1. 1.
    0
    ne bileyim, sanki beni tanıyan kimse yokmuş gibi geliyor. sanki, hiç yaşamamışım gibi. yaşadığını hissetmek için arada sırada, senin nasıl olduğunu sormaları gerekiyor. ne bilim. yalnızım.
    ···
  2. 2.
    0
    olabilecek ne kadar kötü şey varsa oldu. hayallerimi yıktılar, şimdi alay ediyorlar gözleriyle, aşağılıyorlar yaptıklarımı ve yapamadıklarımı yüzüme vurarak.
    ···
  3. 3.
    0
    bazen "bu taktan hayata son vereyim" diyorsun ama kimsenin takmadığı o ufacık zütün kendi canını almana yemiyor.

    "yaşamak neden bu kadar güzel? ve bu kadar vazgeçilmez... "
    ···
  4. 4.
    0
    peki neden hiç değer vermediniz bana? neden kuruttunuz kalbimi ve kararttınız geleceğimi acımasızca? yok mudur içinizde benim içimde sürüsüyle beslediğim saflıktan? yok mu hiç merhametiniz, almadınız mı nasibinizi bunca yıl, sevgisizlikten, açlıktan?
    ···
  5. 5.
    0
    ailem beni işe yaramaz bir tak olarak görüyor. allah'ın her günü bir tak olduğumu hatırlatıyorlar gözleriyle.
    dostlarım. belki çok arayıp sormadım onları. belki, bencilliğimden benim hakkımda nasıl düşünecekleri hakkında yönlendirmedim yapmacık mesajlarla. ama... bir kerecik de olsa hak etmiyor muyum hatırlanmayı? hak etmiyor muyum insanca hayat sürüp ezilmeden yaşamayı?
    ···
  6. 6.
    0
    ve allah... bu ufacık odada kaç yıl yalnız kaldım seninle. günaha sarıldığımda tembihler ve vaazlar verirken bana iç sesimle, neden en ihtiyaç duyduğum anda yüzüstü bıraktın beni?
    ···
  7. 7.
    0
    her geçen gün eriyorum. üç kuruş paramı içkilere harcıyorum. bir iki saat de olsa kaybettiğim hayattan uzaklaşma imkanı doğuyor. beni sevmeyen kızdan, bir türlü beceremediğim bu taktan sınavlardan, ailemin alaycı bakışlarından, sadece acımaktan dolayı verilen tesellilerden...

    bir an önce uzaklaşmak ama ne acı ki hemen gerçekliğe dönmek...

    bir şarkı duyuyor ve onu düşünüyorum. aklıma geldikçe, beni hiç sevmediğini düşününce ağlamaya başlıyorum. kolay kolay ağlayan biri değildim. neredeyse 5-6 yıldır gözümden tek damla yaş süzülmemişti. ama insan, hayatındaki her şey tarafından sıkıştırılmış, kapana kıstırılmış, tuzağa düşürülmüş ve biçare hissedince ağlamaktan alamıyormuş kendini.
    ···
  8. 8.
    0
    çok tuttum kendimi ama yapamadım, ağladım.
    ve kimse duymamıştı, herkes tıkamıştı kulaklarını. "bırak" dedim, "kendini harca, hiç ses etme değerli canlarına" belki çok tatlıdır hayatları, bırak da kendilerine kalsın çok sevdikleri dünyaları.
    ···
  9. 9.
    0
    iyi geceler.
    ···