Boşnaklar kahkaha atmayı pek seviyolar ve dövmeli dibinde kahkaha atılmasını pek sevmiyordu. Dibinde kahkaha atılmasını sevmeyen dövmeli uykusuz, yorgun ve bir o kadar aç… Ve ben ona çok uzaktım. Uğultular gittikçe artıyor, artıyor, artıyordu; ben ise pür dikkat Berkay’ı kesiyordum. Davranışları uygun değildi. Çantasına sarılıyor, oflayıp pufluyor ve anlamsızca dudak büküyordu. Rahatsızlık duyuyordu, bu oldukça açıktı. Birkaç kere faydasızca göz teması denedim, kulaklık ister misin anlamında aptalca elimde kulaklığı sallıyordum. Bu durum nedense onu daha da sinirlendirmiş hissi yarattı bende. Sükunete ihtiyacım yok bakışları engel tanımıyordu. Yanındaki çanta, karanlık koridor, yanımdaki Karslı Türk bu bakışları sönümleyemeye yetmedi. Ben daha da tedirgin olmuştum.

Otobüs Budva'dan sonra Podgorica'da yolcu almaya devam etti. Business klas olarak başlayan yolculuğumuz bir anda Doğu Ekspresi’ne dönmüştü. Karadağ'a günübirlik denize gelen ne kadar Boşnak varsa bu gibik otobüste dövmeli ile beni bulmuştu. Otobüs tıka basa doldu. Dövmeli ile kontak noktam tamamen kopmuştu. Ne alakası varsa yanımda başka bir Türk, arada bir koridor ve dövmelinin çantası ve nihayet dövmeli. Bu mesafe haddinden fazlaydı, nihayetinde tedirginlik vericiydi.

Neyse ki otobüs boştu ve dilediğimiz koltuğa oturabiliyorduk. Biz de dövmeli ile birbirimizden uzak başka sıralar seçmiştik. Bundan sonra yaşanacak vahşetin temel sebebinin bu salak seçim olduğunu ikimiz de nereden bilebilirdik?

Kotor'dan Saraybosna'ya giden eski bir otobüsteydim. Gezinin 4. günü. Çapraz koltukta benden 19 gün küçük, 30 cm uzun ve 50 kg ağır bir uzun saçlı ve dövmeli oturuyor. Bu tasvir benim yaşantıma çok uzak ama bu benim en iyi arkadaşım. Berkay son 36 saatini uykusuz geçirdi ve Karadağ'daki son saatlerinde sırtında 20 kg çanta ile 1350 basamak merdiven tırmandı ve olağanca cüssesiyle açlık çekiyordu.

anlatıyorum panpiler.