bu başlık benim için küçük bir adım olacak

rezerved olm benim hayatımı kendininmiş gibi anlatıyosun sandım amk

aylar geçti 3 tane daha çocukla tanıştık ve üniversite hayatında yaptığımız tek şey bu çocuklarla buluşup kahvede batak oynamak. bugüne kadar başka bir tak yapamadım ve böyle bir şehirde. normal bir kız arkadaşım bile olmadı bırak sevgiliyi.ilk tanıştığım eleman zaten haftasonlarını sevgilisiyle geçiriyordu. diğerleri ise kolpa çocuklardı biraz. bunların iyi kız çevresi vardı ama ilk tanıştığımla beni yaklaştırmıyorlardı. kızlar da aranan tiplerdi hep. çocuklar korkuyordu bizden ellerinden kapacağız diye bunu anlamak çok zor değildi. bunlar kızlarla otururken bunların yanına selam vermeye gittiğimizde sırf o masaya oturmayalım diye kızların yanından kalkıp bizimle ayrı masaya oturuyorlardı. belli bir süre sonra da zaten bunları kızlarla görünce yanlarına gitmemeye başladık ne halleri varsa görsün dıbına koduğumun çocukları dedik. yine takılıyoruz, samimiyiz ama yanlarında kızlar olunca görmemiş gibi yapıyoruz. onlar da memnun herhalde bu durumdan zaten. böyle olunca bütün yollarım tıkandı. yarı dönem bitti herkes arkadaş ortdıbını kurdu zaten.

koca bir dönem ve üstüne de ikinci dönemin bugüne kadar olan zamanı benim için haftasonu evde oturmak veya çıkıp tek başına sokaklarda mal mal gezmek, haftaiçi ders çıkışları bazen kahvede batak oynayarak, batak oynamayacaksak yine eve dönüp dört duvar arasında yalnızlığımı yaşamakla geçti. liseden kalan sorunların üzerinde bir de asosyallik eklenmişti resmen, kendime olan güvenim bitmişti. yaptığım hiçbir şeyden mutluluk duyamıyordum zevk alamıyordum.o en yakın 5 dostum dediğim adamlar da yanımda yoktu zaten dertlerimi sabaha kadar dökebileceğim zor zamanımda bana destek olabilecek kimse de yoktu. sorunlar öncelikle bir sevgiliden başlamıştı, sonra yalnızlığa bıraktı kendini, yalnızlığın üzerine bir de asosyallik eklendi, özgüven 0'a indi, hayatta yaptığın hiçbir şeyden zevk alamayacak kadar arttı sorunlarım. tuttuğum takım derbi kazandığında bile eskisi gibi delilerce sevinemiyordum. deliler gibi sevinmeyi bırak hiç sevinemiyordum bile. boş boş 90 dakika o ekrana bakıp eve dönüyordum. kaç kere tek başıma çıkıp barlara gittim, cafeler gittim, avmlere gittim. hepsini tek başıma çünkü yanımda kimse yoktu ki zaten. tanıştığım elemanların birisi sevgilisiyle diğerleri kızlarla takılıyor. sevgilisiyle olanın yanına gidemezsin kuyruk gibi diğerlerinin durumu zaten üstteki entryde malum.tek başıma gidiyorum her yere ulan diyordum bir fırsat olur da belki birisiyle tanışırım.yok olmuyordu. gittiğim her mekanda sanki insanlar benim orada olduğumu görmüyormuş gibi hissediyordum. sanki ben orada yokum gibi.bu hayatta bir parça değilmişim gibi... ve her geçen saniye benim gençliğim eriyip gidiyordu bunu hissediyordum. üzerinde bu benimle aynı yalnızlık sorununu çeken 5 arkadaşımın 5'i de kendine sevgili yaptı üniversitede.bu iyice koydu. hepsi her gün farklı yerlerde arkadaşlarıyla, sevgilisiyle takılıyordu. bense ya bir kahvede batak oynuyor oluyordum ya da bu gibtiğimin dört duvarı arasında oturup züt büyütüyordum

