Bu sene brezilyadayım bu başlık altındada burdakı karı kız ortamından ve başımdan geçen olaylardan bahsedicem size. Bildiğiniz üzere herkesin bildiği brezilyalı hatunların çok ateşli olduğu düşünülmektedir. Doğru dışarı cıktığınızda kocaman kalçalara büyük göğüslere rastlamanız mümkündür. Neyse muhabbete gireyim. Yaklaşık 3 ay önce brezilyaya geldim değişim öğrencisi olarak. Burda ağırlayıcı bı aile benı okula yazdırdı. Neyse efendım okula girdik. Gelmeden once mesajlaştığım bır kız vardı. Okula gırer gırmez elımden tuttu sınıfa zütürdü beni.O an brezılya ıle ılgılı tum hayallerım yıkıldı ben böyle filmlerdekı gıbı bı hatun beklerken elımden tutan karı şişman bır kezban. Neyse efendım sınıfa gırdık. Bütün kızlar toplandı etrafımda. Burada şöyle düşündüm benim okula farklı bir ülkeden öğrencı gelmıştı.(orta okulda okurken) Adam dışarda yürüdüğünde peşinden erkek kız dahıl olmak uzere 20 kışı yuruyordu.O aklıma geldı etrafımda boyle bır kalabalık görunce. Bahsedeyim ıstedım neyse uzatmadan devam edıcem. Okulda bıttı cıktım eve döndüm. Ağırlayıcı Anne dıyor. Portekızce öğretmenı bılıyorum bıtane onunla konuşcam sana ders versın ama dıkkatlı ol o kadına karşı gıbı şeyler dedı ve diğer değişim öğrencısınden bahsettı.O an anladım benım bu portekızce hocası tam bır sex makinesi. Neyse hocayla tanıştım bi parti var gelirmisin dedi. Tabi dedim. Neyse gittik party'e Ev partisi ortam super müzik şahane biralar vodkalar akıyor. Kızlar fena. Bende içimden geçiriyorum.Şu hocayı bu akşam halletsem diye. Partyde bunun arkadaşlarıda var tabı onlarla konuşuyorum.O sırada bı elaman yanımdan geçiyor. Böyle boylu poslu yakışıklı falan içimden geçiriyorum böyle bunun kesın on numara sevgılısı vardır bılmem ne derken herif gitti başka bı herifle öpüşmeye başladı. Dedim noluyo ak uzaklaştım muallaknin yanından. Hocaya yöneldım dans edıyoruz karşılıklı.Bu arada hatun 22 ben 18.Ben dahada yaklaştım hocaya sonra hatun yaklaştı başladık öpüşmeye. Kaldırdım bunu zütürdüm köşeye. Yasladım duvara öpüşmeye elleşmeye devam 30 40 dakıka bu şekilde devam etti. Sonra hatun dedı dur. Benim eve geçelim dedi.iyi dedim olur. Neyse gittik hatunun evine pompaydı falan condomsuz tabı akşamdan sabaha kadar devam. Alkolde var tabı yüksek oranda sabah oluyor ayılamıyorum o derece. Neyse sabah kendıme gelınce sordum hatuna condom kullanmadık ne tak yıcez falan merak etme dedı hapı aldım hamıle kalmam.iyi dedim çıktım döndüm eve. Ertesi gün okula gıttim. Konuşuyoruz ışte arkadaşlarla arkadaşlar başladı. Cinsel hastalıklardan konuşmaya işte burdakı kızlarda cok oluyor dıkkat et gıbısınden.Öyle deyınce zaten benım dizler saldı. Kendını başladım. Kara kara dusunmeye acaba hatunda hastalık varmıdır yokmudur. Devamı gelecek beyler okuyomusunuz takıptemısınız bı söyleyınde bileyım ona göre devam edeyim.

