borcumu ödemek için kum torbalığı yaptım

500 lira alıp çıktım sabaha karşı. özel telefonumu istedi. özel telefon kullanmıyordum artık. zaten görüşmeyi de düşünmüyordum pek.ama bir kaç kez lüks mekanlarda görüşmüştük.

eğer bir kahveye 13 lira verebiliyorsan kimse kim olduğunu önemsemez. eğer bir kahveye 13 lira veriyor ve bahşiş bırakacağını belli ediyorsan belki de garsonlar sana " hanımefendi " diye hitap eder.

çok insandan dayak yedim. çok insanı öfkelendirdim. çok yere ilan bıraktım.

5 ay olmuştu. borcumu çoktan ödemiştim. başta bahsettiğim elemanla görüşmüyordum. onun dışında iki üç arkadaşımla arada akşamları buluşuyordum. kimseyle yakın olmamam gerekiyordu. vucudum tekrar normal bir insan gibi narin olana kadar kimseyi hayatıma sokamazdım.o yüzden etkilendiğim çoğu kadının karşısından sigaramı söndürüp kalktım.

kısacası insanların öfkelerinden sıkılmaya başlamıştım. tüm dünyayı dayak yiyerek değiştirmeye çalışmaya başladığımı anlıyordum. beni tekrar arayan insanlar açık açık bazı hatalarını düzelttiklerinden bahsediyordu. çünkü onları kendi silahlarıyla vuruyordum.

kendi vicdanlarının aynasıydım ve mosmordum.

mor rengi acıyı simgeler.

güzel o zaman. devam ediyorum.@98 hiç bir kitaptan filmden çalıntı veya esinlenme yok kardeşim merak etme.

siniri geçmiyordu.1 saat daha devam ettik. nereden baksan iki buçuk saat çeşitli aralıklarla dinlenip dinlenip girişti amk trosu. vucudum bağışıklık kazanmıştı yaralarım çabuk iyileşiyordu artık. önemsemiyordum.

acıya alışmıştım.bu 20 senelik bir iş tecrübesinden daha gerekli insana. pgibolojik veya fiziksel olarak hiç bir darbeden etkilenmemeyi öğreniyorsun. gerçekten dışarıda tek kalemde silerim diyen adamların yaşadığı ızdırapın yüzde birini bile yaşamıyorsun. pelin batunun dediği gibi vucudum atıyor.

o gece orada kaldım. yorgunluktan uyuyamıyorduk.o kat makyajdan eser kalmamıştı. hayatını anlatmasını istemedim çoğu konuyu geçiştirdim uyumak istiyordum ama gözlerim kapanmıyordu nedense.

yine de çok şey anlattı. kadınlara neden ilgi duyduğumu sordu. madem kendince sistemin küçük bir çarkını kör bıçağa çevirmeye çalışıyorsun neden insanların tekdüzeliğine uyuyorsun demeye çalışıyordu.

doğa deyip geçmiştim. sigarasını yarıda söndürdü. ettiğim tüm küfürlerden daha ağır gelmişti bu.

doğa...

hiç bir zaman gerçek bir kadın olamayacaktı gerçek bir aşk yerine her zaman hanzoların çıkış kapısı olacaktı.

gerçeği değiştiremezsin...

tam çizginin ortasındasın panpa. istersen ekşın istersen dram istesen pskolojik olabilir hikayen. bu ne tarafa gitmek istediğine bağlı... neyse bunları gibtiret devam et amk

mazlum.flv

amk böyle hikaye nasıl tutmaz anlamadım, gerçek ya da yalan. felaket derinliğe sahip. kitap çıkar lan bundan (tabi kitaptan-filmden aşırma değilse hikaye)...

devam panpa ben varım.

ulan yok mu dinleyen muallakler.

ilk defa birisinin kendi evinde dayak yiyecektim.her zaman ücra yerlerde veya 300 liraya kiraladığım züt kadar muhasebe bürosu görünümlü işhanında yapardım işimi.

