bu başlık da benim olsun mu lan

olmasın

anlat oç dinlemiyorum

http://inciswf.com/baslikbulamadin.swf

9. sınıftan 10. sınıfa geçtiğim yaz tatilim bilgisayar başında connected2.me fringe pringles ve kolayla geçti genel olarak. ama bu fringe tam benim zevkime uygun bi diziydi ve gizem de olunca günde 6-7 bölüme kadar çıktığım oluyodu. bilenler bilir fringe kuantum fiziğine hükmedebildiğimiz zaman gerçekleşebilecek olayları işler. ben de fiziği oldum olası sevmişimdir.

ufak bi not: herkes çocukluğunda "bu ne" "neden böyle" gibi dünyayı öğrenmeye yönelik sorular sorar ama benimki biraz fazlaymış ve babam da mantıklı zeki bi bin (babaya bin denir mi demeyin denir) olunca bana hep cevap vermiş bilmediği şeylerde bile ihtimalleri saymış nedenleri saymış böylece sorgulamayı seven bi insan olmuşum ben de.

böyle bi çocuk olunca ve fringe izleyip hastası olunca başladım ben modern fizik araştırmaya, ama araştırmak demek vikipediden tanımını okumak değil fizikle kuantumla ilgili ne kadar belgesel bulduysam izledim, kitaplar okudum falan. bi gece arkadaşımla gezerken "la bu ateistler ne diyo acaba" gibi bi muhabbete girdik eve gidince ateizmi ve adamların neden bunu seçtiğini araştırdım. lan gittilçe kafama yatıyo ama allahın olmadığını da kendime yediremiyodum

ahaha beyler beklediğimden daha da fazla ilgi olmuş, buyrun dinlemeyin ben zaten kendim için yazıyorum, ha belki bi kaç kişi okumaya başlar falan hoşuma gider yine kendi yararıma...

devam devam

neyse benim bi iki haftam bu ateist binleri okumakla geçti falan inancım baya hafiflemişti, bi süre sonra ateist oldum sanırım ama kimseye söylemedim. neyse okul açıldı falan ben bi yandan kuantum araştırmaya devam. fizik dersine girdik lan bildiğin yanlış bilgi falan gibi geliyo bana hocam bu böyle değil falan diyorum saçma salak cevaplar veriyo, dese ki "olm kes sesini doğru olup olmaması umrumuzda değil bize bunu işle dediler bunu işliyoruz, sana da bunu soracaklar" harbiden ha diyip oturcam. hayır bunu kendim niye düşünmedim diye sorarsam sanırım ergenliğin verdiği atar falan olayı... ipad aldım bi ara kendime, gece 3'e kadar belgesel-kitap sonra 3 saat uyku okul gibi geçti günlerim baya buralarda bi olay yok. özüm diye bi kızla takılıyoruz sadece. neyse aralığa girdik bi connected'a gireyim dedim biraz takıldım sonra birisi geldi baya konuştuk ettik, acayip eğleniyorum kızla kimsin dedim aynı okuldayız ceren ben dedi. bi tek ceren tanıyorum işte şu sınıfta olan dedim evet oyum dedi. neyse çıktım falan bi kaç gün sonra yine girdim sırf konuşalım diye bi süre sonra damladı bu da konuştuk ettik facebook'un var mı dedim varmış, ekledim ordan konuşmaya devam. bu arada bi baktım özüme karşı hiçbi şey hissetmiyorum. bi süre sonra özüme hiç mesaj atmadım beyler sürekli ceren

bu aralarda ben gibkofield reyizin bi yazısını okudum ve zaten ihtiyacım olan allah'a tutundum tekrar. namaza bile başladım.. neyse bi süre sonra süperkonum olayına göz attım tekrardan ve "gerçek nedir?" diye sordum, baya bi düşündüm adam akıllı cevap veremiyorum falan açtım internetten okudum bununla ilgili şeyleri falan sonra dedim bu böyle olmayacak gittim bi kaç tane felsefeye giriş kitabı aldım. onları okuyorum falan, bu süreçte ben sürekli düşünmeye başladım. otobüse binen kadını görünce yer vermeli miyim diye başlıyodum düşünmeye etik anlayışı nasıl olmalı saygı nedir nasıl olmalı üstünlük var mı bir sürü şey düşünüyodum. takıntı gibiydi düşünmeden edemiyodum