Muhyiddin Ebû muhafazid Abdulkâdir b. Ebî Sâlih Mûsâ Zengîdost el-Geylânî ya da daha bilinen adıyla Abdülkâdir Geylânî, (Arapça: عبد القادر الجيلانى 'Abd el-Kadir Gīlānī, Farsça: عبد القادرگیلانی, Kürtçe: Evdilqadirê Geylanî), Büyük Selçuklu Devleti döneminde, günümüz iran'ının Hazar Denizi kıyısındaki Gilan Eyaleti'nde 1078 (H. 471) yılında doğan âlim ve mutasavvıf şeyh. 1166 (H. 561) yılında Bağdat'ta vefat etti ve türbesi buradadır.

Konu başlıkları [gizle]
1 Kimliği
2 Hayatı
3 Ailesi
4 Kaynakça
Kimliği[değiştir | kaynağı değiştir]
Kürt ya da Fars[1] kökenli olduğu iddia edilmektedir. Muhyiddin, Gavs-ül-A'zam, Kutb-i Rabbani, Sultan-ul-Evliya, Kutb-i A'zam ve El-Bâz el-Eşheb gibi lakabları vardır. Babası Ebu Salih bin Musa Cengidost'tur. Peygamber torunu Hasan bin Ali'nin oğlu olan Hasan el-Mu'tena'nın oğlu Abdullah el-Kâmil'in soyundandır. Annesinin ismi Fatıma, lakabı Ümm-ül-hayr olup, anne tarafından da peygamber torunudur. Bu nedenle de Abdülkâdir Geylânî hem Seyyid (baba tarafından peygamber torunu) hem de anne tarafından Şerif'tir.

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]
Çok küçük yaşlardan itibaren farklı bir yapısı olduğu çeşitli kaynaklarda belirtilmektedir. Bağdat'ta dönemin tanınmış âlimlerinden dersler alarak hadis, fıkıh ve tasavvuf eğitimini geliştirdi.[2]

Hocalarından Ebu Said Mahzumi'nin medresesinde haftada üç gün pazartesi, salı ve cuma gecesi verdiği ders ve vaazları çok yoğun ilgi görmüştür. islam tasavvuf'unu herkesin anlayacağı şekilde sundu. Önceden Şafii mezhebi'nde idi. Hanbeli mezhebi unutulmak üzere olduğundan, Hanbeli mezhebine geçti ve bu tercihi mezhebin yayılmasında etkin bir yeri olmuştur.[3]

Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir]
Abdülkâdir Geylânî çok sayıda kız ve erkek çocuk sahibi olmuştur. Onlar vâsıtasıyla Kadirilik tarikatı Mısır, Kuzey Afrika, Endülüs (ispanya), Irak, Suriye ve Anadolu'ya yayılmıştır. Oğullarından Ebû Abdurrahmân Şerafeddîn Îsâ Mısır'a yerleşmiş olup Mısır'daki Kâdirî şeriflerin dedesidir. Abdülkâdir Geylânî'nin torunları, Kuzey Afrika'da daha çok "Şerif", Irak, Suriye ve Anadolu'da ise Seyyid ve Geylânî diye anılmaktadır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
^ W. Braune, Abd al-Kadir al-Djilani, The Encyclopaedia of Islam, Vol. I, ed. H.A.R Gibb, J.H.Kramers, E. Levi-Provencal, J. Schacht, (Brill, 1986), 69.
^ Sorularla islamiyet: ABDULKADiR GEYLANi (k.s) ve KADiRiLiK
^ Ehli Sünnet Büyükleri: SEYYiD ABDÜLKÂDiR-i GEYLÂNÎ
[gizle] g t d islâmiyet, Tarikât ve Sûfilik
Kavramlar
Abdal Bekâ Derviş Evliya Fakir Fena Fenafillah Hakikat Hakikat Kapısı ihsan Keramet Keşf Letâif Marifet Kapısı Marifetullah Nûr Ruh Seyru Süluk Silsile Silsile-i saadat Tarikat Kapısı Nefs Nefsi Tezkiye Nefsi Emmare Nefsi Levvame Nefsi Mülhime Nefsi Mutmainne Nefsi Radiyye Nefsi Marziyye Nefsi Kamile Vahdet-i Vücut Vecd
Mewlana Rumi's cropped.png
Uygulamalar
Adak Berat Kandili Cem Dua Erbain Esma'ul husna ilâhî Halvet Kadir Gecesi Kurban Mevlit Kandili Miraç Kandili Murakabe Namaz Oruç Regâib Kandili Sema (Sufizm) Semah Zikir
Sufi tarikât listesi
Alevî Bâbâî BayramîBektaşî Celâlî Celvetî Cerrahî Ekberî Galibî Gümüşhanevî Hâlidî Halvetî Haydarî Hurûfî Işıkî Kadirî Kalenderî Melâmetî Menzilî Mevlevî Nakşbendî Ni'metullahî Nursî Rifa'î Safevî Sühreverdî Süleymânî Üveysî Vefâî Yesevî Zahidî
Erken dönem
sufi mutasavvıflar
ve mistikler
Abdal Musa Abdu’l-Hâlık Gûjdevânî Abdullah Bosnevî Abdullah Fa'izî ed-Dağıstanî Abdullah-ı ilâhî Abd ur-Rahman Câmî Abdülgani Nablûsî Abdülkâdir Geylânî Abd ür-Rezzak Kaşan'î Abdülkerim el-Cili Afak Hoca Afifüddin Tilimsânî Ahi Evran Ahmed er-Rifâ'î Ahmed ibn Acibe Akşemseddin Ali Râmitenî Ali Şîr Nevaî Aziz Mahmud Hüdayî Balım Sultan Barak Baba Bedî ûz-Zamân Said Nursî Bayezid-ı Bistami Bıçakçı Ömer Sıkkinî Börklüce Mustafa Câ’bir bin Hayyân Celâleddîn Rûmî Cüneyd Bağdadi Davud el-Kayseri Davud-u Taî Demir Baba Ebû Hafs Ömer es-Sühreverdî Ebu'l-Bekâ Baba ilyas bin Ali el-Horasânî Ebu’l Faruk Silistrevî Ebû’l Hasan Kharakânî Ebû ishâkzâde Mehmed Esad Efendi Ebu'l Vefâ el-Bağdâdî Ebû Yakûb Yûsuf Hamdanî Emir Abdülkadir Erzurumlu ibrahim Hakkı Farkad Sabahi Ferîdüddîn-i Attâr Fudayl bin Iyad Fuzûlî Gül Baba Habib-i Acemî Hace Abdullah el-Ensari Hacı Bayram Veli Hacı Bektaş Veli Hâfız-ı Şirâzî Hâkim Tırmızî Hâlidî Bağdâdî Hallâc-ı Mansûr Hasan-ı Basrî Harabâtî Baba Haydar Amuli Hoca Ahmed Yesevî Hüseyin Hilmi Işık ibn ʿArabī ibn Sevdekin ibrahim Efendi ibrahim ibn Edhem imâm Câ’fer-i Sâdık imâm Gazâlî imâm Rabbânî ismail Hakkı Bursevî Karaca Ahmet Kâsım bin muhafazid Kaygusuz Abdal Kırımlı Selim Baba Köstendilli Süleyman Şeyhi Kul Himmet Kutb’ûd-Dîn Haydar Mahmud Şebüsterî Mahtumkulu Firaki Maruf Kerhi muhafazid Nûr’ül Arabî Muin’ed-Dîn Nâsır-ı Hüsrev Müeyyidüddin el-Cendi Nasreddin Hoca Neccarzade Mustafa Rıza Efendi Necmüddin Kübra Niyâzî-i Mısrî Nur Baba Nûr'ed-Dîn Abdurrahman Camî Nûr'ed-Dîn Cerrâhî Ömer imâdüddîn Nesîmî Pir Sultan Abdal Sâdî Şirâzî Sadr’ed-Dîn Konevî Safiyüddin ishak Erdebilî Safranbolulu Mehmed Emin Halvetî Salmân-ı Fârisî Sarı Saltuk Sultân’ûl-Ulemâ Behâ’êd-Dîn-i Veled Sultan Veled Şabân-ı Veli Kastamônî Şahabeddin Sühreverdî Şah-ı Nakşibend Şah Ni'metullah-i Velî ''(Nûr'ed-Dîn Kirmanî)'' Şems-î Tebrizî Şeyh Bedreddin Şeyh Edebali Şeyh Galib Tac'ed-Dîn Gilânî Taptuk Emre Ûveys bin Amir-î Karenî Yâhyâ-yı Şirvânî Yunus Emre Z'ûl-Nûn el-Mısrî
Bâzı çağdaş
sufi mutasavvıflar
Abdal Hakîm Murad Ahmed Amiş Efendi Ahmed Hulusi Cemâlnur Sargut Fethullah Gülen Galip Hasan Kuşçuoğlu Javad Nurbakhsh Lütfi Filiz Mevlânâ Nâzım El-Hâkkânî Osman Nuri Topbaş Ömer Tuğrul inançer
Sufilik çalışmaları
Annemarie Schimmel Frithjof Schuon Henry Corbin Ivan Aguéli idris Şah Lex Hixon Martin Lings René Guénon Robert Frager Seyyid Hüseyin Nasr Titus Burckhardt William Chittick
Stub icon Tasavvuf ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Vikisöz'de Abdülkâdir Geylânî sözlerini bulabilirsiniz.
Kategoriler: Tasavvuf taslakları1078 doğumlularKürt asıllı kişiler1166 yılında ölenleriranlı dinî liderlerKürt mutasavvıflarEvliyalarHanbeli
Gezinti menüsü
Hesap oluşturGiriş yapMaddeTartışmaOkuBekleyen değişikliklerDeğiştirKaynağı değiştirGeçmişi gör

