bu başlıkta edebi eserler paylaşıyorum

bütün mahkemeleri dolaştım tanrım, beceremiyorlar.
sen al bari o'nu kalbimden bak "şiddetli şerefsizlik" var..

indirilmiş bütün kutsal kitaplardaki dualar seni bana getirmedi. kapandım bir mağaraya yeni ayetler diliyorum tanrıdan seni bana getirecek. aracı melek dudaklarını dikiyor birbirine, tanrı biliyor ya; ben seni 'yok' denilemeyecek kadar kusursuz seviyorum..

allah bana dokunmuş da "el şakası yapma hoşlaşmıyorum" demiş gibi hissettiriyor yokluğun bana,
öyle kafir..
ve tam da öyle "çarpılıyorum" özledikçe tekrar sana.

gidişine kırıldığımı sanma, ben seni ayakta alkışlıyorum. isteyerek değil bu. idam edilmesi gereken suçlular var yüzümde, mecburiyetten suratımı asıyorum..

ben sadece annemi mutlu etmek istiyorum.
iyi bir çocuk olmak..
seni tanıdığım günden beri "sen adam olmazsın" deyip duruyor..
nedenini bulamadım henüz,
oysa her sabah toplarım yatağımı..
ve sabah bir çarşaf atarım çöpe, gözyaşı kokuyor diye..
arasıra küvete kusuyorum, kırmızıya boyanıyor dişlerim,
sanırım beyaz seviyor annem !

iki üç paket sigara içiyorum günde, camları da açıyorum oysa yaz kış demeden..
bazen, yani gözlerimi resimlerinden alamadığım zamanlarda
bir kaç gün kadar uyumuyorum..
canlanacaklar diye bekliyorum aslında !
ama bunu bilmiyor ki annem, neden kızıyor bu kadar ?

evet hala parmaklarıma bulaştırmadan çikolata yiyemiyor olabilirim, bu adam olamamak için geçerli bir sebeptir belki de !

eve de pek geç kalmam ben, evden çıktığım da pek söylenemez zaten.
üstelik hiç kaçırmam anti depresan saatlerimi..
ağzıma böcek ilacı sıktığımı da söylemedim anneme.
hatta benim ulaşamayacağım yerlere koyuyorum kibritleri, kendimi odaya kitleyip perdeleri tutuşturduğum günden beri..

ben adam olamamışmıyım yani şimdi !?
adam nasıl olunuyor ki ?

sen adam mısın sevgili

senin gözlerin en güzel gezegendi. oksijen vardı, su vardı, mutluluk vardı, umut vardı. yani yaşanılabilirdi. yani yaşlanılabilirdi. stabil hüzünlerden ırak bir şekilde, erdemlerin gölgesinde serinleyip sıcak bir öğle vaktinde ya da ufacık özlemlerin soğukluğundan sıcak şaraplara sığınmak yokluğunu ören bir gecede...

zamansız her ayrılık biraz daha çekiştiriyor ruhumu sağa sola, her çekiştirme biraz daha yaklaştırıyor beni lale devrinden yadigâr intiharlara ve her intihar biraz daha itekliyor düşlerimi iblisin karanlık, şehvet kokan kucağına.

kanamaktan emekli olmuş bir yaranın kabuğu derin bir iz bırakırken ömrümde, bir aşkın kesilmiş bacaklarından sarkan mide bulandırıcı bir damar gibi iğreti bakıyorum ayrılığa. masalların elinden tutup kaçırıyorum, fidye istiyorum seni. getirmezsen vallahi öldürürüm pamuk prensesi...

eğer bir huurya aşık oluyorsanız zaten
ya şair olursunuz ya da nefes alabilen bir ceset.

alışmam gereken bir yok'luk var artık. biraz sana benziyor, biraz hiçbirşeye..
umut çok eski zamanlardan kalma batıl inanç, hormonları gelişmeyen bir adam artık sevilmek.
ve ben piyanonun basmayan tuşuyum..
kedinin ağzında çırpınan fare belki..
parmakları olmayan çocukların, çaldığı flüt olmak isterdim oysa.
ama kurduğum hayaller hep büyük geldi bu dünya'ya..

şimdi bağımlısı olduğum bir acıyı söküp atmalı içimden yüreğimle birlikte,
hep kan tutar beni, belki benim için artık kanı tutma vakti..

zor biliyor musunuz; sevilenenin gitmesi ?
peki kolay mı, dün'ünü parçalara ayırıp tırnaklarından toprağa vermeye başlaması ?
ya geleceğimin fahişe rahmine düşen bir ceninden ibaret olduğunu kabullendirmek kendime ?
mümkün mü dersiniz çarmıha gerilen gülücüklerim sağ sağlim yerleşmesi dudaklarıma tekrar ?

boşverin imkansıza çare arayan bir deliyimdir ben belki..

yağmurları yutup ölebilirim ama yapmıyorum !
bu çok afilli bir intihar olur çünkü,
daha mantıklı bir saçmalık isterseniz eğer; acı çekmeyi dinim ilan etmişde olabilirim..
ölmek acıyı linç etmek demek.. imansızlaşmaktan çok korkarım.

harflere işkenceye yapmaya gerek yoktu aslında,
biraz kusup gidecektim. alkolik beyni işte sarmaya yer arıyor muallak.

herneyse;
bak sevgilim..
oh canıma değsin gibi bir tavır takınmaktan vazgeçtim.
biraz sen olmak istiyorum çünkü.
ve son cümlemi noktaladığımda şu yok'luk denilen şeyin bağımlısı olacağıma yemin ederim..

dinle beni son kez..
sen ve ben uçurum kenarında karşılaşan çocuklardık..
birbirine tutunmaya çalışanlardan.
elimi bırakışın değil beni kızdıran, elini tutmuş olmam.
çünkü biz ikimiz reziliz !
çünkü iğrençleştirdi artık bizi adını aşk koyduğumuz sevişmelerin yankılanan sesleri.
çünkü senden sonra sigara kokusu sindi parmaklarıma,
senden sonra ağzım rakı koktu hep,
senden sonra başladım ben cinayet işlemeye o adamların yatak odalarında
ve senden sonra öfkelendim bukadar aynalara..

