Bu adam 2009 senesinde istanbulda cd sattığım yıllarda hayatıma girdi. Filmi geldi bir gün. Hengover.Afişten etkilenip komiktir diye taktım bilgisayara.O an hayatımın dönüm noktası oldu. Komik olmasına rağmen inanır mısınız hiç gülmedim filme. Sürekli bu adamın sahneleri bekledim yüzümde justin hayranı ergen bir kızın tebessümüyle. Hayran oldum herife. Tüm filmlerini izledim. Yakışıklı oluyordu, sempatik oluyordu, karizmatik oluyordu her şekle bürünüyordu. Yavaş yavaş kendimden, insanlığımdan utanmaya başladım o dönem.
Ne kadar düşünmemek istesem de her eylemimde bu adamı düşünüp bir duraksıyorum artık.Her şey yavaş yavaş başladı. ilkin kızlara çıkma teklif edecek özgüvenim gitti. içimde öyle bir istek oluştuğunda Sen bradley misin amk şeklinde düşünüp vazgeçtim. Sonra kızlarla konuşamamaya başladım. Ağzımı açacağım an yine aynı düşünce durdurdu beni.Çevremde hiç kız kalmadı. Sonra erkek arkadaşlarıma espri yapamamaya başladım.Tam espri yapacağım an aynı düşünce beni esir almaya başladı.Sen bıradley misin espri yapıyorsun kafasına soktuğum vazgeçtim.Sus pus, kazuret suratlı bir insan oldum. Tüm arkadaşlarım terk etti beni. Yalnız kalınca geçeceğini sandım.
Geçmedi. Evden çıkayım dedim bir gün yine aynı ses Sen bradley misin gezip tozuyorsun.içeri girdim oturdum.Son zamanlarda iş daha da çığırından çıkmaya başladı. Elimi avret yerime atsam Sen bradley misin osbir çekeceksin diye uyardı beni. Ondan da vazgeçtim. Yetmişlik ihtiyarlar gibiyim artık.Mal kalkmıyor.Ne zaman kalksa Sen bradley misin malafatı dikeltiyorsun diyor.Her şeyimi elimden aldı bu yakışıklı orospo çocuğu.

babam bile ah brandley gibi bir evladım olsaydı diyor.