Ana sayfa
Hakkımızda
içindekiler
Rastgele madde
Seçkin içerik
Katılım
Wikimedia Dükkanı
Bağış yapın
Deneme tahtası
iş birliği projesi
Köy çeşmesi
Son değişiklikler
Topluluk portali
Yardım
Yazdır/dışa aktar
Bir kitap oluştur
PDF olarak indir
Basılmaya uygun görünüm
Araçlar
Sayfaya bağlantılar
ilgili değişiklikler
Özel sayfalar
Kalıcı bağlantı
Sayfa bilgisi
Vikiveri öğesi
Sayfayı kaynak göster
Dosya yükle
Diğer diller
العربية
مصرى
Azərbaycanca
বাংলা
Català
کوردی
Čeština
Deutsch
English
Español
فارسی
Français
עברית
हिन्दी
Bahasa Indonesia
italiano
Basa Jawa
Kurdî
മലയാളം
Bahasa Melayu
پښتو
Português
Русский
Srpskohrvatski / српскохрватски
Simple English
Slovenčina
Soomaaliga
Basa Sunda
Svenska
தமிழ்
తెలుగు
Українська
اردو
Bağlantıları düzenle
Metin Creative Commons Attribution/Share-Alike Lisansı altındadır; ek koşullar uygulanabilir. Bu siteyi kullanarak, Kullanım Şartlarını ve Gizlilik ilkesini kabul etmiş olursunuz.
Vikipedi® (ve Wikipedia®) kâr amacı gütmeyen kuruluş olan Wikimedia Foundation, Inc. tescilli markasıdır.
Gizlilik ilkesiVikipedi hakkındaSorumluluk reddiGeliştiricilerMobil görünümWikimedia Foundation

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]
Taptuk Emre ile tanışması[değiştir | kaynağı değiştir]
Hayatı ve şahsiyeti üzerine pek az şey bilinen Yunus Emre, Anadolu Selçuklu Devleti'nin dağılmaya ve Anadolu'nun[10] çeşitli bölgelerinde büyük-küçük Türk Beylikleri'nin kurulmaya başlandığı 13. yüzyıl ortalarından[11] Osmanlı Beyliği'nin kurulmaya başlandığı 14. yüzyılın ilk çeyreğine kadar Orta Anadolu havzasında doğup yaşamış bir şair ve erendir. Yunus Emre, Hacı Bektaş-ı Veli Dergâhında[12] bulunduysa da[13], onu "Bizim Yunus" yapan manevi yükselişini Hacı Bektaş Veli′nin kendisini yolladığı Taptuk Emre Dergâhı'nda yaşamıştır ve dergâha çok hizmetler etmiştir[14].

