*
evde kimsenin olmayışı rahatlatmıştı beni.
güneş'in kocasının nerde olduğunu henüz bilmiyordum.
girdik eve.
çok şirin ama küçük ve eski bir evdi.
sayabildiğim kadarıyla ev 1+1'di.
bekar için uygun olan bu ev çocuklu bir aile için küçük bir evdi.
güneş kahveleri yapmak için mutfağa girdiğinde merve koltukta uyuyakaldı.
yanında duran çarşafla üstünü örttüm merve'nin.
sonra güneş geldi yapmış olduğu kahvelerle.
evli bir kadın olduğu için alıcı bi gözle asla bakmasam da artık muhabbetimiz olduğu için yüzüne, gözlerine bakabiliyordum çekinmeden.
tertemiz bir yüzü vardı güneş'in.
-siz nerde oturuyorsunuz. diye muhabbet açtı güneş kahvelerimizi içerken.
-izmit. dedim
-ee burda ne işiniz var ayıptır sorması. dedi
-mert'i almaya gelmiştim. dedim
-biz de arada kaynadık dese ne. dedi merve'yi uyandırmamak için sessizce gülerek.
sonra gözüm güneş'in parmaklarına takıldı.
yüzük falan yoktu parmaklarında.
ama yanlış anlaşılır diye sormadım tabiki de.
biraz sonra kendi açtı konusunu.
-eşimle boşandıktan sonra biz de buraya taşındık kızımla işte, eski ve pahalı bi yer olmasına rağmen okulum hemen arka sokakta, yakın diye burda tuttuk evi. dedi
-öğretmen misiniz. dedim
-evet, sınıf öğretmeniyim. dedi
-ne güzel. dedim
-sizin düğün ne zaman peki. dedi sağ elimin yüzük parmağında takılı yüzüğü göstererek.
güldüm.
acı acı güldüm beyler.
-hiç bi zaman. dedim o an yüzüğü çıkartıp.
güneş şaşırmıştı.
-nişan yüzüğü değil mi o. dedi
-söz yüzüğü, nişanım 2 gün sonraydı. dedim
-sonraydı derken? dedi
-uzun hikaye güneş. dedim
-benim uykum yok, merve uyudu, mert bey'den ses çıkmadı, yarın da cumartesi, bence şartlar uygun, seni dinliyorum. dedi
çok tatlı bir uslubu vardı güneş'in, ısrar ederken bile insanı sıkmayan boğmayan bir üsluptu bu.
belki de öğretmen olmasından kaynaklanıyordu.
muhabbetin başında sizli bizli konuşurken derin mevzular açıldıkça bazen ömer'e güneş'e, bazen de sana bana döndü hitap şeklimiz.
belki de ihtiyacım olduğu için başladım anlatmaya.
ilk günden başladım hem de,
o eşyaları taşıdığım günden,
ali'den dayak yediğim günden,
sahildeki ilk öpüşmemizden,
eylül'ün gidişlerinde,
prensesin günlüğünden,
her şeyden bahsettim güneş'e.
tanımadığım birine karşı bunları bu kadar rahat anlatabileceğimi gerçekten de bilmiyorum.
işin garibi çok da iyi gelmişti.
rahatlamıştım.
yaklaşık 2 saat sürdü geride bıraktığımız 7 yılı özetlemem.

*
ve en zor an gelmişti işte.
sırada cemil usta, emrah ve gamze vardı.
emrah'ı arayarak 3'ünün de kayığa gelmelerini istedim.
emrah neden diye sorsa da telefonda bi şey demedim.
eylül sürekli aramasına rağmen hep bi şekilde yalan uydurdum.
nişandan sonraki tatil yalanına onu da inandırdım,
"bu tatile gidebilmemiz için önce halletmem gereken işler var" diye avuttum eylül'ü,
"yarın nişanlım olacaksın bi gün daha sabret" dedim beni yanında isteyen eylül'e yalandan.
akşam 10 gibi buluştuk kayıkta.
cemil usta ilk defa geliyordu bizle buraya.
onu böyle çağırmak garip olmuştu ama hepsine tek tek edilemeyecek kadar ağırdı bu veda.
ve bu veda için de çok güzel günler geçirdiğimiz bu kayıktan daha uygun bir yer olamazdı.
yarınki nişandan falan konuştuk yalandan.
normalde benim de olmam gerektiği kadar mutluydu hepsi.
ama sonra farkettiler bendeki halleri.
cemil usta açtı lafı.
