ayıldığımda ise tekrar boşalıyorum ve yine aynı noktada bayılıp kalıyorum. bu tüm gün devam ediyor. tüm hafta. ay. yıl. ömür. ilk boşaldığımda altı yaşındaydım. benimle yaşıt bir erkek çocuğu vardı ve ona sürtünüyordum. sorduğunda, oyun, diyordum. o günden bu yana, kaç damla fışkırmıştır, hesaplaması zor. Ancak ne kadar boşalırsam boşalayım ruhumu henüz tamamen akıtabilmiş değilim. akanın ne olduğunu bilmiyorum. benden, içimden bir şeyler olduğu kesin. ama ne? ve bunca yıl neden hala eksilmedim, tükenmedim?