bu başlıkta edebi eserler paylaşıyorum

üşüdün mü diye sorarlar sana yüzün kızarmışsa ve buharlar çıkıyorsa dudağından.
ne olur onlara, birini yaktım içimde ve hala sönmedi de..

bir adam yüreğini..
elleriyle sol yanını örterek,
kaçıp giderler o şehirden.
aşkta tam kaçarken olur zaten,
... bir köşede çarpışır yürekler,
valizler karışır,
onun kalbi sende gider,
senin kalbin onda...
aşk olmuştur,
değişilmiştir.
adam,
elini göğsüne koyduğunda,
ağır ağır gibi yürümeye başlamıştır,
kadın,
sütyen düzeltir gibi...

her aşkın sonuna bir ayrılık gelirmiş,
gelsin.
ikinci el kadınlarda,
ayrılık,
aşktan önce gelir..

şimdi seninle biz,
kalpler çarpıştığında,
birbiriyle karışan iki valizdik..
bu yüzden,
bende geleyim yanında demem,
gittiğin yerde,
kime döksen içini,
ortaya çıkar,
kalbinin bende olduğu...

‎" ne karanlıktı, ne de ben ağlıyordum. sadece,
ellerimle yüzümü kapatıyordum, dua eder gibi aklımdakine... "

nasıl yapıyordun bilmiyordum, ama yapıyordun.
herşeye benzetiliyordu gidişin, yaşanmamış şeylere ve çıkmamış bir çimene.
... uçmayı öğrenen çelimsiz bir serçeye,
kendi kanatlarına yabancı göçmen bir kırlangıça.
yine bir şeyler yapıyordun içimde, iyi şeylerdi bunlar.
ama yapma, yapma be..
artık gelme.
gidişin herşeye benzetildikten sonra,
gelişin;
bir şeye benzemez...

üşüyorum, yanıyorum, ölüyorum gibi şeyler söylemem sana,
sen yokken yaptıklarım arasına koymam bunları.
ama dediğim gibi, üşüseydim, yansaydım ya da,
keşke ölseydim..
görmek isterdim, gömmeye gelmediğini.
gelmediğini görmek isterdim kalabalığın arasından,
gelmediğine sevinmek isterdim..

şimdi dedim istemeden, susun.
kısın sesinizi, pencerelerinizi kapatın, saklayın yaraları.
sende sus gelmeyen sevgilim,
sesini kıs, penceremi kapat, sakla yaralarımı,
ve bu şarkıyı bitir..

kazanmaya ihtimal vermediğimiz bir savaşta,
kaybederek kazandık,
belki kendi sonumu gördüm bir çocuk ölürken,
belki kendi kanımı içtim onun elinden.
ve ipe dizdik hayallerimizi ıslak sokaklardan kaldırıp,
ağırlaşır ıslanan hayaller dediler,
sıkı dur dedim, ip, sıkı dur...

gelmesen iyiydim, iyiydi herkes, herşey.
gittikten sonra değil,
hiç gelmeseydin belki, iyi olacaktı herkes.
öldürmeyecektim...
ölüm, bacaklarını gösterdi sen yokken,
ve arasına girdik.
sonra işte,
şarkı söylemeye başladı ölüm,
şöyle diyordu,
gir içime.
bir ileri,
bir geri...

kendime dikkat ediyorum beni merak etme. biri çok yaşa der ve öyle olur diye hapşurmuyorum bile.

göğsümde açtığın yaraya elimi koyarak sakladığımı düşünme. "eyvallah" diyorum sadece..

şimdi bir çocuk, uçurtma yapmayı bilmez mesela..
sapan yapıp cam kırdıkça, yalandan ağlamayı beceremez.
şimdi bir çocuğa izin vermezler sokağa çıkmasına,
şimdi bir çocuk kaçamaz durur.
şimdi bir çocuğu kaçırıp sökerler ciğerini,
dışarı çıkamam, dururum.
yetişemem koşsam.
sokağa çıkarsam, ayak izleri beni gözlerimden vurur.
izin veremem çocuk,
gitme izin veremem..
bir çocuk ölürse,
ben ölmeyi beceremem,
senin gibi, yalandan ağlamayı beceremem,
ağlarsam korkmayın çocuklar, ellerim korkunç olabilir.
gözlerim kan yuvasına dönünce, yuvamı dağıtabilirsiniz.
korkunç olabilirsiniz..
bende korkunç bir şekilde,
çocukluğumu kaybettim hatırlamıyorum,
bir kış akşamı belki,
belki bir eylülün ikindisi yaptım bunu.
kendi uçurtmamı göğe salıp,
kendi sapanımla vurdum.
bir kadın gitti diye,
barutlu sapanımla,
alnının ortasından vurdum çocukluğumu.
oysa diğer bütün kadınlarım,
kusura bakmayın..
bütün kapılarınızı açık bıraktınız,
ben girmedim..

tükenirdi monolog
kaçarken içine düştüğüm kara toplum
big bang sonrası büyük yalnızlık bilinmeyeni
saçlarında titreyen iblisler karartırken güneşi
üstüste gömülürken
saydam yaşamlar
bir yankı duyulurdu hiç'likten
bütün yalnızlıklarınızın ilenci
korusun çoğulluklarınızı
cinnet koyun erdemin adını
maskelerinizi kuşanıp yalanlarınızı çoğaltın
hepiniz mezarısınız kendinizin...

reserved