-neyin var evlat senin. dedi
uzun bir sessizlik çöktü denize.
hepsiyle tek tek göz göze geldim.
-gidiyorum ben usta. dedim
yüzlerindeki gülümseme kayboldu bir anda.
-o ne demek. dedi cemil usta.
-olmadı usta, yapamadım eylül'le, onun ateşi tekrar yaktı beni, kopamadı o huur çocuğundan, öldürdü bizi, yıktı bizi, kaldık altında, kalkamadık altından. dedim
-açık ol lan, ne oldu. dedi emrah.
çok fazla detaya girmeden başladım anlatmaya,
ben anlattıkça onlar hüzünlendi.
gamze çoktan ağlamaya başlamıştı bile.
sözlerimi,
-bugün size veda ediyorum, nereye gideceğimi bilmiyorum ama yarın sabah umut'u da alıp gidiyorum. dedim
cemil usta bakmıyordu bile yüzüme.
emrah yumruğunu sıkmış yere bakıyor, gamze ise ağlıyordu.
beni anlayıp anlamadıklarını henüz bilmiyordum ama emrah'ın
-in lan aşağıya. diyip beni tartaklamasıyla anlamıştım özellikle emrah'ın beni hiç anlamadığını.
onun zoruyla indim kayıktan.
cemil usta da gamze de hiç bi şey diyemeden bakıyordu bize öylece.
emrah vurmuyordu ama tartaklıyordu beni,
yakamdan çekiştiriyordu.
-bak bana. diyerek pantolonunun paçasını kaldırdı emrah.
dizindeki yarayı gösterdi.
-hatırlıyor musun bunu. dedi
dün gibi hatırlıyordum ama "hatırlamıyorum" dedim daha fazla kahrolmamak için
-dur ben sana hatırlatayım beynini gibtiğim, senin çalınan bigibletini ararken atladığım bahçe duvarından düştükten sonra oldu bu yara, bak hala izi var. dedi
tutamadım kendimi. süzüldü gözümden yaşlar.
emrah delirmiş gibiydi.
diğer bacağını açtı.
kaval kemiğindeki boyuna çiziği gösterdi.
-ya bu, bunu hatırlıyor musun dıbınakoduğum. dedi
-hatırlamıyorum. dedim aynı sebepten dolayı.
-bunu da ben hatırlatayım o zaman, cemil ustadan aldığımız bayram harçlığıyla aldığımız saçmalı tüfek vardı ya hani, içi boş sanıp sıkmıştın ayağıma, sonra ben de dövmüştüm seni hani. dedi

***
önce izmit'e döndüm, o defteri yazıldığı yerde okumak için.
ömer gittikten sonra emrah hilmi abi'nin yalı çapkınını yaktığı için binemedim ona bir daha hiç.
sahildeki bankımıza gittim, orda okudum defteri.
işi gücü bıraktım. aralıksız 1 günde okudum ömer'in bu deftere yazdıklarını.
utandım, sevindim, mutlu oldum, ağladım, güldüm.
son satırları okumaya başladım.
ömer'in bizi bu sahilde emre ile birlikte gördüğünü okudum,
içim parçalandı,
ömer'in gizlice odama girip emre'nin verdiği çantayı karıştırdığını, içindekilere baktığını gördüm,
içim parçalandı.
ömer'in ısrarla o resmi kendisinden geri alıp emre'ye geri verdiğimi düşündüğünü okudum,
içim parçalandı.
ömer'in sırf bi inat uğruna, benden uzaklaşmak uğruna belki hiç mutlu olamayacağı bir kadınla evleneceğini okudum, içim parçalandı.
yeni bir hayat kurulana, bu defter benim elime geçene kadar ömer'in beyoğlunda bir durakta çalışacağını yazdığı satırları okuduğum an koştum beyoğluna.
defterde tarif edilen yerdeki tüm durakları gezdim tek tek.
sonunda buldum ömer'in çalıştığı durağı.
ama "ömer gitti abla" dediler.
ne de kolay söylediler.
bu satırları okudukça "aptal ömer" dedim hep içimden.
olayın aslını hiç bir zaman bilemeden gitti ömer.