Diğer düşünürlerle tanışması[değiştir | kaynağı değiştir]

Yunus Emre'nin anısına yapılan Büyükçekmece, istanbul'daki heykeli ve temsili büstü.
Yunus'un yaşadığı yıllar[10], Anadolu Türklüğü'nün Moğol akın ve yağmalarıyla, iç kavga ve çekişmelerle, siyasî otorite zayıflığıyla, dahası kıtlık ve kuraklıklarla perişan olduğu yıllardır. 13. YY[10] ikinci yarısı, sadece siyasi çekişmelerin değil, çeşitli mezhep ve inançların, batınî ve mutezilî görüşlerin de yoğun bir şekilde yayılmaya başladığı bir zamandır. Böyle bir ortamda, Mevlânâ Celaleddin-i Rûmî, Hacı Bektaş-ı Velî, Ahî Evrân-ı Velî gibi ilim ve irfan önderleriyle birlikte Yûnus Emre, Allah sevgisini[15], aşk ve güzel ahlâkla ilgili düşüncelerini, islam tasavvufunu işleyerek Türk-islam birliğinin oluşmasında önemli vazifeler yapmıştır. Yûnus Emre, "Risalet-ün Nushiyye" adlı mesnevîsinin sonunda verdiği;

"Söze târîh yedi yüz yediydi, Yûnus cânı bu yolda fidîyidi."[16]
Beytinden anlaşıldığı kadarıyla H. 707 (M. 1307-8) tarihlerinde hayattadır. Yine, Adnan Erzi tarafından Beyazıt Devlet Kütüphanesi′nde bulunan 7912 numaralı yazmada şu ifadelere rastlanmaktadır:

"Vefât-ı Yûnus Emre
Müddet-i 'Ömr 82
Sene 720"[16]

Vefatı ve sonrası[değiştir | kaynağı değiştir]
Bu belgeden anlaşılacağı üzere, Yûnus Emre, H. 648 (M. 1240-1) yılında doğmuş, 82 yıllık bir dünya hayatından sonra H. 720 (M. 1320-?) yılında ölmüştür.

Doğduğu yer konusundaki tartışmalar Eskişehir'in Mihalıççık ilçesine bağlı Sarıköy ile Karaman üzerinde yoğunlaşmaktadır. Menakıpnâmelerle şiirlerinden çıkarılan bilgilere göre Babalılardan Taptuk Emre'nin dervişidir. Hacı Bektaş ile ilgisi 'Vilayetname''den kaynaklanmaktadır. Yine şiirlerinden tasavvuf yolunu seçtiği, iyi bir öğrenim gördüğü anlaşılmaktadır. Anadolu kentlerini dolaştığı, Azerbaycan ve Şam'a gittiği, Mevlana'yla görüştüğü de bu bilgiler arasındadır.

işlediği konularla[15] Anadolu'da gelişen Türk edebiyatının en büyük adlarından sayılan Yûnus Emre, yalnız halk ve tekke şiirini değil, divan şiirini de etkiledi. Hece ve aruzla vezinleriyle[16] yazdığı şiirlerinde sevgiyi temel aldı. Tasavvufla, islam düşüncesiyle beslenen dizelerinde insanın kendisiyle, nesnelerle, Allah'la olan ilişkilerini işledi, ölüm, doğum, yaşama bağlılık, ilahi adalet, insan sevgisi[16] gibi konuları ele aldı. Çağının düşünüş biçimini ve kültürünü konuşulan dille, yalın, akıcı bir söyleyişle dile getirdi; kendinden önce yetişmiş iran şairlerinin, çağdaşlarının yapıtlarında geçen kavramlara yeni bir öz, yeni bir deyiş kattı. Bu yanıyla tasavvuf düşüncesini, Alevi-Bektaşi inançlarını zenginleştirdi. O irşadı en has yol ile, şiir ile gerçekleştiren bir Hak dostu idi.