yaşamak istediğim hayatın zerresini bile yaşayamıyordum hem de üniversitedeyken,bu kadar imkanım varken.ve bu üniversiteyi uzatmam gibi bir lüksüm yok. ailemin beklentisi hala yüksek ve 4 senede bitmek zorunda. üniversiteden sonra da zaten bu hayatı yaşayabilmek için hiçbir imkanım kalmayacak bunun da farkındayım. koskoca üniversitede arkadaş edinemeyen insan oradan çıkınca nasıl çevre yapsın. imkansız bunun farkındayım ve her geçen saniye,şu an bu satırları yazarken geçen saniyeler bile benim için kayıp. bana son darbeyi indiren ise ilk dönem bittiğinde tatildeyken evde oturuyoruz eniştem teyzem falan var. eniştem bana kaç tane kız attın lan eve dedi annemle teyzem mutfaktaydı. valla enişte daha yok bir şey dedim. sevgilin yok mu oğlum bari uzun bir ilişki mi planlıyorsun yoksa dedi.yok enişte sevgilim de yok benim dedim. yazıklar olsun lan sana dedi o şehirde bu imkanlarla harbi yazıklar olsun dedi. şuan eniştemin mezun olduğu üniversitede okuyorum. ortamı her şeyi biliyor yani.ben o üniversitedeyken şöyle böyle diye anlatmaya başladı uzun uzun. annemler geldi içeriden. eniştem anneme kaç ay oldu senin bu oğlan daha kendine bir sevgili yapamamış boşuna mı aldınız ona bu arabayı dedi dalga geçerek. annem de valla artık kendine bir sevgili yapsa iyi olur kendimi bildim bileli yanında bir kız göremedim dedi.bu sözler var ya beyler. okuması kolay bir çırpıda okuyup geçiyorsun ama o sözler bana o kadar koydu ki.anlatamam yani o an yerin dibine girmek istedim.lan bir şey olsa da ölsem dedim amk.bu bana indirilen son darbe olmuştu.ben bu hayatı değiştirmek zorundayım. gençliğimin ellerimden kahve köşelerinde kayıp gitmesine seyirci kalamam ve benim bu saatten sonra da kaybedecek hiçbir şeyim yok.ne gerekiyorsa yapacağım, elimden gelen her yolu deneyeceğim. öncelikle yol haritam sınıfımda ve üniversitede çevre edinmek. kız erkek hiç farketmez tanışabildiğim kadar insanla tanışmak ve şu asosyal hayatı bitirmek. ondan sonra da tabiki bir sevgili. gerek arkadaşlarımla hoş vakit geçirdiğim gerek sevgilimle birlikte olduğum güzel bir üniversite hayatı. lise hayatımın aynısının üzerine eklenmiş bir de sevgili bonusu. bunu yapmak zorundayım yoksa pgibolojik olarak bile büyük sıkıntılar yaşayabilirim.

bugün benim için dönüm noktasıydı beyler. bugünden sonra her yolu deneyeceğim bu battığım tak çukurunda gençliğimin kayıp gitmesini izlememek için. bütün gelişmeleri de günü gününe buraya yazacağım, olumlu olumsuz hiç farketmez.bu saatten sonra kaybedecek hiçbir şeyim yok. takip etmek isteyen arkadaşlar takip edebilir. kimse giblemese de umrumda bile olmaz. umrunda bile olmadığım koskoca üniversitedeki yüzlerce insan arasında bir de buradaki boş beleş daha fazlası eklenir o kadar. yarın 8:30'da dersim var. yarın benim için bir başlangıç, dönüşü olmayan bir yola girdim. eğer ki gerçekten bu değişimi sağlayabilirsem bu başlık çok değerlenecek. çoğunuzun bu durumda olduğunu biliyorum. kimse burada am üzerine züt gibiyorum havalarına girmesin. hadi kalın sağlıcakla. umarım yarın gece sözlüğe girdiğimde bu başlığa girebileceğim güzel 1-2 olumlu gelişme olur.