ben o resmi ömerden hiç almadım, prensesin günlüğünde daha çok safken vermiş olduğum bir söz vardı emre'ye ama boncuk ömer sözü değildi ki bu tutulmadan ölünmesin, saf ve aptal bir kızın verdiği bir sözdü kendince. o resmi ben hiç almadım. satırları okudukça o resmi alabilecek tek bir kişi olduğunu anladım. ömerin göremediği şeyi gördüm. ceyda'nın numarasını buldum ve aradım onu. fotoğrafı tarif edip "sen mi aldın ceyda, aldıysan söyle, çok önemli" dedim, utana sıkıla da olsa onu ömer'in çocukluk resmi sanarak kendisinin aldığını itiraf etti. ben emre'nin verdiği çanta'ya sadece göz ucuyla baktım. artık benim için hiç bir anlamı olmayan resimler ve eşyalarla doluydu. ben artık ömer'e aşıktım. o akşam sen taksiye çıktığın gün ben aysel'in yanına gittim bu çantayla, olanları anlattım ona, sonra yaktık bu anlamsız anıları, içindeki resimlere bile bakmadan yaktık. sana söylemeyecek olsam aysel'in yanına gider miydim hiç, ona anlatır mıydım. sadece emre'nin adının bile huzurumuzu bozmasını istemedim, nişanımız olduktan sonra anlatacaktım her şeyi. o yüzden sen bana son gün "o resim o çantada mıydı" dediğinde sana yalan söylememek için "bilmiyorum" dedim, çünkü allah belamı versin ki bilmiyordum, sen ise bu resmin dünya üzerinde sadece tek kopya olamayabileceğini düşünemeyecek kadar salaksın ömer. aptalsın. hem de kocaman bir aptal. ama çok da kızamıyorum. eğer belki de yalansız gelseydim sana, sen de bu kadar kolay gitmezdin belki ve şimdi dönmen için yazıyorum bunların hepsini.
sensiz çok zor her şey be ömer'im.
senin yaşadığını bilerek sana dokunamamak, sevmesen de bir başka kadının koynunda uyuduğunu bilmek, çok zor ömer'im.
ben tam 3 aydır her gece sadece sen oldum be ömerim.
senin davrandığın gibi davrandım insanlara.
sen gibi okudum buraya yazılan her şeyi.
jargona uymak için senin asla kullanmadın "bin" kelimesini kullandım onlara,
kızma bana ömerim.
kırmadım ben hiç kimseyi.
beni yani aslında seni seven herkesi sevdim ben.
konuşma yapalım dediler, skype açalım dediler,
ona da buldum bi yol.
evde internet radyosu yapan, sesi senden biraz daha ince olsa da ilk dinlediğimde sen zannederek yüreğimi çarptıran sesi duydum,
berkin'i duydum, onu buldum.
onu da alet ettim bu yalana,
tam 3 gün boyunca anlattım ona tüm bu yaşananları.
o da her gece senin sesin oldu be ömer,
biz tıpkı sen gibi kırmadık yani hiç kimseyi.
ben anlattım bizi ömer.
anladılar onlar beni, anladılar boncuk ömer'i.
sadece bi defa yanlış anladılar beni.
prensesin günlüğünde, benim günlüğümde yazan "ömer ablasına ağladığımı zannederken ben çocukluk resmimize bakarak bize ağlıyordum emrem" lafımı anlamadılar.
o zaman ablan daha ölmemişti ki be ömerim.
orda ben ablanın hastalığından bahsetmiştim.
çok kızdılar bana.
ama belki de kızmaları gerekiyordur diye düzeltmedim hiç.
ben her gece sen oldum ömer.
sendeki beni tasvir edebilmek için yazdım bütün bunları,
senin beni nasıl gördüğünü,
senin beni nasıl sevdiğini,
senin insanlara nasıl baktığını görebiliyorum artık.
yemin ederim.
aldığım en büyük hayat dersi sensin,
ne olur dön de şükür sebebim ol yeniden.
ne olur gel de bayram sabahı olsun her sabah ayazım.
ne olur duy beni ömer.
bak bana,
ben artık senim.
sen gibi bakmıyor belki gözlerim,
ama sanki tıpkı sen gibiyim...

benim tek umudum sensin boncuk Ömer...

