1. 1.
    0
    Hiç düşündünüz mü anneniz, babanız, kardeşiniz gibi yakınlarımızın ölümünde neden ağlarız? Ya da biz öldüğümüzde neden ağlayacaklar? Yakınınızı kaybettiğinizde aklınızdaki müteessir düşünce neydi? Ben cevap vereyim: bir daha göremeyeceksiniz onu, sarılıp öpemeyeceksiniz. “Çileği çok severdi, artık yiyemeyecek.”, “Falanca diziyi seyrederdi, finalini izleyemedi.” diye ağlayanınız yok biliyorum. Hepinizin, hepimizin derdi ondan uzak olmamız, daha sert bir ifadeyle ondan faydalanamayacak olmamız bizi ağlatan.

    bu yazıda, bu içgüzârlılığa değinilmiş:
    http://www.ipsizkukla.com...ttan-biraz-nefret-edelim/
    ···
  2. 2.
    0
    böyle bir dünyada nasıl uykusu olur insanın; nasıl uyunabilir amk
    ···
  3. 3.
    0
    @5 sana zarar verenin ölmesine üzülmezsin; ama yararı dokunan biri ölünce üzülürsün. bu da bencillikten öte değil.
    ···
  4. 4.
    0
    @9 hangi adaletten?
    ···
  5. 5.
    0
    @11 bir hiç uğruna ölen, ölmüş olan milyonlarca, belki milyarlarca insan olmasına rağmen, sadece o kişinin buna maruz kalmasına üzülüyor olman yine bencillik arkadaşım. ince düşün.
    ···
  6. 6.
    0
    @13 lan bunu diyenler olur diye, yazının sonuna ekleme yapacaktım ama çok uzun olur diye yazmamıştım amk.
    hacı şu dünyadaki evlatların %99undan daha fazla ilgi gördüm ailemden, ve çok şükür ne annem ne de babam tarafından asla ihmal edilmedim. 23 yıllık hayatımda bir kez söylediğim ikinci kez söyletilmedi. çünkü ilk çocuk, ilk torunum. akraba bazında da konumum çok ayrı. ama gel gör ki hayat ayrıntılarda gizli.
    ···
  7. 7.
    0
    @15 o öyle olmuyor işte moruk ne yazık ki...
    ···
  8. 8.
    0
    @17 evet. amk hayat çok acımasız lan
    ···