bu başlıkta kötü şiir yazıyoruz

dıbına kodumunun tezini
yazmak dışında her şeyi
yap tım
yap ma dım belki
heceler

tez yaz tez yaz dediler
haftaya jüri söylediler
ağzını kırdıklarım önce
hatrımı sorar insan der
nasılsın sıkıntın var mı
şimdi ya da evvelce
sorar sual eyler
zütlekler

şurada bir meydan
meydanın ötesinde bulvar
arkasındaki sokakta
küçük bir adam oturur
adamın çiçekleri var
her sabah meydanın
bulvara bakan köşesinde satar
adam bu adam
naber napıyosun

küçük ağaç büyük çocuk
başladılar konuşmaya
ağaç dedi ki çocuğa
boyun ne uzun sonra gölgen
gölgen dedi saklar beni
büyük çocuk küçük ağaca
senin dedi neşeli
neşeli küçük gözlerin var
büyük çocukla küçük ağaç
arkadaş oldular
o ormanda
kızıl bir güneş batarken
tepelerin ardında
başka ağaçlar
küçük çocukların sokaktaki
kediye köpeğe taş atmasını
engelleyin ya

sıçamadım ben
öyle kolay sıçamam
günler sürer kabızlığım
sindirim ilaçlarını
almasına alırım
yine de sıçamam
taklar taklarımız
atmak isteyip atamadıklarımız
dışa vursam da rahatlasam
fütursuzca

Ete
mete
koydum
züte
nerde
bizim
sütlü
nuriye

şimdi küçük bir
çocuk gibi gözü yaşlıydı genç kızın
ondan olmayan kibir
peydahlanmasına sebep olmuştu adamın
kaygısız ve küstah davranışlarının
genç kız sonra
salıncağa binip gitti ya amaan

orada dantel burada çiçek
bilgisayarı çekerim kablosu çıkar
neyse ki daha şarjı var
duvarda asılı antika tüfek
eklektik mimarili evim var
şurasında çelik merdivenler
ferforjede iki saksı biri metal
biri topraktan, neden öyle
orada dantel burada çiçek
kumandayı ver de maçı açalım

bak orda kedi bak burda güneş
şuraya mı kaçmıştık biz neydi
ovalar düzlükler uçurtmalar beş
beş kişi miydik bir mi hiç mi
hatırlamam adını
kaç kişiydin sen ve bizi ne zaman yalnız bıraktın
kediler güneş arabalar kar
yağmur yağmıştı saçların ıslak
yüzüne düşen beş parça güneş
beş ay parçası yüzün
yüzünden düşen
uçurtmalar düzlüklere

kocamandı korlar gibi yağmurlar da
ve ben çok beğendim o bikiniyi
yeşil miydi kırmızı yok hayır belki de
pembeydi açık mavi sarı değil turuncuydu
kuşlarım öldü benim göklere süzüldüler
göğe ölürdü kuşlarım göğe gömülü kuşlardı
yeryüzüne hiç ayak basmadım

daha önce hiç
uçmadım oraya yüzerek
gitmişliğim oldu ama
serseri martı bin
kafama sıçmasaydı ada
adanın, adaya, yaklaşırken ben
adalarımız

evlendiğimizde baklava yerdik
büyüdük liseye başladık
çocuklaştık çocuklaştık
bir ara biz ayrıldık sonra ben
annemin yanındaydım daha çok sanki ve
karnı da mı sıcaktı yumuşak
limon ağaçları ne güzel

beyler acaba bundan sonra hangi yazın türü üzerine kötü eserler vermeliyim ya.

neyse.

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
in cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

içimde damla damla bir korku birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!

Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
iki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi..

bu başlıkta kötü şiir yazıyoruz
neden yazıyoruz ben dahil kimse bilmiyor
iş olsun diye can sıkıntımız savuyoruz
bu dıbına kodukları nasıl bir kafa yaşıyor

terk-i diyar eyledim ekşici binleri
geldim inciye tanıştım huur çocuklarıyla
nerden bilecektim küfürbaz muallakleri
şiir yazdıracaklardı bana bir kutu birayla

lan amında kodum @1'i
senin ben ebeni gibeyim
nineni koştururken dedenin eşekleri
o incecik daracık zütünü klikoyla açıp tarumar edeyim..

küçük bir köpek yavrusu
besleyesim var
maması, kulübesi, suyu
bence çok hoş uğraşlar

minicik köpeğimi kucağımda
severim ne güzel
hep oynarım onunla
patisine veririm el

sonra köpekler çok
tatlıdır sevindirir beni
zaten çok arkadaşım yok
köpeğimin adı olsun mini

yine üşendim
her zamanki mahmurluğum
üşendim, üşendim
geçmiyor yorgunluğum

perdeleri asacaktım
şuraya vazo içinde çiçek
oysa dağılmış tüm kartlarım
mutfakta bayatlamış ekmek

ev arkadaşıma dedim
çıkalım, neden gezmeyelim
dedi olur, arkadaşlar da gelecek hem
çağıran da üşenen de benim

nereye gitsek sahile mi
insek bir bara veya aralarda
aralarda kalmış sokaklara
bu saatten sonra giyinmek yer mi

nasıl üşeniyorum anlatamam
arkadaş aradı teyit ettik
buluşmayı artık yok sayamam
hazırlanmalıyım hemencecik

üşengeçlik çok zor
tembellik de bir o kadar
var
hadi sırf üşensem neyse
halsizlik var bir de
insanların yanıında
enerjisiz, ölgün
oturmak istemiyorum bütün gün
napmalıyım panpalarım
size akıl danışayım

kenarda bir köşede ne kadar uzak
bir o kadar parlak ve batıyor göze
kimdi o neydi hanginizin sesi
kayboluyor kaldırımlara çarparak

ne zaman yürüsem çizgilere
basar ve yanlış yerlerine bakarım gökyüzünün
bana bir şey, güzel şeyler söyle
geçmesin kuşlara yüzündeki hüznün

ne zaman gittiğini bile
fark etmedim, sanki hiç yoktun
buna rağmen ne diye
kollarımı, dilimi bunca yordun

pasta yapacaktım, sever miydin
yapmadım

ne tizdi ne gürültüydü o
öyle kulaklarımda hala yankılanan
kimlerdi dinleyen öylece
ben miydim duymayan, sen mi
bağıran umarsızlıklarca
gökyüzü ve martılar
bugün çok sessiz
begonviller açacaktı oysa
denize gidelim mi