bu başlıkta edebi eserler paylaşıyorum

sevmiyorum, dediğin gün,
yürüdüm.
yürüdüm cebimde bekareti çalınmış meryem garipliğiyle,
yürüdüm yehuda'nın ihanetiyle,
yürüdüm tekrar,
bir sabun köpüğünün patlama sesiyle.
yürümeye devam ettim,
sonra bir baktım,
kendime ulaşamayacak kadar zalim bir uzaklığın
zulmünde yaşıyorum...

sahipsiz artık cümlelerim, farkettim ki küfrümü bile hakedecek kadar değerli değil hiç bir gidenim.

@1 http://inci.ca/u672ysk1tj

sen hayat akışıma yön verensin,
çıldırmış okyanuslara benzeyen hayallerimin ortasından geçen durgun nehirsin..
ilk ölenimsin,
beni ilk gömensin,
ilk yasımsın sen ve ilk ağıtsın dilimden yerlere düşüp parçalanan..
düşündükçe delirmeyi,
delirdikçe sana gelmeyi düşündüren !
soğuk kış gecelerinde, muhtaç olduğum sıcak bir nefessin..

hiçbir kıyamet yerle bir edemez artık beni, gittiğinden beri,
hiçbir acı acıtmaz,
hiçbir şair ağlatmaz,
vaad edilen hiçbir cennet vermez günahlarımız kadar cezbedemez,
ve hiçbir cehennem diri diri yakmaz..
artık terkedilişler dokunmaz.

gelenler, gönderilmeye meyilli bakışlarım eşliğinde uğurlanır yüreğimden...

sevdana tutulmuşum,
artık beni veremler, kanserler öldürmez..
zehirlemez ot dumanı,
sek doldur kadeh-kadeh farketmez,
artık hiçbir mey yokluğun kadar başımı döndürüp, beni süründürmez..

sen çırılçıplak aklımı, hayalinle seviştirdiğim gecelerin mum ışığısın
ruhumu avuçlarına bıraktığım,
korsan bedenlerden kaçıp sığınabileceğim tek limansın..
gözlerinden düşmemek için, atladığım beton zemin ellerin..
kaderimin pamuk şekeri dudaklarıma dua niyetine sürdüğüm adın..
sen !
benim ilk secdeye yatışım, son inancımsın..

daha yazarım,
tükenmeyenimsin..
tüketemediğim.
içeri buyur edemediğim, kapıda bekletemediğim..
ateş olsan yansam,
su olsan boğulsam,
toprak olsan ölsem dediğim

sakın ha gitme benden bir adım geri,
ezan gibi özlerim sesini.
aman ha durma öyle ötede bir daha..
lazımsa durmadan günah işlerim ulaşmak için sana..

aslında ben ağlamıyorum,
sadece hüzünlerim intihar ediyor gözlerimden..

alışmam gereken bir yok'luk var artık. biraz sana benziyor, biraz hiçbirşeye..
umut çok eski zamanlardan kalma batıl inanç, hormonları gelişmeyen bir adam artık sevilmek.
ve ben piyanonun basmayan tuşuyum..
kedinin ağzında çırpınan fare belki..
parmakları olmayan çocukların, çaldığı flüt olmak isterdim oysa.
ama kurduğum hayaller hep büyük geldi bu dünya'ya..

şimdi bağımlısı olduğum bir acıyı söküp atmalı içimden yüreğimle birlikte,
hep kan tutar beni, belki benim için artık kanı tutma vakti..

zor biliyor musunuz; sevilenenin gitmesi ?
peki kolay mı, dün'ünü parçalara ayırıp tırnaklarından toprağa vermeye başlaması ?
ya geleceğimin fahişe rahmine düşen bir ceninden ibaret olduğunu kabullendirmek kendime ?
mümkün mü dersiniz çarmıha gerilen gülücüklerim sağ sağlim yerleşmesi dudaklarıma tekrar ?

boşverin imkansıza çare arayan bir deliyimdir ben belki..

yağmurları yutup ölebilirim ama yapmıyorum !
bu çok afilli bir intihar olur çünkü,
daha mantıklı bir saçmalık isterseniz eğer; acı çekmeyi dinim ilan etmişde olabilirim..
ölmek acıyı linç etmek demek.. imansızlaşmaktan çok korkarım.

harflere işkenceye yapmaya gerek yoktu aslında,
biraz kusup gidecektim. alkolik beyni işte sarmaya yer arıyor muallak.

herneyse;
bak sevgilim..
oh canıma değsin gibi bir tavır takınmaktan vazgeçtim.
biraz sen olmak istiyorum çünkü.
ve son cümlemi noktaladığımda şu yok'luk denilen şeyin bağımlısı olacağıma yemin ederim..

dinle beni son kez..
sen ve ben uçurum kenarında karşılaşan çocuklardık..
birbirine tutunmaya çalışanlardan.
elimi bırakışın değil beni kızdıran, elini tutmuş olmam.
çünkü biz ikimiz reziliz !
çünkü iğrençleştirdi artık bizi adını aşk koyduğumuz sevişmelerin yankılanan sesleri.
çünkü senden sonra sigara kokusu sindi parmaklarıma,
senden sonra ağzım rakı koktu hep,
senden sonra başladım ben cinayet işlemeye o adamların yatak odalarında
ve senden sonra öfkelendim bukadar aynalara..