çünkü sevgilim. bizim peş para etmeyen yüreklerimiz var.
korkağız.
fahişeliğiyle övünmesin bendenlerini satanlar, birbirimizi birbirimize satan huurlarız biz.
biz ikimiz reziliz..

rezilliğimiz akıllarda

aslında ben ağlamıyorum,
sadece hüzünlerim intihar ediyor gözlerimden..

bir kitap okuyup, hayatımı değiştirmeden önce
bir kadını sevdim ve bir hayatım oldu.
ya da öyle bir şeyler sandım,
daha evvel hiç yaşamayan bir cesetimsi olarak.
kırmızı bir kadını sevdim mesela,
saçları kırmızı bir kadını,
dudakları kırmızı bir kadını,
düşleri kırmızı bir kadını.
-bunun erotizmle arasında hiçbir bağ yok.

hani kahkahalarla gülerken ağzına sinek kaçar ya,
en sevdiğin yemeği iştahla kaşıklarken içinden böcek çıkar ya da...
böyle bir şeydi işte yıllar sonra fotoğraflarına rastlamak..

offff...

sensiz günlerimi biriktirip, yalnızlık kuleleri inşa ediyorum. gün gelir kule devrilir, enkazında yok olurum, gün gelir gelirsin, bütün blokları zütüne sokarım...

sarhoş olsak ya bu gece.
ölü şairlerin şerefine. dua niyetine.
ertelesek düşünmeyi, gözlerim fal taşı gibi gözlerine değince, öyleyse yumabilsek ya aklımızı herkese.

adın şarap olsun mu ?
yıllansana benimle.
kırmızının gazabını sersene ömrüme.

hoşça kal sevgilim, iç sızım, yüreğimdeki kabuk, koynumdaki cehennemim... gitmelisin, çünkü sen kaptan değilsin. gemi batıyor, hadi kurtar kendini. giderken bir el yalnızlık sık alnımın ortasına, öldür beni...

gel gusül abdestine her niyetlenişimde, yıkansın bedenim terinle. hem seninle gireyim sevaplara, hem seninle bakayım en gavur günahların tadına..
gel dudaklarının parmak izlerini bırak dudaklarımda. işlesin kokun en ücra kuytularıma.
gel al bekaretini yüreğimin, mahremim ol, ayıbım ol benim

aşkımı arındırdığım satırların
imla hatalarına sıkışıyordum, gözlerinin rengini anlatma telaşıyla..
tüm şehir bana bakıyordu sanki, adımlarımı sana yönelttikçe..

kendimi senin ellerinden mülteci gibi hissetmek
ve yasaklanması adının kendimce,
ezan sesine hasret kalmaya benziyordu..

üstelik "hadi beni anla" diye avaz avaz susarken ben
hiçbir zaman üstüne alınmadığın sessizliklerim vardı..

ruhunu kendi bedenime giydirdiğim zamanlar da,
binbir soruya boğardım seni..
neden sevilmezdim ben ?
yada sevmen için bir sebep var mıydı ?
sevilmek daha mı zordu sevmekten ?
beklesem döner miydin ?
gitsem özler miydin ?
çağırsam gelir miydin ?
konuşsam duyar mıydın ?

kurduğum labirentlerin içerinde kaybolmak, başkasının oyunun da yenilmekten daha fazla yıkıyordu beni..
kendi silahımla vuruyordum kendimi..
kilitlediğim kapıların anahtarlarını karıştırmak çok aptal hissettiriyordu..

herşeye rağmen kalabilmek "gurursuzluk muydu" ?
peki gurur öldürür müydü aşkı ?
şimdi ben daha iradeli durabilsem mesela,
duruyormuş gibi yapsam
biter miydi ?
"sevmek" bu kadar basit miydi ?

ki ben secdeye yatırırdım şeytanları uğruna,
ki kopsa kıyamet sana ihanet edemezdi yüreğim..
ki ateş olsan eritsen beni, çıkana kadar canım bırakmazdım ellerini !!

vazgeçmek daha gurursuzca olmazmıydı peki ?
gitmek senden, yada azad etmek bende ki seni,
korkaklık değil miydi ?
acizliğe meydan okumak varken seninle,
sensizliğe boyun eğmek, ayrılığın kölesi etmez miydi beni ?

ki ben ölüm olsan, bugün diktirirdim kefenimi,
hayat demişken sana
nefesimi tutmak
kahretmez miydi geçmişi

üşümek gibiydi ihanet , tabanca gibiydi yalan.
ölmek böyle zamanlarda bayram şekeriydi inan.

sevmiyorum, dediğin gün,
yürüdüm.
yürüdüm cebimde bekareti çalınmış meryem garipliğiyle,
yürüdüm yehuda'nın ihanetiyle,
yürüdüm tekrar,
bir sabun köpüğünün patlama sesiyle.
yürümeye devam ettim,
sonra bir baktım,
kendime ulaşamayacak kadar zalim bir uzaklığın
zulmünde yaşıyorum...