"Emre" sözcüğünün anlamı[değiştir | kaynağı değiştir]

Yunus Emre'nin Türkmenistan'daki heykeli
Anadolu’da farklı halk ozanlarının, aşığın ve dervişin isminde yer alan Emre sözcüğünün (örneğin, Yunus Emre, Taptuk Emre) Türkçede "Âşık" anldıbına geldiği dilbilim açısından kesinleşmiş durumdadır. Bu kelimenin imre kavramı ile bağlantılı olduğu kabul edilmektedir. Türk-Moğol dil bütününde ilaç, ağız, dişilik, işaret bildiren (am/em/im) kökünden türeyen Amramak/Emremek/imremek fiili âşık olmak demektir ve Emre kelimesi de âşık manası[17] taşır. Amrağ/Amra/Emre dönüşümüne uğramıştır. Anadolu da "imremek" ve "imrenmek" fiilleri bir şeyi çok sevmek, gıpta etmek, aşırı istek duymak[18] manaları taşır.

Fikrî ve edebî şahsiyeti[değiştir | kaynağı değiştir]
"Eğer bir müminin kalbini kırarsan Hakk’a eylediğin secde değildir."[19]

—Yunus Emre

Yunus-Emre-Çeşmesi Viyana´nın Türkenschanzpark parkında bulunmaktadır.
Yunus bu duygu ve bilgiyle olgunlaşıp[20] derinleşen, bazen coşkun[15], bazen rind ve her haliyle cana yakın bir derviştir. Yunus Emre'nin şiirlerinden ve menkıbelerinden insan hayalinde canlanan simasının belli başlı çizgileri bunlardır. Yunus; duymuş, düşünmüş, inanmış[21] ve bütün bu duyuş, düşünüş ve inanışlarını büyük bir sadelik ve kolaylıkla şiirleştirmeye muvaffak olmuştur. islami taassubun, üzerinde durmaktan çekindiği birçok iman meseleleri ile "cennet, cehennem, sırat" ve benzeri gibi kavramlar, onun en zeki ve en hür düşüncelerine mevzu olmuştur. Şiirlerini, eskilerin, sehl-i mümteni dedikleri, her dilin söyleyemeyeceği bir açıklık ve kolaylıkla terennüm edilmiştir.

Türbesi[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Yunus Emre Türbesi

200 Turkish lira symbol 8x10px.png banknotu üzerinde[22] Yunus Emre portresi[23].
Yunus Emre'nin mezarı olduğu iddia edilen[3] pek çok mezar ve türbe vardır. Bunlar; Eskişehir'in Mihalıççık ilçesine bağlı Sarıköy; Karaman'da Yunus Emre Camii avlusu; Bursa; Aksaray ili Ortaköy ilçesi'nde; Ünye; Kula'da Emre köyü; Erzurum, Tuzcu(Dutçu) köyü; Isparta'nın Gönen ilçesi; Afyon'un Sandıklı ilçesi; Sivas yakınında bir yol üstü. Ayrıca Tokat'ın Niksar ilçesinde ve Azerbaycan’da Şeki[24] şehrinde de bulunmaktadır.

Ayrıca, mutasavvıf Niyazi Mısri de Yunus Emre'nin mezarının (veya makdıbının) Limni Adası'nda bulunduğunu ifade etmiştir. Mezarı konusundaki tartışma, Karaman ve Eskişehir'deki türbeler üzerine yoğunlaşmışsa da, Hacı Bektaş ile ilgili menkıbe düşünüldüğünde Eskişehir Sarıköydeki türbenin asıl Yunus Emre türbesi olduğu düşünülebilir.