bu arada insanların yaptığı tüm hareketlerin kendi çıkarı uğruna olduğunu düşünmeye başladım ve iyice konuşmayı gereksiz bulan, sonucu bir şey değiştirmiycek sorulara cevap bile vermeyen bi asosyal oldum. telefon da kullanmıyodum bu yüzden. dicle diye bi hatun var sınıfta, sevgilisi var ama kız diğer erkeklerden çok farklı davranıyor bana beyler, kızın öyle bi şey yapmayacağını düşünmesem direk yavşıyo diycem ama çok saf bi kız annesi de babası da öğretim üyesi falan. bu kız ağlıyo arada benim halime falan böyle kaos gibi hatırlıyorum o zamanları hep. neyse sömestr geldi ben araştırmaya biraz ara verdim başka diziler izlemeye başladım falan cerenle de imessage'tan konuşuyoruz 2 3 günde bir. böyle böyle geçti ve bi gece ceren bana depresyonda olduğundan bahsetti, nerdeyse kimse bilmiyomuş

akıt kamka. iyi gidiyosun;)

beyler çok kötü hissettim lan, depresyon demek öyle tiki kızların işleri kötü gittiğinde aayyy depresyondayaam demeleri gibi bi şey değil, hayatın zehir olması, pause tuşuna basılmış gibi durması sizin için. neyse biraz konuştuk falan sömestr da bitti sonra bi ara depresyonun konusu açıldı ben merak ettiğim için iyice sorgulamaya başladım neden nasıl hissediyosun falan diye "burak böyle olmuyo gibi, yarın kızılay'a gidicem gel istersen konuşuruz?" dedi. kabul ettim ve yattım uyudum sabah uyandıığımda üstümde belli belirsiz bi heyecan, stres vardı ama tatlı bi stres.. derslere girdim falan son iki ders karnım ağrıyıp, midem bulanmaya başladı, soğuk soğuk terliyorum böyle görseniz gülmekten altınıza sıçarsınız çok sefil gözüküyodum...

neyse son zil çaldı ve yanına gittim. beyler o kızı az çok tanıyorum ve makyajı, gösterişi sevmez aşırı samimi bir kızdır ama gözünde aylaynır mı ne ondan vardı ve garip geldi bana
+gidiyo muyuz?
-evet, dur giyiniyim geliyorum
dedi çıktım koridora duvardaki haritayı inceliyorum falan kız 11 ben 10 onun da verdiği bi eziklik var üstümde gerçi ben bi yıl geç başladım okula ama olsun... sonra geldi ve gülümsedi, o anda tüm heyecanım stresim kayboldu görmeniz lazımdı gözlerinin içi gülüyodu resmen, çoğu kisinin itici bulduğu göz torbalarını ısırasım geldi * *

neyse indik kızılaya yürüyoruz bi ara yol dar olduğu için önüme geçti ve karşıdan rüzgar esti, beyler o koku hala burnumda eridim gittim resmen.. neyse ne yiyelim ne içelim falan aylak madam'a girdik konuşuyoruz falan açtım ben muhabbeti dedim "nedir bu depresyon olayı, ben pek bilgili değilim ve nasıl hissettiğini de merak ediyorum" anlattı nasıl hissettiğini. "peki.. peki neden?" beyler burda bi erkek tarafından üzülüp bu hale gelmesinden korkup tedirginlikle söyledim.
-bilmiyorum ben de tam, geçen sene annemler ayrıldı, babamı çok severdim başka bi şehre taşındı. iki üç ay sonra da hiç gitmiyceğini sandığım bi çocuk beni terketti
+unutabildin mi?
-kimi?
+babanı unutmıycaksın heralde * o çocuğu...
-ilk olduğunda bir ayım falan çok mutsuz geçti ama sonra unuttum sanırım, artık ona karşı hiçbi şey hissetmiyorum hatta nefret ediyorum bile denilebilir dedi (ben burda aşık olduğunu kendine itiraf edemeyen kız muhabbeti olduğunu sandım ama mimiklerden öyle olmadığı anlaşılıyodu)

