bu başlık da benim olsun mu lan

buna benzeyen diğer konuşmamızdan farklı olarak bi gram bile üzülmemiştim. açıkçası biraz da anneme güveniyodum, annem bir milyar maaşla çalışıyordu ve benim harcamalarımı o yapıyordu (bunun nedeni de harcamalarımın babama batması olduğunu o an anlamıştım) üniversiteye geçtiğimde hem çalışıp hem de okurum binlerce üniversitelinin yaptığı şey bu ve ben niye yapamayım diye düşünüyodum. bugünden bir hafta önce "anne ... dersanesi bence baya iyi, ygs'yi ben halledebilirim masraf yapmaya gerek yok. ygs'den sonra lys'ye kadar gitsem olur dimi sence de" diye sordum ve "sen durumun ciddiyetinin farkında değilsin galiba. hangi parayla gideceksin?" cevabını aldım. "e sen işte?" dedim ve beni afallatacak cevaplardan ilkini almam çok sürmedi, "hıı beklersin" "insan evladını okutmaz mı anne?" deyince "evlat da doğru yolu bulsun o zaman, benden maddi manevi hiçbi şey bekleme artık bitti." diyerek beni afallatacak ikinci cevabı da verdi

tek dayanağım olarak gördüğüm annemi de karşımda görünce biraz korktum açıkçası. belki sene içinde babamın tepesi atacak ve beni evden atacaktı, bu olasılığa karşı beni koruyacak tek kişiden de ümidimi yitirmiştim anlayacağınız... gün geçtikçe ev berbat bi hal almaya başladı, daha önce hiç konuşmadığım babamla göz göze bile gelmez olduk. annemle yaptığımız mutfak sohbetleri de sona ermişti, bu tavrından dolayı onunla muhabbet edesim pek gelmiyodu. yemeğin hazır olduğunu duyabiliyorum ama "damla, hayatgecedahaguzel sofrayaa" çağrısı yerini "damla hadi kızım yemek hazır"a bırakmıştı. ben de sofraya oturmamaya, onlar bitirince gidip kalanları yemeye başladım. kimse de bu hareketime bir şey demiyodu, önceden kesinlikle yemekte birlikte olunacak kuralı olmasına rağmen... bunu gezmeye çıkarken bana haber vermemeleri takip etti sonra da annem bi gün aldı karşısına "noluyo annem?" dedi

reserved.

şaşırmıştım, sanki hiiçbi şey olmamış gibi bunu demesine, nolduğu gayet ortada dedim. ağlamaya başladı, sonra açık açık konuştuk her şeyi. annem çalışmaya beni dersaneye göndermek için başlamış zaten ama babamın o parayı ödetmeyeceğini biliyomuş o yüzden öyle demiş. evden atma olayını babam anneme hiç danışmamış bile benimle konuştuktan sonra gitmiş söylemiş sadece. annemin günlerdir baş ağrısı ve uykusuzluğu bu yüzdenmiş, çok üzülüyomuş meğersem. annem "yoruldum aranızda kalmaktan" deyince annemi sakinleştirmek için konuşşmaya başladım "büyütülecek bi olay yok anne, adam dini gereği benimle aynı evde bulunamayacağını söyledi sadece. o bana güvenmese, kendi ayaklarımın üstünde durabileceğime inanmasa bunu geçen sene söylediğinde hayata geçirirdi. demek ki bana güveniyo artık, nolursa olsun ne derse desin o bi baba, benim için en iyisini ister mutlaka. ben başka bi şehirde üni kazansaydım da böyle olacaktı zaten, sadece başka bi evde yaşıycam o kadar. aramızda kalacak bi durum yok, biz aynı fikirdeyiz zaten kimse sana onunla görüşme tarzı şeyler de demiyo. yıpratma kendini" tarzı şeyler dedim ve sonra içimden bi "harbiden lan" çektim. o dediklerim gerçekten doğruydu ve durum benim için çok daha kabullenilebilir bi hal aldı...

babamla konuşmuyoruz artık ama annemle mutfak sohbetlerimize geri döndük ve ben nolursa olsun annemin arkamda olacağından eminim. çok zor bir durumla karşı karşıya gelirsem arkamda göreceğim ikinci kişinin de babam olacağını biliyorum, tek arzum iyi bi üniversite kazanabilmek, annem babamla konuşmuş ama dersaneye göndermiyorlar. elimden geldiği, cebimin yettiği kadar hazırlanıcam artık ygs/lys'ye, hayırlısı

ha bu arada, ceren'le tam bir sevgili olduk artık. daha önce bahsettiğim depresyon illetinden de tamamen kurtulmuş bulunuyoruz. ceren istediği puanı alamadığı için bu sene birlikte hazırlanıcaz sınava, sanırım yeri gelecek bana öğretmenlik yapacak... annesi benim durumumu öğrendiğinden beri ona daha çok para verip bana para harcatmamasını söylüyomuş sağolsun bana harçlık vermeyi bile düşünmüş ama tam bu düşüncelere sahip olmaya başladığı sıralarda annem bana para vermeye başladı tekrar da kurtulduk maddi sıkıntılardan

daha önce çevremdekilerle ilişkimden bahsetmişim güncelleyeyim,

ceren2: daha dün birlikteydik en yakın kız arkadaşım olarak normal bir 'kanka' ilişkisi

deniz: deniz en yakın arkadaşım, kardeşim gibi. sürekli onlarda kalmaya başladım ailesiyle de aramız çok iyi (evden atılma gibi bi durum olursa sığınacağım yer onlar oluyor) yeni bi grubumuz var prog metal grubu, bi yarışmada ödül aldık falan baya iyi gidiyo deniz'le işler...

dicle: umrumda değil açıkçası

ve ceren: ceren tek * kelimeyle hayatımın anlamı. hayatta olmamın tek nedeni gerçekten ceren. ilerde onunla güzel bi hayatımız olaacağı düşüncesi bile beni hayata bağlamaya yetiyo. para, meslek, okul vs her şey benim için bi araç konumunda, ceren'le güzel vakit geçirme aracı. bu yüzden gerçekten hayatımın anlamı diyebiliyorum. olmazsa olmazım, her şeyim..

ben: hastalığımdan (bipolar duygudurum bozukluğu/manik depresyon) 'tamamen' kurtulduğumu, arta kalan birkaç şeyin de kişilik özelliğim olarak bende iz bıraktığını görmek çok zor değil. ailemle geçirdiğim son senemdeyim ve nolursa olsun onları seviyorum, önemsiyorum. felsefeyi artık hemen hemen gereksiz bir şey olarak görmeye başladım, pgibolojiye olan ilgim gittikçe azaldı ve bana en uygun olan mesleğin mühendislik olduğuna karar verdim. bu ay itibariyle sınav için çalışmaya başladım ve her şey yolunda gibi gözüküyo...

diyeceğim o ki beyler, bence nolursa olsun ailemiz bizi önemsiyo lan ve sosyal bi mesaj olsun, inanmayanlar da iyi insanlar olabilir. saçma sapan konuşup inanmıyoraam diye gezen bebeler hariç inanmayanların çoğu sizin inancınıza saygı duyuyodur ve aynı saygıyı kendi inançsızlığı için de bekliyodur. nolursa olsun sırf dinleriniz uyuşmadığı için kimseden vazgeçmeyin. hoş, bu pek karşılaşacağınız bi olay da değil ya, neyse..

konu garip ama okuncak gibi yazmıyon be birader