bu başlıkta edebi eserler paylaşıyorum

alışmam gereken bir yok'luk var artık. biraz sana benziyor, biraz hiçbirşeye..
umut çok eski zamanlardan kalma batıl inanç, hormonları gelişmeyen bir adam artık sevilmek.
ve ben piyanonun basmayan tuşuyum..
kedinin ağzında çırpınan fare belki..
parmakları olmayan çocukların, çaldığı flüt olmak isterdim oysa.
ama kurduğum hayaller hep büyük geldi bu dünya'ya..

şimdi bağımlısı olduğum bir acıyı söküp atmalı içimden yüreğimle birlikte,
hep kan tutar beni, belki benim için artık kanı tutma vakti..

zor biliyor musunuz; sevilenenin gitmesi ?
peki kolay mı, dün'ünü parçalara ayırıp tırnaklarından toprağa vermeye başlaması ?
ya geleceğimin fahişe rahmine düşen bir ceninden ibaret olduğunu kabullendirmek kendime ?
mümkün mü dersiniz çarmıha gerilen gülücüklerim sağ sağlim yerleşmesi dudaklarıma tekrar ?

boşverin imkansıza çare arayan bir deliyimdir ben belki..

yağmurları yutup ölebilirim ama yapmıyorum !
bu çok afilli bir intihar olur çünkü,
daha mantıklı bir saçmalık isterseniz eğer; acı çekmeyi dinim ilan etmişde olabilirim..
ölmek acıyı linç etmek demek.. imansızlaşmaktan çok korkarım.

harflere işkenceye yapmaya gerek yoktu aslında,
biraz kusup gidecektim. alkolik beyni işte sarmaya yer arıyor muallak.

herneyse;
bak sevgilim..
oh canıma değsin gibi bir tavır takınmaktan vazgeçtim.
biraz sen olmak istiyorum çünkü.
ve son cümlemi noktaladığımda şu yok'luk denilen şeyin bağımlısı olacağıma yemin ederim..

dinle beni son kez..
sen ve ben uçurum kenarında karşılaşan çocuklardık..
birbirine tutunmaya çalışanlardan.
elimi bırakışın değil beni kızdıran, elini tutmuş olmam.
çünkü biz ikimiz reziliz !
çünkü iğrençleştirdi artık bizi adını aşk koyduğumuz sevişmelerin yankılanan sesleri.
çünkü senden sonra sigara kokusu sindi parmaklarıma,
senden sonra ağzım rakı koktu hep,
senden sonra başladım ben cinayet işlemeye o adamların yatak odalarında
ve senden sonra öfkelendim bukadar aynalara..

çünkü sevgilim. bizim peş para etmeyen yüreklerimiz var.
korkağız.
fahişeliğiyle övünmesin bendenlerini satanlar, birbirimizi birbirimize satan huurlarız biz.
biz ikimiz reziliz..

rezilliğimiz akıllarda

aslında ben ağlamıyorum,
sadece hüzünlerim intihar ediyor gözlerimden..

sakın ha gitme benden bir adım geri,
ezan gibi özlerim sesini.
aman ha durma öyle ötede bir daha..
lazımsa durmadan günah işlerim ulaşmak için sana..

sen hayat akışıma yön verensin,
çıldırmış okyanuslara benzeyen hayallerimin ortasından geçen durgun nehirsin..
ilk ölenimsin,
beni ilk gömensin,
ilk yasımsın sen ve ilk ağıtsın dilimden yerlere düşüp parçalanan..
düşündükçe delirmeyi,
delirdikçe sana gelmeyi düşündüren !
soğuk kış gecelerinde, muhtaç olduğum sıcak bir nefessin..

hiçbir kıyamet yerle bir edemez artık beni, gittiğinden beri,
hiçbir acı acıtmaz,
hiçbir şair ağlatmaz,
vaad edilen hiçbir cennet vermez günahlarımız kadar cezbedemez,
ve hiçbir cehennem diri diri yakmaz..
artık terkedilişler dokunmaz.

gelenler, gönderilmeye meyilli bakışlarım eşliğinde uğurlanır yüreğimden...

sevdana tutulmuşum,
artık beni veremler, kanserler öldürmez..
zehirlemez ot dumanı,
sek doldur kadeh-kadeh farketmez,
artık hiçbir mey yokluğun kadar başımı döndürüp, beni süründürmez..