*
akşamı etmiştim.
içmeye yeltendim bi ara kayığa gidip.
ama onu bile becerememiştim.
rakı bile geçmedi ulan düğüm düğüm olan boğazımdan.
eylül'e "bu akşam git, geldiğimde seni burda görmek istemiyorum" demiştim.
gidip gitmediğini çok merak ediyordum.
daha fazla dayanamayıp mesaj attım aysel'e.
"eylül gitti mi" yazdım.
"bir az önce çıktı, 10 otobüsüyle dönecek" dedi aysel.
saat 9'du.
1 saat sonra gidecekti her şeye rağmen köpekler gibi sevdiğim kadın.
"allahım yardım et" diyerek yukarı doğru baktım sahilde oturduğum banktan.
necati amcanın söyledikleri çıkmıyordu aklımdan.
"ya ben de onu kaybedersem,
ya ona son bir defa sarılamadan alırsa allah onu benden" diye geçirdim içimden.
bu sefer buna gerçekten dayanamazdım,
bu sefer ablama verdiğim sözü bile tutamazdım,
darmadağın olurdum, ayakta duramazdım.
onun benden uzakta da olsa iyi olduğunu bilerek yaşardım ama bu şekilde olmazdı,
o kadar da güçlü değildim.
bugün yaşananları,
eylül'le yaşadıklarımı düşünürken kah güldüm kah ağladım tıpkı sizlerin de bunları okurken yaptığınız gibi.
eylül'ün anlattıklarını,
deftere yazdıklarını düşündüm sonra.
hala çok ağır geliyordu.
bu benim kaderim miydi peki?
gerçekten üzülmemiz mi gerekiyordu susanoğlu sahilinde eylül'ün de dediği gibi.
ya o kaderse, yıllardır tanıdığım, eşini kaybetmiş ama kaybettiğini bile unutarak her gün karısını görmeye eve giden necati amcanın aklının başına gelip benle ilk defa karısının mezarına gitmesi,
orda bana söyledikleri..?
onlar neydi peki,
bu kader değil miydi?
çok derin düşündüm ama çıkamadım işin içinden.
ve bir mesaj geldi o an eylül'den.
"gidiyorum ömer,
dediğin gibi, istediğin gibi gidiyorum.
ama emre'ye değil,
ben sadece sen istediğin için gidiyorum,
sen beni affedene kadar gitmeyecektim,
ne okul ne sınavlar umrumda bile değil ama "sen gitmezsen ben giderim" dediğin için gidiyorum,
sözünde duracağını ve gideceğini bildiğim için gidiyorum,
ablana vermiş olduğun sözü tutabilmen için işinden olma diye gidiyorum,
sen beni öldürmüşsün ama ben seni öldürmeden gidiyorum.
aklım fikrim sendeyken gidiyorum,
sırf senin için senden gidiyorum ömer.
emrah'a, gamze'ye, cemil usta'ya, aysel'e, eniştene
ve özellikle umut'a çok iyi bak ömer.
onlar da iyi baksınlar sana,
iyi bakın işte birbirinize..
yaşattığın tüm mutluluklar için,
bana kattığın tüm güzellikler için sana sonsuz teşekkür ederim.
hakkım varsa helal olsun,

*
güneş hiç bölmeden dinledi beni.
sözlerim bittiğinde söylediği ilk kelime.
-yapamazsın ömer. dedi
-neyi yapamam. dedim
-öylece çekip gidemezsin, sen yüreğini o kadına vermişsin, gidersen ölürsün ömer. dedi
-gitmedim, ama yine öldüm, gidersem en azımdan öldüğümü görmez. dedim
-sen gidince o da ölecek ki ömer, çok sevmişsiniz birbirinizi. dedi
-ben çok sevdim. diye düzelttim güneş'in söylediklerini.
tek bir yalan bitirmişti bizi.
yüreğim yanıyordu.
güneş durumun farkındaydı.
-öyle işte. dedim konuyu kapatarak.
-sıra sende. dedim
hiç nazlanmadı güneş.
direk anlatmaya başladı.