Enter calismiyor mu lan insan paragraf yapar partlarda, gözlerimizi bozcan

evet beyler bugün ilk günümdü. çözmem gereken ilk sorunun özgüven olduğuna karar verdim. özgüvenimi tekrar sağlamadan bunların hiçbirini yapamazdım.o yüzden bugün özgüvenimi kazanmaya yönelik hareketler yapacaktım. sabah derse gittim pratik çalışma dağıtılmış. yanıma bir kız oturdu. derse biraz geç girmişti. hoca soruları çözerken bu da benim kağıdımdan bakıyordu sorulara. fırsat bu fırsat dedim. attığım her adım benim için değerliydi şuan.o kızı ayarlamak, tanışmak vs gibi bir amacım yoktu sadece özgüvenimi kazanmaya çalışıyordum. hoca pratik kağıtlarını ön sıraya bıraktı istersen oradan alabilirsin dedim.ya şimdi dersin ortasında gidemem ben oraya dedi.sen bilirsin dedim önüme döndüm. pratik kağıdından 2 tane almıştım birini arkadaşa zütürecektim. tuttum kağıdın birisini uzattım koydum bunun önüne teşekkür ederim dedi sorun değil dedim.3 dakika sonra falan da dersin ortasında çıktım gittim zaten. güzel bir başlangıç benim için. ayrıca bugün salona da yazılmaya karar verdim bakalım ona ne zaman başlıyacağız. onun dışında başka bir gelişme olmadı yine gittik batak oynadık amk. özgüvenime yönelik o ilk kıvılcımı çaktım gerisi sorun değil ilk günüm için. yarın gece yine aktarırım gelişmeleri.

Reserbed

ikinci gün de bitti beyler tekrar buradayım. bugün derse gitmedim zaten 2 tane ders vardı sadece. saat 3'e kadar mal gibi evdeydim. bizim çocuklar çağırdı yine batak oynadık. bataktan sonra bir tane spor salonuna kayıt oldum. akşam salona gittim ilk idmanımı yaptım. salonda 3-4 tane kız vardı ama bir tak yapamadım. salondan çıktım eve dönüyordum. yolda kara kara düşünüyordum amk özgüven konusunda her gün birer adım atıp ilerlemem lazımdı ama bugün bir tak yapamamıştım. içim sıkılıyordu amk resmen kademe kademe arttırmam gerekiyordu özgüvenimi bir günü hiçbir şey yapamadan boş geçirmiştim. okula da gitmedim zaten artık boş geçirebileceğim günüm yoktu.

her gün bir adım ilerlemem gerekiyordu. apartmana girdim artık allah tarafından mı oldu ne oldu aynı katta oturduğum bir dairede taşınıyordu.bu olay 30 dk önce oldu beyler. saat 10'da taşınır mı lan bir insan. önlerinden geçerken baktım 2 tane kız oturuyormuş o dairede bir tane de erkek var sadece nakliyeci falan çağırmamışlar. öylece geçip gittim yanlarından eve girdim kara kara düşünüyorum hala bugün bir şey yapamadım diye.o an aklıma geldi. oğlum daha gün bitmedi dedim işte sana fırsat. daha önce hiç görmemiştim bile o dairedekileri. taşınıyor olmaları da gibimde değil benim amacım özgüvenimi yerine getirecek hareketler yapabilmekti. biraz tereddütle de olsa çıktım evden gittim yardıma ihtiyacınız var mı dedim. valla çok iyi olur ya dediler. işte onlara yardım ettim. eşyaları taşırken ismimi bölümümü falan sordular ufak bir tanışma muhabbeti geçti.iş bitince çok teşekkür ederiz diyip yollarına koyuldular.bir adım daha atmadan 2.günümü boş geçirmedim. hadi kalın sağlıcakla. hafif hafif özgüvenimi topluyor gibi hissediyorum hadi hayırlısı.