çünkü sevgilim. bizim peş para etmeyen yüreklerimiz var.
korkağız.
fahişeliğiyle övünmesin bendenlerini satanlar, birbirimizi birbirimize satan huurlarız biz.
biz ikimiz reziliz..

rezilliğimiz akıllarda

hangi kıta verebilir ki mutluluğu bana?
hangi kara parçası? hangi turistik volta?
ne ispanya, ne ingiltere, ne fransa...
tenindir yeryüzünde gezilecek en güzel coğrafya.

çükünüzü kesip elinize versem beyinsiz kalırdınız bayım.

evet! öleceğim bir gün,
hemde öyle bir öleceğim ki; 'intihar' bilim dalı olacak!

oysa dostlarım vardı..
insanlarım, insan ziyanlarım
hayali arakadaşlarım, yıldızlarım,
avunduklarım.
şimdi anonim şiirler kadar yalnızım..

olur olmaz bahanelerle sesini duymak istemek,
ağlamak yumruğumu sıkıp dişlerimi gıcırta gıcırta..
özlemek seni,
büsbütün kabullenmekti işte gittiğini.
basbaya acizlikti, muhtaçlıktı..

bütün mahkemeleri dolaştım tanrım, beceremiyorlar.
sen al bari o'nu kalbimden bak "şiddetli şerefsizlik" var..

indirilmiş bütün kutsal kitaplardaki dualar seni bana getirmedi. kapandım bir mağaraya yeni ayetler diliyorum tanrıdan seni bana getirecek. aracı melek dudaklarını dikiyor birbirine, tanrı biliyor ya; ben seni 'yok' denilemeyecek kadar kusursuz seviyorum..

allah bana dokunmuş da "el şakası yapma hoşlaşmıyorum" demiş gibi hissettiriyor yokluğun bana,
öyle kafir..
ve tam da öyle "çarpılıyorum" özledikçe tekrar sana.

gidişine kırıldığımı sanma, ben seni ayakta alkışlıyorum. isteyerek değil bu. idam edilmesi gereken suçlular var yüzümde, mecburiyetten suratımı asıyorum..

ben sadece annemi mutlu etmek istiyorum.
iyi bir çocuk olmak..
seni tanıdığım günden beri "sen adam olmazsın" deyip duruyor..
nedenini bulamadım henüz,
oysa her sabah toplarım yatağımı..
ve sabah bir çarşaf atarım çöpe, gözyaşı kokuyor diye..
arasıra küvete kusuyorum, kırmızıya boyanıyor dişlerim,
sanırım beyaz seviyor annem !

iki üç paket sigara içiyorum günde, camları da açıyorum oysa yaz kış demeden..
bazen, yani gözlerimi resimlerinden alamadığım zamanlarda
bir kaç gün kadar uyumuyorum..
canlanacaklar diye bekliyorum aslında !
ama bunu bilmiyor ki annem, neden kızıyor bu kadar ?

evet hala parmaklarıma bulaştırmadan çikolata yiyemiyor olabilirim, bu adam olamamak için geçerli bir sebeptir belki de !

eve de pek geç kalmam ben, evden çıktığım da pek söylenemez zaten.
üstelik hiç kaçırmam anti depresan saatlerimi..
ağzıma böcek ilacı sıktığımı da söylemedim anneme.
hatta benim ulaşamayacağım yerlere koyuyorum kibritleri, kendimi odaya kitleyip perdeleri tutuşturduğum günden beri..

ben adam olamamışmıyım yani şimdi !?
adam nasıl olunuyor ki ?

sen adam mısın sevgili

senin gözlerin en güzel gezegendi. oksijen vardı, su vardı, mutluluk vardı, umut vardı. yani yaşanılabilirdi. yani yaşlanılabilirdi. stabil hüzünlerden ırak bir şekilde, erdemlerin gölgesinde serinleyip sıcak bir öğle vaktinde ya da ufacık özlemlerin soğukluğundan sıcak şaraplara sığınmak yokluğunu ören bir gecede...

zamansız her ayrılık biraz daha çekiştiriyor ruhumu sağa sola, her çekiştirme biraz daha yaklaştırıyor beni lale devrinden yadigâr intiharlara ve her intihar biraz daha itekliyor düşlerimi iblisin karanlık, şehvet kokan kucağına.

kanamaktan emekli olmuş bir yaranın kabuğu derin bir iz bırakırken ömrümde, bir aşkın kesilmiş bacaklarından sarkan mide bulandırıcı bir damar gibi iğreti bakıyorum ayrılığa. masalların elinden tutup kaçırıyorum, fidye istiyorum seni. getirmezsen vallahi öldürürüm pamuk prensesi...