-19 yaşında kırşehir'de üniversite'deyken evlendim o çok sevdiğimi zannettiğim adamla. onu, Halil'i çok iyi tanımıyordum, üniversite 1. sınıfta tanışmıştık ama çok sevmiştim ben de. evlenir evlenmez hamile kaldım. cahillik işte. sonra mervem geldi ben 20 yaşındayken dünyaya. yine bi süre güzel gitti her şey ama sonra dayak başladı ömer. başka kadınların varlığını duymaya başladım. düşündüğüm tek şey kızımdı, ne gurur kalkmıştı ben de ne de başka bi şey. çok defa gözüm mor gitmek zorunda kaldım artık rapor alamadığım için okula. bir insan senede kaç defa başını kapıya vurur ömer. ben 5 defa falan vurdum. dayanacak gücüm kalmamıştı artık. merve 2 yaşındayken boşandık. onun çok borcu vardı ayrıldığımızda. zaten veremeyeceğini bildiğim için çocuk için ödemesi gereken zorunlu nafaka dışında hiç bir şey talep etmedim. ondan kurtulmak yeterdi bana. ama kurtulamadım uzun süre. boşanmamızı hazmedemedi. şu an işi gereği eskişehir'de yaşıyor. orda hala ortak arkadaşlarımız, eşimiz dostumuz var. onlardan haber alıyorum, o ne zaman istanbul'a gelse bizi bulmasın diye bi yerlere gittik kızımla hep. hep kaçtık ondan. güneş'in de hayat hikayesi böyle işte ömer. kızıyla hayatta kalmaya çalışan biriyim ben de işte. dedi
hüzünlenmiştim.
her insan başka bir dünyaydı işte.
ve herkesin dünyasında başka başka hikayeler vardı.
-evlenmeyi düşünmedin mi hiç? dedim
-düşündüm aslında, ama benim sevdiklerimi merve sevmedi, onun sevdiklerine ben güvenemedim, ben artık başkasını sevemem ömer, evleneceğim kişi sadece sırtımı dayayacağım kişi olur bundan sonra benim için, bunu da kolay kolay kimse kabul etmez. dedi
haklıydı.
-ya sen, sen ne yapacaksın ömer, eylül'den gittikten sonra sevebilecek misin bi başkasını. dedi
aslında güneş de ben gibiydi.
eylül'den sonra ben de kimseyi sevemezdim,
buna emindim.
olur da bir gün evlenirsem evlendiğim kişiye yazık ederdim.
-olur da bi gün ben de evlenirsem aynen senin düşündüklerini düşündüğüm için evlenirim. dedim
çok benziyorduk güneşle,
ikimiz de yaralıydık,
belki birbirimizin yaralarını bile sarabilirdik,
bu konuşmanın nereye gittiğini henüz bilmiyorduk,
ama hiç bi şey için kasmadım ben.
kader mi?
ol o zaman işte bu da kaderdi.
derken saatin 4'e geldiğini gördüm.
zamanın nasıl geçtiğini bile anlamamıştım.
ben tam kalkmaya yeltenecektim ki
güneş yerinden kalkarak kızını yatağına zütürmek için uyandırmaya çalıştı kızını.

*
-efendim. dedi
-sadece sen biliyorsun gideceğim yeri, senden çıkmaz di mi. dedim tırsa tırsa.
-babanın almanya'da olduğunu da bi tek ben biliyordum. dedi
verdiği cevap beni hem züt hem de mutlu etmişti.
tekrar yer değiştirine kadar yerimi bir tek rüstem abi bilecekti.
-arabayı ne yapacaksın. dedi rüstem abi.
-satalım abi. dedim
-çalıştıralım, ben sana göndereyim parasını. dedi
mantıklıydı ama risk alamazdım.
taksinin hala benim üzerime olmamamsı gerekiyordu.
emrah kabul etse onun üzerine yapardım ama gibsen kabul etmezdi,
daha ona gideceğimi nasıl söyleyeceğimi bile bilmiyordum,
bir de bu dediğimi ona kabul ettirmek imkansızdı.
rüstem abi'ye devretmek üzere anlaştık.
pazartesi sabahtan gerekli işlemleri yapacaktık.
rüstem abi'nin dediği gibi olacaktı.
araba onun üzerine olacak benim adıma çalıştırılacak her ay bana rüstem abi tarafından para yatırılacaktı.
-yarın ben yokum abi. dedim
sarıldık rüstem abiyle.
hiç bi şey demedi.
-yaptığın ve yapacağın babalıklar için eyvallah rüstem abi, eyvallah rüstem baba. dedim
-sen bana babanın emanetisin ömer, dikkat et kendine. dedi
-eyvallah abi, sen de. diyerek vedalaştık.
durağa yürüdük.
