*
aslında doğru söylüyordu.
çocukluk yıllarımızdan itibaren omuz omuza çok şey atlatmıştık emrah la.
ama bu harbiden başkaydı amk.
o an emrah'a anlatamadığım gibi size de anlatamıyorum ama harbiden içim yanıyordu lan beyler.
sessiz kaldık bi süre. sonra emrah tekrar girdi lafa.
-belki böylesi daha iyi olur. dedi
-belki de. dedim umutsuzca.
bir kadeh daha koyduk sonra. sonra bir kadeh daha.
ben zaten meyilli olduğumdan çakır sınırını çoktan aşmıştım.
emrah bana göre daha iyiydi. hatta çok çok iyiydi.
benim dilim zor dönüyor o ise hiç içmemiş gibi düzgün ve sakin konuşuyor ben şiddetlendikçe
o beni yatıştırıyordu.
-abi gitmeseydi be, ne olurdu amk. dedim
-ya şimdi değil de sonra gitseydi, ya ona iyice bağlandıktan sonra gitseydi. dedi
sarhoş halimle bile bu teselli çok mantıklı gelmişti.
iyi hissettim bir an kendimi. ama kısa sürmüştü.
ara ara kafamı çevirip uzakta görünen o ilk gece oturduğumuz banka bakıyordum.
alkolün etkisi arttıkça kafamı çevirip oraya bakma sıklığım da artmıştı.
her baktığımda biraz daha kahroluyordum.
-daha ona kek yapacaktım. dedim
sarhoş olmasaydım bu lafı gibsen emrah'a bile söyleyemezdim.
kötü durumda olmasam emrah da bu lafıma zütüyle gülerdi ama gayet ciddiydi.
-bana yap amk, beraber yeriz. dedi, hiç gülmemişti.
-abi. diyerek sarıldım emrah'a. ama çok sıkı sarıldım lan beyler. sımsıkı sarıldım. emrah'ın canını acıtmak yürek isterdi, belki canını acıtmamıştım ama tüm gücümle sarıldım.
omzunda ağlıyordum. engel olamadım.
bi keresinde mahalleden çocuklar beni dövdüğünde şikayet etmek için eve gitmiştim, dayak yediğimi görünce bir de babam dövmüştü beni. ağlayarak emrah'ın yanına gitmiştim sonra. "ağlama karı gibi" demişti. susmuştum. beni dövenlerin yanına gittik beraber. sonra ikimiz birden dayak yedik. yediğimiz dayaktan sonra bana bakarak "gördün mü bak ben hiç ağlamadım, sen de ağlama ki canımızın yandığını bilmesinler, bi daha canımızı yakmaya gelmesinler" demişti.
o günden sonra bir çok kez gözüm dolmuş, bi kaç kez ablamın omzunda kendimi tutamamıştım ama onun dışında gerçekten hiç ağlamamıştım kız gibi.
ama şimdi ağlıyordum. kız gibi ağlıyordum. canım yanıyordu, ağlıyordum.
hiç bi şey demedi emrah.
utandığım için o halde kafamı kaldıramayacağımı biliyordu. bekledi öylece.
gözlerimin yaşı kuruyana kadar bekledim öyle.
kafamı kaldırdığımdaki ilk cümlem "iyi ki varsın abi" oldu.
-sen de amk. diye cevap verdi emrah.
gerçekten rahatlamıştım. iyi gelmişti.
bi süre yine sessiz kaldıktan sonra emrah'ın telefonu çaldı.
-efendim cemil usta. diyerek açmıştı ki
-şarzına sokayım. diyerek geri indirdi telefonu.
-ver lan şu telefonunu da bi hayrını görelim. dedi
telefonu verdim.
-ee kapalı bu. dedi
"sen arıyorsun diye kapattım" diyemedim,
-ne biliyim kapanmış. dedim telefonu geri açarak.
nokia'nın müziği çaldıktan sonra telefonun menü ekranı geldi.
tam telefonu emrah'a uzatıyordum ki bir mesaj sesi duyuldu.
heyecanla ekrana baktım.
sonu 04'le biten Eylül'ün numarasından 1 yeni mesaj yazıyordu...