Gezgin Evliya Çelebi'nin seyahatnamesinde Karaman ile ilgili olarak "Kirişçi Baba Camii avlusunda Yunus Emre Hazretlerinin merkadi bulunmaktadır"[25] buyurulur. Eskişehir'de türbesi olduğu iddia edilen alanda, 1949 yılında türbe yapılması amaçlı yapılan kazılarda, 15 kişiye ait iskeletler bulunmuştur[25]. Kazı yapılan alanda iskeletlerin yüzeye çok yakın bir noktada bulunması, bölgenin eski bir mezar yeri olduğu konusunda ciddi şüpheler uyandırmıştır. Yunus Emre'nin şiirlerinde bahsi geçen 23 yerleşim birimi isminden 20 tanesinin şu anda Karaman ili sınırları içerisinde[25] bulunan köy, kasaba, ören yeri isimleri ile birebir aynı olması Yunus Emre'nin bugün Karaman olarak adlandırılan ilin sınırları içersindeki bölgede yaşadığı ve öldüğü varsayımını kuvvetlendirmektedir[25].

Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Divan[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Divan (Yunus Emre)
Yunus Emre'nin şiirleri[10] bu Divanda[26] toplanmıştır. Şiirler aruz ölçüsüyle ve hece ölçüsüyle[11] yazılmıştır. Fatih nüshası, Nuruosmaniye nüshası, Yahya Efendi nüshası, Kahraman (Karaman?) nüshası, Balıkesir nüshası, Niyazi Mısrî nüshası, Bursa nüshası diye nüsha (kopya)ları bulunmaktadır.

Risaletü'n - Nushiyye[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Risalet-ün Nushiyye
1307'de yazıldığı sanılmaktadır. Eser, mesnevi tarzında yazılmıştır ve 573 beyitten oluşmaktadır. Eser; dinî, tasavvufî, ahlakî bir kitaptır[27] "Öğütler kitabı" anldıbına gelmektedir.

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Yunus Emre Oratoryosu
Yunus Emre Enstitüsü
Yunus Emre Vakfı
Yunus Emre Kültür Merkezi
Yunus Emre Türbesi
Kahire Yunus Emre Türk Kültür Merkezi
Tiran Yunus Emre Türk Kültür Merkezi
Diyarbakır Yunus Emre Lisesi
Konusu olduğu eserler[değiştir | kaynağı değiştir]
"Od Bir Yunus Emre Romanı", iskender Pala
"Yunus Emre", Cahit Öztelli
"Aşka Ağlayan Derviş", Mahmut Ulu, biyografik roman
"Yunus Emre Divan ve Risaletü'n-Nushiyye", Mustafa Tatcı
Sarıköylü Yunus Emre, Eskişehir Valiliği, Bahattin Atak
"Yunus Emre Divanı", Faruk K. Timurtaş
Bizim Yunus, Mustafa Özçelik
Yunus Emre Divanı, Burhan Toprak
"Yunus Emre Seçme Şiirler", Fide Yayınları
"Yunus Emre Külliyatı", 2008
"Yunus Emre", TRT Belgesel
Yunus Emre, şiirlerinden oluşan müzik albümü
Yunus Emre: Aşkın Sesi, belgesel
"Antologıa Shel Shırım Sufıım Me et Yunus Emre", Denis Ojalvo, Avram Mizrahi ve Selim Amado (ibranice)
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
^ Gazi Üniversitesi. "Yunus Emre (doğum ve ölüm tarihi)". Erişim tarihi: 6 Ocak 2014.
^ a b c d Doğan Kaya (1984). "Yunus Emre'nin Aksaray Ortaköy'deki Mezarı Üzerine Düşünceler". Çukurova Üniversitesi Türkoloji Araştırmaları Merkezi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2014.
^ a b c Fahri Yetim (1 Haziran 2005). "Yunus Emre'nin Kabri ile ilgili Görüşler Üzerine". Eskişehir Osmangazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Dergisi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2014.
^ Timurtaş, F. K. 2009, Yunus Emre and his Divan, Babıali Yayınları. (ingilizce)
^ Semra Saraçoğlu. "Yunus Emre ve Dante’ni