şansıma taksicilerin hepsi duraktaydı.
bazılarını pek sevmesem de iyi kötü yıllarımız geçmişti hepsiyle.
onlarla da vedalaşmak lazımdı ama onların gideceğimi bilmesi demek bütün mahallenin ve eylül'ün bunu öğrenmesi demekti.
bunu bildiğim için "ufak bi tatile çıkıcaz nişandan sonra" diyip vedalaştım hepsiyle.
rüstem abi'nin donuk bakışları arasında son kez çıktım o duraktan.
sonra güler ve alzaymır necatiyle konuşmak istesem de güler görevde olduğu için akşama bıraktım onları.
sürdüm eniştemin yanına.
ona bu olanları anlatmak çok zor olacaktı ama yapacak bi şey yoktu.
dükkanda yalnızdı eniştem, müşteri yoktu.
selam vererek oturdum yanına.
-enişte. diyerek zor da olsa girdim lafa.
-efendim. dedi
-gidiyoruz enişte. dedim
-nereye. dedi gülerek.
-önce istanbula, sonra belki daha da uzaklara enişte. dedim
-o ne demek ömer? dedi
-gidiyoruz demek işte enişte, sen ben, umut ve sevim abla, gidiyoruz buralardan. dedim
-eylül? dedi eniştem merakla.
-benim için o artık yok enişte. dedim
-ömer yapma bunu, iyi düşündün mü, hem gitmek o kadar kolay mı? dedi
-burda ölmekten daha kolay enişte. dedim
-biz nasıl gelicez ömer. dedi eniştem korkuyla
-bana güvenip geleceksiniz enişte, hepinize yeni bi hayat kuracağım. dedim
-ama ömer.. dedi eniştem haklı olarak.
-gelmek istemezeniz anlarım, ama ablama vermiş olduğum bir söz var enişte, büyük bir söz hem de, o sözü bana yutturma. dedim

***
kimse bilmiyordu ömer'in nereye gittiğini.
günlerce, gecelerce bekledim.
ömer gelmedi.
yalvardım Allah'ıma, ömer yine gelmedi.
annesinde kalmaya devam ettim uzun bir süre.
ama gelmedi hiç bir haber.
bir süre sonra annesi Tarsus'a dönmek isteyince mecburen istanbul'a annemlerin yanına döndüm.
iş değiştirdim, istanbul'da çalışmaya başladım.
ama haftanın en az 2 günü gittim izmit'e, Şirintepe'ye.
bekledim Ömer'i.
kız başıma sanayiye gittim defalarca, belki cemil oto'ya gelir dedim.
orda bekledim.
ömer yine gelmedi.
aylar geçti aradan.
onun acısı 1 gün bile azalmadı içimde.
hani cemil usta'nın anlattığı 40 mum hikayesi vardı ya,
ben de o da olmadı,
aksine ona olan özlemim arttıkça bir mum daha yandı yüreğimde.
bu acı ölümden de mi beterdi ki?
beklemek.
belki hiç gelmeyeceğini bile bile beklemek,
en sevdiğini beklemek,
yalvararak,
pişman olarak,
gözyaşlarıyla beklemek.
beni eritip bitirendi.
eridim be beyler, yaşanamayacak günlerimizi düşünerek eridim ve bittim.
Şirintepe'ye geldiğim günlerden bir gün, durağa uğradım her zamanki gibi.
-gelmedi yenge. dediler yine.
-sağolun. dedim.
yaşayan bir ölüydüm artık.
etrafımla benle ilgilenen bir sürü erkek vardı.
hiç birinin yüzüne bile bakmadım.
her hafta, 1 hafta bile sektirmeden istisnasız her hafta ömer'in ablasının mezarına gittim.
ablasını ben de çok sevmiştim.
ama bu kadar sık gitme nedenim ömer'i buralardan gönderip onun o çok sevdiği ablasını ziyaret bile edememesine sebep olmamdı.
