karanlikla aydinligin farkini.
Pekçok kisi hala karanlikta olduklarini sanirken, aydinligi ve özgürlügü
bilenler, özlemle beklemisler aydinligin yayginlasmasini. Bazi güçler de
kendilerine çikar bile saglamislar aydinligin olanaklarindan. Onlar degisim
gösteren karanligi kullanmislar araç olarak. Zavalli insanlar, yaslari
ilerledikçe kusaktan kusaga anlatmislar o kötü günü. Aydinligi nasil yok
ettiklerini. Söylencenin nasil gerçek oldugunu... Yalniz, yaban otlari,
çiçekler ve onlarin varligina inananlar, aydinligi ve günesin sicakligini
bilerek yasamislar sonsuza degin...