bu başlıkta içimi döküyorum a q

yalnız hiç yakıştıramadım aq makü ne oluyoruz
hanımefendilere hiç yakışmıyor...

bu acaba hastalık gibi bir olay mı?
hani olur ya yeni bir şey duyarsın vay amk lan bunun belirtileri bende var dersin.
halbuki hastalık hastasını oynuyorsundur o anda.
yoktur hastalığın ama kendile bağdaştırırsın bir şekilde amk.

ne oldu biliyor musun?
bu çatlağın yazdıklarının çoğu "vay amk bende de var, bende öyleyim" efektine yol açtı.
çok daha pesimistik ve östrojen salgılayan halimin yandan yemişi bu sanırım.

eminim 5 sene önce böyle bir başlık açmazdı ama her geçen sene ona birşeyler kattı...
konuşalım...

kimse yazmıyo diye başlığı sallama,yaz sen okuyoz a.q

panpa ilgilenen yok mu senle gel ben beslerim seni yaw

ya bu harbi amlı amk çeneye bak OOOF

sen hala yazıyor muydun lan. biri şuku vermiş de ondan geldim. bay.

melaba (:

biri şunu öpsün artıııııık

gayet iyi niyetle yazdım ama :(

intihar edicem kusucam patlıcam ölücem

iyi insan kalmamış mı güzelim nedir son durum?

@282 üçüküncü ezik bintirik yazar naber kanka

@284 izledin mi lan filmi

izledim kanka güzel film.

@288 amuğa koyayım emi o taşaklı filme güzel film diye özet geçtin ya yuhh sana

rahatsiz hatuna ayıp oluyor panpa sessiz ol biraz

sana yazardımda neyse :P

bana müsade gelirim akşama
öptüm

tezek bir akım başlattı.
takunu cıkaranı gibiyim.

http://capsverlan.tr.cr/s...37d4640442ae03881b110cefb

okuyordum.
bi arkadaşım bi bak demişti.
zaten eskisi kadar da yazmıyorum. okumak iyi geliyor.

kendi payıma hayatı çok seviyorum. fazla din ve devlet işlerine bulaşmıyorum.
ama;
halime şükrediyorum.
hayat bu diyorum birçok olumsuzluğa ve kaybedilmişliklere.
her gelen gün yeni bir gün.
kendim ile hesaplaşmaları ya da kendimi suçlamayı bırakalı yıllar oldu.
hayatımdan çıkaralı;
keşke,
belki,
olsaydı.
gibi kavramları bir başka güzel. bu dünya.
çok mu kolay. elbet değil. insanız sonuç da gelişen teknolojinin bize sunduğu nimetler sayesinde iyice zayıf yaratıklara dönüyoruz. vucudumuz, kalbimiz, zihnimiz ve beynimiz zayıflıyor.
hep idda ettim.
hayat sokaklarda.
sokakda ki hayattan koptukca her türlü olumsuzluğa biraz daha savunmasız kalıyoruz galiba.
neyse;
galiba 5-6 yıl öncesiydi.
bir gariban adam beş yaşında kız evladı ile yolda yürürken. çocuk birden ağzı açık logarın içerisine düşüp kaybolmuştu. minik bedeni metrelerce uzak da çamurlar içerisinde bulunmuştu.
babası boşboş etrafa bakınıyordu.
logarın açık kapağının başında.
bir evlat. beş yaşında. yanakları ıssırlacak yaşta. göz bebeğin gibi çopten sakındığın evladın.
kayıp gidiyor.
ellerinin arasından.
bu sahne beni iyi yaralamaış. hiç gitmez gözümün önünden. çok çabuk unutuyoruz aslında.
ama;
ben unutamadım bu sahneyi. gazeteler, televizyonlar birkaç gün göstermişti.
unutuldu gitti.
ne yapar o adam.
eminim çektiği acı ne benim ne de senin acılarından daha az değildir.
bir de bu koceli depreminde bir yaşlı amcaya sormuşlardı;
coluk, çocuk ,gelin, torun herkes ölmüş bu amca kalmıştı bir tek.
- ben hayatın neresinden başlayacağım.
diye sormuştu. televizyon kameralarına.
hayat herşeye rağmen güzel.