neyse bi süre sonra muhabbet o hüzünlü ciddi halinden eğlenceli bi hale bürünmüştü. kalkalım mı dedim tamam dedi hesabı istemey kalktım, güldü burda kasada ödüyoruz hesap istenmiyo dedi, bozuldum ama ilişkimin olacağı hatunun beni olduğum gibi tanımasını istediğim için pek de utanmadım. neyse ödedik hesabı çıktık ben babaannemlere gidicem dedi ben de nerde oturduklarını sordum, kurtuluştaymış. bindik metroya gittik kurtuluşa el ele tutuşma falan gibi şeyler hiç yok, giderken de ikimiz de öpsem mi tedirginliğindeydik ve öpmeden gitti... eve döndüm kafamda düşüncelerle, hayal kurmayı sevmem ben, insanları umutlandırıp züt gibi ortada bırakırlar ve çocukluğum da hayal kırıklığıyla geçti zaten. bu aralarda ben özgür iradenin olmadığını düşünmeye başladım ve burdan yola çıkarak kimsenin cezalandırılmaması gerektiğini falan düşündüm. bunun sonu da cennet-cehennem ve dine geldi agnostik olmuştum... heralde bi iki hafta sonra yine buluştuk, yine babaannesine gidecekti ve yürüyelim dedi, yürürken "kurtuluş parkı'na girelim mi küçükken dedem getirirdi hep çok severdim" dedi ve girdik. ben ilk defa gidiyodum o parka ve o kadar sevmiştim ki.. zaten doğayı çok severim sürekli kampa gideriz babamla öyle yeşil bi yer olması ve o zamanlarda sessizliği sevdiğim için de o sakin ortamı çok hoşuma gitti biraz dolandık sonra oturduk muhabbet ettik saat baya geç olmuş biz farkına varmadan kalktık sonra bıraktım yine babaannelerinin evinin önüne. muhabbet olarak falan çok yakınlaşmıştık samimi hissediyodum baya ama temas olmuyodu hiç halbuki belliydi ikimizin de deli gibi hoşlandığı, yine kuru kuru görüşürüzle yetindik...

özel ve önemli günleri ve de genel olarak bende olan değişimleri yazmaya devam...

bu aralarda genel düşüncelerim şöyleydi
-hayatın bi anlamı yok, biz kendi kendimizi avutmak için anlamlar yüklemişiz
-değerler değersizdir (saygı vb)
-tüm hareketleri kendi çıkarlarımız uğruna yaparız
'->arkadaşlık karşılıklı çıkarların sağlanmasıdır
-konuşmak gereksiz
-her şey sorgulanmalıdır
-medeniyet olmasaydı hayat çok daha güzel olurdu
-sistemin amk (ergenlik işte)

bakınca genel olarak toplumun düşüncelerinden farklı, böyle olunca baya sorunlar çıkıyo. arkadaşlarımdan kopuş olsun sınıftaki gerek derslere gerek hocalara karşı olan tavrım olsun herkese batıyodu. milletin bana nasıl davrandığı umrumda değildi de bu düşünceleri kabullenememiştim, ben de kötü hissediyodum. neyse felsefeye kendimi çok kaptırmıştım ve büyük bi yazar, filozof olmak istiyodum. okulun bu konuda bana kattığı pek bi şey de yoktu ve bu yüzden okulu bırakmayı düşündüm. genişçe düşünüp mantıklı bi karar olmasını istedim ve rehberlikçinin yanına gittim konuşmak için. dedim böyle böyle ben okulu bırakmak istiyorum falan. kadın da babamın numarasını aldı bi şeyler konuştuk onunla falan, sonra babam bi kaç gün sonra pgibiyatriste gidiyoruz randevu aldım dedi, hobaa ne alaka lan?

eyi dedim tamam gidelim zaten kötü hissediyorum okulda votka içip düşüncelerden uzaklaşmaya çalışmaktansa adam akıllı bi yöntem çıkar belki burdan diye kabul ettim işte. gittik adam çıkarttı ilaç yazdı açtım internetten ilacı araştırıyorum falan diyor ki "bu ilaç hem bipolar bozuklukta hem de şizofreni hastalarında kullanılır." lan dedim o uçuk düşüncelerden dolayı şizo olduğumu mu düşündü gerizekalı? neyse içmiycem içicen içmiycem içicen zorla kavga dövüş içmeye başladım, cerene bahsettim bu konudan içme falan dedi, ben de depresyondaki kıza ne anlatıyorum amk tabi ki içme diycek. neyse buralar böyle geçti gitti işte bi süre sonra ben ilacı bıraktım falan doktorla konuştuk babamla kavga ettik dediler ki seni kliniğe yatırıcaz

zaten okuyan kimse yok bi süre sonra devam ederim

bu yazının gözüne çarptığı heran anana sövüyorum

okuyorum panpa