1 kendi yerime 1 onun yerine gittim hep.
bir insan hiç mi haber alamaz bir insandan.
ben alamadım beyler.
adını bile duyamadım uzun süre kimselerden.
başlarda emrah ve cemil usta kesin biliyordur diye çok baskı yapsam da onların hali de ben gibiydi.
bitiklerdi.
kanatları kırılmıştı ikisinin de.
bilselerdi böyle yaparlar mıydı hiç.
ya da cemil usta dükkanı kapatıp döner miydi hiç emrah'la ve gamze'yle Aydın'a.
onsuz nasıl geçti bilmiyorum ama aradan yıllar geçti.
geçen bu yıllarda aysel sadece işe güce verdi kendini, evlenmedi kimseyle.
gamze ve emrah cemil usta'yla aynı evde yaşadıkları için güyya mahallede adları çıkmasın diye evlendiler.
cemil usta'dan korktukları için cesur olamadılar ve böyle bir yol seçip evlendiler.
cemil usta dükkan'ın devrinden aldığı parayla aydın'da bi oto yıkama açtı.
emrah çalıştırdı orayı, o parayla ev geçindirdi.

*
-gidiyorum anne, uzaklara gidiyorum, yeni bir hayat kurmaya gidiyorum. dedim
annem neye uğradığını şaşırdı.
-eylül, nişan?. dedi annem
-hepsi bir yalan uğruna mahvoldular anne. dedim
-ne diyorsun oğlum, açık konuş. dedi annem
-merak etme anne, anlarsın yakında her şeyi, senden son ricam sakın eylül'ü uyandırma ve şunu bil ki gitmek zorunda olduğum için gidiyorum ve çok iyi olacağım. dedim
annem ağlamaya başladı.
-anne sus, yalvarırım. dedim
annem susmadı ama için için ağlamadı bu sefer.
annemi içime çeke çeke öperek eylül'ün odasına geri döndüm.
altından bir kere öptüm, bir süre seyrettim onu ve
"hoşçakal sevdiğim" diyerek çıktım bir daha dönmeyeceğim çocukluğumun geçtiği o evden.
rüstem abi'yle anlaştığımızın aksine istanbul'da çalışacağım araba gelmişti içinde güneş ve merveyle ile birlikte. çalışacağım duraktan bir taksici getirmişti arabayı içindekilerle beraber istanbul'dan.
2008 model hyundai accent era'ydı araba.
buna binip içindeki yeni ailemle gidecektim gideceğimiz yere.
bi kaç gün sonra başlayacaktım beyoğlu'ndaki yeni durağımda işime ama önce emin olana kadar bi kaç gün boyunca ortadan kaybolmam gerekiyordu.
bu zaman zarfında da güneş ve merve'nin de yanımda olmalarını istedim.
güneş de bana güvenip yeni bir hayat uğruna bıraktı öğretmenliği.
her şeyin çok güzel olacağına dair söz vermiştim onlara.
güvendiler bana.
arabayı getiren taksici anahtarı bana verdi.
burdan sonra sadece ben, güneş ve merve devam edecektik yola.
tam arabaya binecektim ki koşarak bana doğru gelen eylül'ü gördüm.
o gelen kadar arabaya binip gidebilecek vaktim vardı,
ama yapamadım lan beyler, gidemedim öylece.
bekledim eylül'ün gelmesini.
ağlayan gözlerle geldi yanıma.
-nereye gittiğini sanıyorsun haaa.? diye bağırdı onu ilk gördüğüm yerde, evinin önünde.
-gidiyorum eylül, nereye olduğu önemli değil, senden gidiyorum sadece. dedim
-neden ömer, intikam mı alıyorsun, yıllar öncesinin acısını mı çıkartıyorsun benden. dedi
güldüm beyler.
içim yana yana güldüm.
ona son bi şans daha verdim her şeye rağmen.
güneşe ve merve'ye vermiş olduğum sözleri yutabilecek kadar cesurdum o an.
son bir şans daha verdim ona.
-emre'nın sana verdiği o çanta, o benden aldığın resim var mıydı içinde? dedim
-bilmiyorum. dedi eylül
"vardı" dese belki yine affetmeyi seçecektim onu, gidemeyecektim ama "bilmiyorum" diyerek yalan söylemeyi seçmişti eylül.
-ne kadar değerliymiş meğer geçmişiniz. dedim eylül'e doğru bir adım atıp.
burun buruna duruyorduk.
nefesi nefesime değiyordu.
öpebilsem öpecektim.
dokunabilsem yakacaktım,
affedebilsem ölecektim.
her şeye rağmen onda bırakmayı düşündüğüm o çok değerli kolyeye boncuk kolyesine takıldı gözüm.
gözlerimin içine baka baka, beni kaybedeceğini bile bile halan yalan söylemiş olmasından dolayı bir çırpıda elimi eylül'ün boynundaki kolyeye attım ve koparıp aldım onu.