evi gerçekten güzeldi.eve girer girmez "uzatmayalım" dedim. koridorda topuklu ayakkabılarıyla karnıma ilk tekmeyi attığında bıçak yediğimi sandım amk. canım cidden yandı. yüzüme vurmamasını söylemiştim daha önceden.o da anladı herhalde.o yüzüyle ve zütüyle para kazanıyordu ben yüzümle insan içine çıkıyordum. insanların cins cins bakmasını istemiyorum haliyle.

bu trolar cidden korkunç amk. herkes karşılarına birden çıkınca korkar.ben de önceleri korkardım. iğrenirdim bulaşmasa bari derdim. şimdi bi hücrede aç susuz geberip gitmesini beklediğim tiksindiğim insanlardan birinden dayak yiyordum.

o kadar terledi ki makyajı aktı karşımda resmen. sağlı sollu girişiyordu.bir dubstep şarkısı gibi dövüşüyordu.ben de daha fazla gaza gelsin diye her vurduğunda kısık sesle " tro " diyordum.

"tipini gibtiğimin ucubesi. hangi adam seninle oje rengin hakkında konuşacak diyordum. kadınsı olmayan huurnun tekisin. ortadasın.uçurumun üstünde düştüğünü farketmeyen çizgi film kahramanları gibisin.
hiç bi zaman sokakta yürürken insanların sana bakmadığı bir gün yaşamayacaksın.

arabalar yanında duracak. içinden kirli sakallı huur çocukları sana laf atacak. arabalarına bineceksin. adamın yannanı kalkmayınca suçu sende bulup dıbına koyacak. makyajına karışmış kanı temizleyeceksin.

huur bile değilsin huur huurlar bile seni iğrenç buluyor."

buna çok sevindiğimi hatırlıyorum.

çünkü bugüne kadar yediğim dayaklardan en gerçekçisini yiyeceğimi biliyorum kadın ruhlu bir erkeğin yumruğunu tahmin edemezsiniz. kadınlar bir yumruk yiyip bin öfke krizine giriyorsa bu trolar bir küfür yediklerinde bile dünyayı ortadan yaracak kadar kin güdüyorlar herkese.

tro adını söylemedi.ben de sen diye hitap etmeyi seçtim. kendisiyle konuşmak istedim biraz.her zaman bir travestiyle oturup konuşma fırsatı bulamazsınız.

buradaki binlerce kişiden daha fazla para kazanıp daha fazla dibe vuruyordu her gün. kısa konuşsak da çok şey anlattı. vucudunun çeşitli yerlerinde yara ve sigara izlerinin kronik olarak sürdüğünü anlattı kısacık.

bakırköy incirlide güzel bir cafe de sohbet ettik. herkes bana bakıyordu.ne kadar midesiz olduğumu düşünüyorlardı.

iç organlarım iyi halde değillerdi ama bu benim midesizliğim ve şerefsizliğimin değil insanların iki yüzlülüğü ve şerefsizliğinin bende vucud bulan durumuydu.

dinleyenler belirtsin beyler. uplatmayın bana. hemen hemen bitirmeye çalışıyorum.

belirtin ki daha fazla kişi görüp okusun bişeye değsin bari.

bir deli tarafından dayak yeme fikri aklıma yatmıyordu aslında.ben daha çok deli yakınlarını hedeflemiştim bu ilanları hatırlarken. ziyarete gelip vicdani gövde gösterisi yapan vefasız huur çocukları ve kahpeler benim ilanlarım hademelerin eline ulaşmadan bana ulaşmalılardı.

ama öyle olmadı. daha doğrusu düşündüğüm gibi olmadı.

2 saat sonra kalın sesli birisi aradı. konuşma şekli bir acayipti.tam anlayamadım ama yine de konuştum.

telefonu nerden bulduğunu sordum. ilanda yazılı falan dedi. dedim amk malı sen deli değil misin tımarhaneye nasıl soktun gibtiğimin teknolojisini.

hayır dedi.

istediğim buydu.en yakınlarını o gri binalara sokan huur çocuklarından birisiyle karşılaşacaktım.ne kadar tepkisiz olsam da yakını deli olan birisinin düşüncelerini anlayabiliyorum. hiç istemiyormuş gibi yapıp sırtlarından iterek sokuyorlardı o zihinsel problemli insanları.