okumadım ama haklısın kardeş

@25 eyvallah başkan

reserved, büyük ihtimal okumaya erincem ama bulunsun

okurum b, ara

bu başlık benim için de insanlık için de küçük bir başlık olacak. eğer bu başlığa yazmayı sonlandırdığımda amaçlarıma ulaşmış olursam işte o zaman o küçük adımlar birikmiş birikmiş kocaman bir adım olmuş olacak. hatta varılmak istenilen yere gerekirse sürüne sürüne ulaşılmış olacak.bu başlığı şuan sözlükteki belki 1 kişi bile giblemeyecek. giblenmek giblenmemek umurumda bile değil. burada gençliği heba olan bir gencin hayatı yer alacak. eğer bu başlıktaki küçük adımlarla yolu tamamlayamazsam da o zaman bu hayattaki hiçbir şey zerre kadar gibimde olmayacak.en azından denedim lan diyeceğim. denedim elimden gelen her şeyi yaptım. bütün yolları denedim. zamanımı,enerjimi, paramı elimde olan bütün imkanları feda ettim. yapabileceğim her şeyi yaptım. olmadı bu saatten sonra ben de bittim yapacaklarım da bitti diyerek hayatımın geri kalanını yaşamaya koyulacağım.

yine hazin sonlarla dolu bir yaz sezonundan sonra üniversite başlamıştı.o ilk gün umut dolu gitmiştim üniversiteye. çekmiştim arabamı kapının önüne indim sanki dünyayı kurtarmış gibi giriyorum amk fakültesine. diyorum oğlum işte sana yepyeni bir şans yepyeni bir hayat. okulun ilk haftası sadece 1 kişiyle tanışabilmiştim.o da erkekti zaten. insanlarla gidip tanışamıyordum. küçük şehirden kaynaklı bir sorundur bu.yaşayan bilir. zaten herkesi küçük şehir olduğu için bir vesileyle tanırsın. önceki gün kavga ettiğin adamlar bir gün sonra kardeş olursun. hiç kimseyle gidip merhaba ben x tanışalım vs. demek gibi bir sorunun yoktur. zaten bir döngü biçimde herkes birbirini ya önceden tanır ya da tanışır.hep ortak arkadaşın olur birisiyle. neyse o tek tanıştığım çocuk da baya kafa delikanlı bir çocuk çıktı. çocuk benden 3 yaş büyüktü bir de 6 senelik sevgilisi vardı ve ortam yapma gibi bir derdi de yoktu açıkcası. sınıftaki kimseyi giblemiyordu öyle derslere gelip gidiyordu.bir tane kafa adam bulmuştu yanına kendince o da bendim işte. onun da bir çaba göstermemesi benim şanslarımı iyice bitirdi ve o kadar şanssız bir adamdım ki okuduğum üniversiteye bizim şehirden gelen bir kişi bile yoktu.bir kişi bile lan. diyorum bir tane olsaydı en kötü onun arkadaşlarıyla tanışırdı yoktu ama anasını satıyım.

her şey üst üste biniyordu aylar geçti yıllar geçti denediğim hiçbir şey olmadı.o dostlarım da aynı durumdaydı. lise bitmişti sınavlara girip çıkmıştık.tam lys sınavından bir hafta sonra bu 5 arkadaşımda oturduk içiyoruz yine dertleşiyoruz.bir tanesinin dediği söz beni çok etkilemişti. ulan 18 yaşıma geldim daha bir tane kızı eve getiremedim dedi. oğlum biz ne derdindeyiz sen ne derdindesin amk ya dedim.ya kanka ben öyle mi diyorum.her şeyi zütünüzden anlıyorsunuz sözümü bitirtmediniz ki dedi.şu hayatta allah'tan tek isteğim sevgilimi eve getirip annemle tanıştırmak dedi. ilişkinin uzun sürmesi kısa sürmesi hatta o gün ayrılmamız bile gibimde olmazdı.bir kızı elinden tutup eve getirip anneme bak bu benim kız arkadaşım diye tanıştıramadım ya ona yanarım dedi. harbiden dedim bu baya ağır olmuştu benim için. önümüzde bir üniversite hayatı vardı. aynı şehiri kazanırsak ev tutacaktık vs. klagib son tabi olmadı hepsi farklı bir şehire gitti. içimizdeki umut o yaz birden yeşerdi. üniversiteye gidecektik yeni bir hayat yeni bir şans bizi bekliyordu.

