beşiktaşla ilgili bir hikaye galiba

Reserved

Bir balide benim için çek

Rezerve

2010'un yaz ayları, dertlerimin acılarımın zirveyi bulduğu, üst mertebeleri vurduğu günler. Kardeş dediğimiz insanların yaptığı kalleşlikler, bir arkadaşını uyuşturucuya bulaştır, 2 uyuşturucu kazan piyasası; baronların bindiği transpoterlar ve bizim gençlerin bindiği çalıntı ve siyaha boyanmış motorgibletler...

işte böyle bir ortamda abimin uyuşturucuya bulaşması, kuzenimin şehit olması beni içten yıkmıştı, ağabeyim Doğan'a, semtte Doğan dayı lakabıyla seslenilirdi. 184 boyunda kahverengi ve liseyi imamhatip bitiren ancak sokakta büyüyen bir abimdi işte. Uyuşturucu almıştı onu benden, uyuşturucu dedikleri; metanfetamin, bonz, jamaika çeşitleriydi. Piyasada bonz gramı 30 tl idi. Çalışıp kazandığı tüm parayı o zehire ve kafaları zehir gibi çalışan baronlara yedirirdi. Tam bu sırada asker kuzenimin Giresun'da kalleş bir saldırı sonucu şehit düşmesi...

Kendimi kaybediyordum, ne yapacağım diye düşünürken ağzımdan 1 cümle sürekli düşüveriyordu:
"Hiçbir ilaç bizi öldürmedi"...

ilaç demişken, bu cümlenin çok anlamı vardı, semtteki uyuşturucu baronlarını hiçbirimiz tanımıyorduk. ilaç derlerdi kendisine şifre ile, transpoterlarla oto yıkama gezdiği iddia edilirdi. Baronlar, genelde semtte Oto yıkama işletirdi, gece 12'den sonra dalgalar, fişekler oluşturulur pazarlamalar yapılırdı.

Düşünüyordum, neler yapabilirdim de bu uyuşturucudan kurtarırdım abimi, ne yapacaktım şimdi? Henüz 17 yaşına girmiş genç bir çocuktum, mahallede imam diye seslenirlerdi bana. Çünkü hırsızlık yapmazdım, bakkaldan marketten sakız dahi çalmaz, gömmezdim.

+imam!

Şaşırdım, gecenin 2'sı ve birisi bana seslendi, çayır denilen yerde oturuyordum, ayağa kalktım ve buyur bilader diyebildim. Sesi ürkütücüydü, hesap sorar gibiydi.

Arkama döndüğümde görebildim kendisini, bu bizim Feyyaz'ın Dayısıydı. Feyyaz dayısıyla yaşıyordu, ailesi erken yaşta kapı dışarı etmişti. Artık bir tekel bayide gece 2 ye kadar çalışıyor, harclık çıkarıyordu.

rezerved

abim onu da, para kazanmak için uyuşturucuya başlatmıştı. Nasıl olurdu bu, sen de mi onlardansın be abi? Sen nasıl yaparsın?

+abin nerde
Dedi,

irkildim, ne diyeceğimi bilemedim, orada kurtulmak için ağabeyime sövemezdim. biraz yutkundum ve:

"abimi ilk ben yakalayacağım sana ilk ben teslim edeceğim söz veriyorum Feyyaz" dedim.

mahallede kimseye abi demezdim, abim hariç. özellikle abimin uyuşturucuya bulaşmasından sonra kimseye abi dememeye başlamıştım.

+eğer sen getirmessen elime, yemin olsun mekânlarını basarım, her şeyi göze alırım.

dedi,
ardından feyyazın gözlerine baktım kıpkırmızıydı, burnunu kaşıyordu, midesini tutuyordu. metanfetamindi bu belliydi.

biraz çimenlerde oturduktan sonra arkadaşım Gökhanı aradım, acilen gelmesini söyledim ve 10 dakika sonra yanıma geldi. Kendisi en samimi dostlarımdan biriydi, ben ağlamıyordum ama onun benim içinde bulunduğum durumu farkedince ağladı, ben de kendimi tutamamıştım...

sövüyordum, kimse sövdüğümü bilmesem de, bu beni rahatlatıyordu.

bir anda yemin içtik kendimizce, semtteki uyuşturucuyu bitirecektik.

ağzımızdan şunlar döküldü sadece:

"ZEYTiNBURNU ŞAHiDiMiZ OLSUN UYUŞTURUCUYU BiTiRECEĞiZ".

Ikimiz de semt aşkıyla büyümüştük, Zeytinburnu'na laf söyletmezdik, sadece biz değil bu tüm Zeytinburnu gençlerinin genel özelliğiydi.

Diğer dostlarımızı da yanımıza çağırıp rütbelerimizi belirledik, kendimize bir isim verdik.

Rezervasyon

Ben de imamım. Güzel hikaye. Devamm