sen çırılçıplak aklımı, hayalinle seviştirdiğim gecelerin mum ışığısın
ruhumu avuçlarına bıraktığım,
korsan bedenlerden kaçıp sığınabileceğim tek limansın..
gözlerinden düşmemek için, atladığım beton zemin ellerin..
kaderimin pamuk şekeri dudaklarıma dua niyetine sürdüğüm adın..
sen !
benim ilk secdeye yatışım, son inancımsın..

daha yazarım,
tükenmeyenimsin..
tüketemediğim.
içeri buyur edemediğim, kapıda bekletemediğim..
ateş olsan yansam,
su olsan boğulsam,
toprak olsan ölsem dediğim

@1 http://inci.ca/u672ysk1tj

sahipsiz artık cümlelerim, farkettim ki küfrümü bile hakedecek kadar değerli değil hiç bir gidenim.

sevmiyorum, dediğin gün,
yürüdüm.
yürüdüm cebimde bekareti çalınmış meryem garipliğiyle,
yürüdüm yehuda'nın ihanetiyle,
yürüdüm tekrar,
bir sabun köpüğünün patlama sesiyle.
yürümeye devam ettim,
sonra bir baktım,
kendime ulaşamayacak kadar zalim bir uzaklığın
zulmünde yaşıyorum...

üşümek gibiydi ihanet , tabanca gibiydi yalan.
ölmek böyle zamanlarda bayram şekeriydi inan.

aşkımı arındırdığım satırların
imla hatalarına sıkışıyordum, gözlerinin rengini anlatma telaşıyla..
tüm şehir bana bakıyordu sanki, adımlarımı sana yönelttikçe..

kendimi senin ellerinden mülteci gibi hissetmek
ve yasaklanması adının kendimce,
ezan sesine hasret kalmaya benziyordu..

üstelik "hadi beni anla" diye avaz avaz susarken ben
hiçbir zaman üstüne alınmadığın sessizliklerim vardı..

ruhunu kendi bedenime giydirdiğim zamanlar da,
binbir soruya boğardım seni..
neden sevilmezdim ben ?
yada sevmen için bir sebep var mıydı ?
sevilmek daha mı zordu sevmekten ?
beklesem döner miydin ?
gitsem özler miydin ?
çağırsam gelir miydin ?
konuşsam duyar mıydın ?

kurduğum labirentlerin içerinde kaybolmak, başkasının oyunun da yenilmekten daha fazla yıkıyordu beni..
kendi silahımla vuruyordum kendimi..
kilitlediğim kapıların anahtarlarını karıştırmak çok aptal hissettiriyordu..

herşeye rağmen kalabilmek "gurursuzluk muydu" ?
peki gurur öldürür müydü aşkı ?
şimdi ben daha iradeli durabilsem mesela,
duruyormuş gibi yapsam
biter miydi ?
"sevmek" bu kadar basit miydi ?

ki ben secdeye yatırırdım şeytanları uğruna,
ki kopsa kıyamet sana ihanet edemezdi yüreğim..
ki ateş olsan eritsen beni, çıkana kadar canım bırakmazdım ellerini !!

vazgeçmek daha gurursuzca olmazmıydı peki ?
gitmek senden, yada azad etmek bende ki seni,
korkaklık değil miydi ?
acizliğe meydan okumak varken seninle,
sensizliğe boyun eğmek, ayrılığın kölesi etmez miydi beni ?

ki ben ölüm olsan, bugün diktirirdim kefenimi,
hayat demişken sana
nefesimi tutmak
kahretmez miydi geçmişi

gel gusül abdestine her niyetlenişimde, yıkansın bedenim terinle. hem seninle gireyim sevaplara, hem seninle bakayım en gavur günahların tadına..
gel dudaklarının parmak izlerini bırak dudaklarımda. işlesin kokun en ücra kuytularıma.
gel al bekaretini yüreğimin, mahremim ol, ayıbım ol benim

hoşça kal sevgilim, iç sızım, yüreğimdeki kabuk, koynumdaki cehennemim... gitmelisin, çünkü sen kaptan değilsin. gemi batıyor, hadi kurtar kendini. giderken bir el yalnızlık sık alnımın ortasına, öldür beni...