Reserved bakalım

öncelikle hayatımın şuan içerisinde olduğu taktan durum hakkında bir kaç şey karalayacağım.sonra kafama koyduğum,değiştirmek istediğim şeylerden kısaca bahsedeceğim.burada gerçekten olmak istediğim durumdan bahsedeceğim ve o duruma gelene kadar gün gün hatta belki saat saat yaptığım her şeyi.yaşadığım bütün gelişmeleri not alacağım.benim durumumu yaşayan çoğu insan vardır bu hayatta belki de bazılarına bir cesaret kıvılcımı çakarım.belki de kimse giblemez ama ben burada saatlerimi bitiririm.bunlar benim için şuan hiç sorun değil çünkü artık kaybedecek bir şeyim kalmadı.öncelikle hayatımın içinde bulunduğu halden az çok bahsedeceğim.bu hale gelmesinin sebebi olan olayı ise daha önce yazmıştım.başlık burada isteyen göz atabilir

http://inci.sozlukspot.co...%B1rlatt%C4%B1-bana-seni/

türkiyenin sayılı üniversitelerinin birinde hukuk fakültesinde okuyorum.1.sınıfım daha ve daha 1.sınıftan arabam var.tek başıma evde kalıyorum. bunlar üniversite öğrencisi için çok büyük bir ayrıcalık. anneme babama haklarını ödeyemem. boyum posum yerinde allah'a şükür.her zaman dikkat çeken bir tip olmuşumdur. para desen hiçbir sıkıntım yok. şuan arabama atlayıp türkiyenin istediğim yerine gidip gezip dönecek imkanım var ve kimse de hesap sormaz. çoğu kişinin hayali olan bir hayat değil mi?türkiyenin en iyi üniversitelerinin birinde hukuk fakültesi okuyorsun.1.sınıftan araban var tek başına evde kalıyorsun para desen gırla.boy pos her şey yerinde. keşke diyorum keşke bunlar olmasaydı da istediğim hayatı yaşayabilseydim. şuan bunlar benim zerre kadar gibimde değil. zerre kadar mutluluk vermiyor, hiç bir anlam ifade etmiyor.

benim çocuklukta ilkokul sıralarında başlayan ve hala da devam eden, şuan hepsi türkiyenin dört bir yanında olsa da bir telefonuma ilk uçağa, otobüse atlayıp yanıma gelecek 5 tane dost gibi dost. lisedeyken benim hayatımın çekilmez olmasını kıran tek dayanağım bu adamlar oldu. ilkokul ve lise yıllarımın geçtiği yer küçük bir şehir olduğu için yaşıtım olan olmayan herkesle tanışıyordum zaten. sokakta yürüyemezdim selamlaşmaktan. aşırı sosyal bir insandım yani. zaten saçlarım çok dikkat çektiği için yoldayken arkamdan bile bağırırlardı turuncuu diye gelip selamlaşırdık. ilkokul,lise yıllarımda da derslerim iyiydi iyi bir lisede okudum. şimdi de çok şükür iyi bir üniversitedeyim. lise hayatımda her şey yolundaydı ama tek ekgib vardı.bir kız arkadaş. şimdi bu cümleyi okuduktan sonra herkesin kafasında elini gibmekten eli nasır tutmuş bunu değiştireceğini sanıyor burada edebiyat yapacak amk malı gibi düşünceler olacak. evet hala bir yalnızlık sorunum var asıl değiştirmek istediğim bu değil. komple bir değişim. neyse lise hayatımda boyunca sadece 1 tane kız arkadaşım oldu o da başka bir şehirdeydi zaten. olayı yukarıda verdiğim başlıktan uzun uzun okuyabilirsiniz.