bu bayramda ateistliğimden utandım

beni bilen bilir - şaka lan kimseyi tanıdığım yok - içine kapanık, karamsar, kaba saba bir adamımdır. olabildiğince az insanla temas ederek hayatımı idame etmeye çalışmaktan başka bir gayretim yoktur. bu sabah sigaramı içerken kapımın çalınması ve akabinde bilcümle çocuk sesinin evin içine tesir etmesinden mütevellit keyfim hafiften kaçmıştı. evde yokmuşum gibi yaptım elbette fakat kapı zili bir türlü durmuyordu, bir grup çocuk giderken yerine bir yenisi geliyordu. boş bardak taştı en sonunda fettah can'ın dediği gibi ve kapıyı açarak bir grup çocuğu gibtir edersem hem sinirimi çıkarıp hem de bu binlerin diğer çocukları uyarmasına neden olarak bundan gayri kapımın çalınmasına engel olabileceğimi düşündüm.

neydi bugün allah aşkına, çocuk esirgemenin çarşı izni mi?, diye düşünürken kapıyı açtım. içimde biriktirdiğim küfürleri diyaframım vasıtasıyla itmeye başladığım anda karşımdakinin çocuk değil, karşı komşumuzun kızı leyla olduğunu gördüm. yutkunarak küfürleri tekrar içime tıktım ve leyla'nın son zamanlarda ne kadar olgunlaştığını fark ettim. takdir edersiniz ki bir ateist olarak oturmuş bir ahlak anlayışım yoktu. leyla'nın çekingenliğinden dolayı öne eğdiği başı, muhtemelen annesinden kalma, tek parça, deniz mavisi elbisesine artık isyan eden olgunlaşmış memelerini gözlerim için açık birer hedef haline getiriyordu.

babamgil müsaitsen size gelecek, dedi memeler. sonra ekledi, eğer ev müsait değilse de babam o gelsin dedi. ne garip bir gündü bu, bir gün içerisinde benimle iletişime geçmeye çalışan insan rekoru kırılmıştı ayrıca memeler konuşuyordu. leyla'nın başını kaldırmasıyla deniz mavisi elbisesiyle hoş bir uyum içinde olan yeşil gözleri beni karşımdaki insanın göğüsten ibaret olmadığına tekrar ikna etti. bayrdıbınız kutlu olsun diye bitirdi leyla sahnesini, evet tüm bu saçmalıkların sebebi anlaşılmıştı.

geliyorum, dedim leyla'ya. eğer beni rahat bırakmanızı sağlayacaksa geliyorum, dedi iç sesim. yalnızlıktan dolayı iç sesim iyiden iyiye ete kemiğe bürünmüştü, arada tavla attığımız bile oluyordu. ayakkabılarımın arkasına basarak kapıyı çektim, leyla'nın peşinden karşı daireye doğru yol aldım. kapı hafif aralıktı, leyla'nın kapıyı tam olarak açmasıyla en son çocukluğumda duyumsadığım nefis bir kek kokusu burnuma doldu. kısrak kokusu almış at gibi genişlettim burun kanatlarımı iyiden iyiye içime doldurdum bu enfes kokuyu. bir rüya alemine girmiştim sanki.

o sırada annesiyle babası çıktılar salondan, sarılarak bayramımı kutladılar. elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemiyordum, ait olmadığım bir diyardaydım. leyla'nın babası koluma girerek salondaki üçlü koltuğa oturttu beni, kendisi de yanıma oturup karşı dairelerde oturduğumuz halde ne kadar az görüştüğümüzden yakındı. sarhoş gibi başımı sallıyordum, o sırada tavşan kanı çayla masal diyarında yapılmış bir parça kek getirdi leyla, bir prenses edasıyla. oda samimiyetten dolayı alev alev yanıyordu, sanki gürül gürül yanan bir odun sobası vardı köşede.

çocukluğum geldi aklıma bir anda, en son o zaman yaşamıştım bu sıcaklığı. daha sonra ateist oluşum, müslüman babamın bu acıya dayanamayarak felç geçirmesi, evi terk edişim, annemin peşimden kilometrelerce mesafe kat etmesine rağmen yüzüne bakmayışım... kim bilir ne yapıyordu şimdi onlar? bir damla yaşın çay bardağına düştüğünü fark ettim ve yaklaşık 10 senedir seslerini duymadığım anne ve babama telefon edip bayramlarını kutlamak üzere oturduğum yerden gözyaşları içinde fırlayarak daireme koştum...