durumu anlattım açık açık. öfke yatıştırıcı canlı kanlı bir anti depresanım dedim. buluşma yeri ayarlandı mekan ayarlandı. buluştum.

travestiydi.

daha sonra adamın mecali kalmadı.bi saat bile olmamıştı. gerçi saatime bakmamıştım ilk yumruğu attığında. tahmin ediyordum böyle olacağını.

hayatına bi cum face de ben yapıyım demedim amk. neyse adam otlara çömüp sigara yaktı. kendimi huur gibi hissettim amk. vucudum huur gibiydi gerçi. huurlar da ben de insanlara iyi hissettiriyordum.

huurlardan tek farkım şiddetti.ben maruz kaldığım her şiddette insanların kurtuluş yolu bulamadıklarını görüyordum.

ben kısa süreli bi çıkış yoluydum. dövüp rahatlıyorlardı ilk entryleri giren arkadaşların dediği gibi mazlumdum bildiğin.ama mazlumun patronunun mazlumdan daha beter bir halde olduğunu bir ben biliyordum.

neyse sinir ve ruh hastalıklarına doğru yürümeye halim kalmamıştı.o halde parayı bozdurayım da taksici muallaklik yapmasın diye girdim bi tekele. içerdeki elemanlar cins cins baktılar.

ne var lan dayak yedik amk...

bozdurdum parayı selpak aldım.her yanım çizik olmuş amk. kolum harita gibi.

sinir ve ruh hastalıklarına devam ettim. oraya da çeşitli ilanlar astım.

" sen deli değil misin ? deliler ben deli değilim der diyorsan beni ara. canlı kum torbası."

"kafayı böyle tabldota benzeyen gri bir binada yemek yerine turkuaz renkli şirket departmanlarında yiyemediğin için pişman mısın ? beni ara."

"kantinden alışveriş edebilmek için uslu bir çocuk olman mı gerekiyor kır saçlı bin. beni ara."

"pgibolojin bir suç aleti olarak mı görüldü ? bir katilden daha az mı itibar görüyorsun ? güldüğün zaman herkes korkuyor mu ? beni ara."

devam ediyorum beyler. madem 5 6 adam yaz dedi.pm atan yazarların isimlerine bakıp online değillerse toplu bir şekilde yollarım.

devam et amk

yaz oç işte amcık takibe aldık başlığı puştluk yapma

devam et panpa

yaz amk yaz

çok güzel devam et

adam erken boşalan pekekentler gibiydi. bıkkındı. daha fazla dayanamadı beni dövmeye.
dövmek de bir erdemdir. makine gibi, seri bir şekilde yumruk atmak sanattır. yürek ister. bilen bilir. kaç kez yere yığarsınız da adamın anasını babasını düşünüp bırakırsınız. klagib anıdır. acıdım da vuramadım.

ben dövülmek için para kazanırken o adam evladının halinden utancından hırsını bile çıkaramıyordu.
hayatta erdem uğruna kazandıklarını, bir müsibet bu adamdan almıştı.

kısık sesle konuştu. "evladım yumruk bile atamıyor" dedi...

cevap verecek halim yoktu. gibimde değildi evladı. birden tekerlekli sandalyeyle evladı sokağın başından çıkageldi.
arkasından da deri ceketli yeğenleri.

ellerinde tespih vardı. tespih renginden delikanlılık ölçersiniz. bilen bilir. bunlarınki griydi.

o halde işler kötüydü.

üstüme doğru yürüyorlardı, down sendromlu çocuk hawking gibi gururla üzerime sürerken sandalyesini
ağzıma bir tanesi malafatı dayamıştı bile. artık sakso çekiyor ve kıpırdayamıyordum. o sırada arkamı döndüğümde çocuğun beni gibtiğini gördüm. babası ise suratıma boşalıyordu şu an vücudumda gibilmedik delik kalmadı 5i birden beni gibiyorlar ve bu hikayeyi o ara sokaktan yazıyorum hadi şimdi gibtirin gidin.

yemin ederim yazdığıma değmiyor. merak edenler pm den ulaşsın bilgisayarda kalan kısımları yazıp atıcam.

şuku nikaltı demeyince böyle oluyor demek ki.