sarhoş olsak ya bu gece.
ölü şairlerin şerefine. dua niyetine.
ertelesek düşünmeyi, gözlerim fal taşı gibi gözlerine değince, öyleyse yumabilsek ya aklımızı herkese.

adın şarap olsun mu ?
yıllansana benimle.
kırmızının gazabını sersene ömrüme.

sensiz günlerimi biriktirip, yalnızlık kuleleri inşa ediyorum. gün gelir kule devrilir, enkazında yok olurum, gün gelir gelirsin, bütün blokları zütüne sokarım...

hani kahkahalarla gülerken ağzına sinek kaçar ya,
en sevdiğin yemeği iştahla kaşıklarken içinden böcek çıkar ya da...
böyle bir şeydi işte yıllar sonra fotoğraflarına rastlamak..

offff...

bir kitap okuyup, hayatımı değiştirmeden önce
bir kadını sevdim ve bir hayatım oldu.
ya da öyle bir şeyler sandım,
daha evvel hiç yaşamayan bir cesetimsi olarak.
kırmızı bir kadını sevdim mesela,
saçları kırmızı bir kadını,
dudakları kırmızı bir kadını,
düşleri kırmızı bir kadını.
-bunun erotizmle arasında hiçbir bağ yok.

reserved. damardan damara soktun amk

pilotu ölmüş bir uçak kadar tehlikeliydim artık kendim için, çünkü aşıktım elimi tutsan aynı uçağa binebilecek kadar hemde.

git, kadar keskindi elimi elinden çekerken üzerine giydiğin o hain tavır.
şimdi, bu noktada; kesilmiş, kimsesiz, yaralı ellerim konuşuyor; gelme, git..

işte şimdi,
yarım kalmış bir trajediyi tamamlamak adına,
bende yarım kalmış kimliğini tanımlıyorum.
adın artık, bu kasabada işlenmiş yerel bir cinayet,
ağzından benim kanım akıyor.
adım artık, tarihteki herhangi bir aptal,
kalbim sana aşık oluyor.
-ben değil

gidiyorsun öyle mi ? uğurlar olsun öyleyse. ceplerin uğurla dolsun.
yalvarırım kavgasız, kansız olsun bu gidiş. açık olsun sana tüm yollar, en çıkmaz sokaklar.

bakma öyle, suskunluklarımla oynaşır benim isyanlarım. ağlamam ben duyulur diye, duyulursa yerim bulunur diye.
çocukken öğrendim çare bulunmaz ölenle gidene. ama unutulmaz ölenle giden yine de.
git hadi unutmam seni de.

bakma öyle iyi hal değil bendeki..

dur dinle;

küçüktüm ben adı baba olan bir adam bir tekmeyle sıçrattı en tatlı uykumdan beni bir gece.
annemi halıya yatırdı. canı acıyormuydu bilmem çok vuruyordu.
doğruldu, saçlarıma baktığım aynayı yumrukladı. esmer eli kırmızıya boyandı aynı elle bir ayna parçasını kavradı. annem bir çığlık patlattı o güzel sesiyle. "gi̇t" dedi. birdaha hiç konuşmadı.
halıyı sorma kıpkırmızı ağladı.
ben komidinin köşesine kıvrılmış izliyordum çıt çıkartmadan. ayağa kalktı adam çarptı kapıyı hızlıca rüzgarı yüzümü okşadı gitti.

o günden beri ağlamam ben duyulur, duyulursa yerim bulunur diye..
o günden beri susuşuma gizlenir isyanım, öfkem.
o gün öğrendm ki ne öleni diriltebilirim, ne dur diyebilirim gidene.
korksamda hiç belli etmem.
ve kırmızıyı sevmem, aynalar kadar hemde.
şimdi ne olur tek bir kelimeden fazlasını bekleme benden. git...
unutmam inan, git sen !
o çığlık gibi, o tekme, o adam gibi, annem gibi. unutmadığım gibi öleni ve gideni...
o sıçrayış, o ayna, o esmer el gibi.

git sen. ne olur kırmızısız olsun.
ve ne olur lanetle hatırlanan adam gibi çarma kapıyı.. git hadi çıkayım şu kıvrıldığım kuytu yerden. uğurlar olsun kansız, kavgasız gidişine..
helal olsun ömrüm, çığlıksız, tekmesiz, rüzgarsız gidişine..