*
tek bir soru soracaktım eylül'e.
"bunu neden yaptın"
bu soruya cevap almadan gitmeyecektim hiç bir yere.
aradan belki bi 5 dk geçmişti.
sağ elim kıpkırmızı olmuştu kapıyı yumruklamaktan ama o an gibimde bile değildi.
kapı hala açılmamıştı.
çaresizce telefonu çıkarttım cebimden.
son aranan numarayı aradım.
"aradığınız numaraya şu anda ulaşılamıyor" cümlesi beynimi gibmeye yetmişti.
çaresizce yığıldım yere.
hiç bir şey düşünemiyordum.
ne yapacağımı, ne diyeceğimi, nereye gideceğimi bilemiyordum.
o kadar kısa sürede o kadar sıkı bağlanmıştım ki eylül'e
bir anda düştüğüm boşluk inanılmazdı.
elim ayağım titriyordu lan beyler.
hissetmeye çalışın.
"ben şimdi napıcam" diyebiliyordum sadece kendi kendime.
yıkılmıştım lan binler, yıkılmıştım.
oturduğum yerden kafamı arkamdaki kapıya vuruyordum yavaş ve ritmik bir şekilde.
bunu yaparken hiç bir amacım yoktu.
sadece düşünmeye çalışıyordum.
derken telefon çaldı.
heyecanla telefonun ekranına baktım.
emrah arıyordu.
konuşacak, anlatacak durumum yoktu, belki en azından açıp "iyiyim abi" diyip kapatmam lazımdı ama onu da yapmamıştım mal gibi.
meşgule attım.
derken bi daha aradı, tekrar meşgule attım. bi daha, bi daha, bi daha aradı.
daha fazla dayanamayıp telefonu komple kapattım.
aradan 10 dk mı geçti 1 saat mı geçti yemin ederim bilmiyordum beyler ama bahçe kapısında bir araba durdu.
hafiften doğrularak ayağa kalktım şaşkınlıkla.
çakal kasa mavi bmw'ydi bu.
yan camları filmle kaplı olduğu için içindekileri göremedim.
ali ve binleri beni dövmeye geldilerse bundan daha iyi bir zamanlama olamazdı.
belki yiyeceğim dayakla kendime gelirdim.
arabaya doğru 1 adım atmıştım ki araba hareket etti ve hızla uzaklaştı.
öylece bakakaldım arkasından.
o arabada kimlerin olduğunu çok daha sonra öğrenecektim.
çaresizce kalktım ayağa.
arabaya doğru yürüdüm.
beyaz bi tempra durdu benim arabanın arkasına.
araba tanıdık gelmişti.
arabadan inen emrah'ı görünce anladım.
dükkanda cemil usta'nın uğraştığı arabaydı bu.
emrah koşarak geldi yanıma.
-iyi misin lan. dedi yüzümü görünce.
-eylül gitti abi. dedim
-nereye gitti lan, nasıl gitti. dedi
-gitti abi işte, bilmiyorum.. gitti sadece. dedim.
kötü olduğumu anlayarak daha fazla uzatmadı.
beni benim arabanın sağ koltuğuna oturttu.
-bekle burda diyerek. arkadaki tempraya bindi.

*
tempra'yı düzgün bir şekilde parkedip, benim arabanın şoför koltuğuna oturdu.
-eve bırakayım mı seni. dedi
-olur abi. dedim sessizce.
emrah'ın bana kızgın olduğu halinden tavrından belliydi,
ama kötü olduğum için bi şey de dememişti.
eve geldik.
apartmanın kapısını açarak geçirdi içeri beni.
daha sonra evin de kapısını tutarak içeri geçmemi bekledi.
önce ben peşimden de emrah girdi.
kendimi koltuğun üzerine bıraktım.
eylül'ün gidişinden çok bu şekilde gidişi koymuştu bana.
arkasında soru işaretleri bırakarak gidişi beni kahretmişti.
emrah'a elbette ki anlatacaktım ,
ama ona anlatabilmem için önce olanları kendime anlatmam lazımdı.
kafamı toparlamam lazımdı.
emrah da bunu bildiği için.
-ne zaman anlatırsın. dedi sakin olmaya çalışarak.
bir an cemil ustaya yaptığım hareket geldi aklıma.
-cemil usta çok kızdı mı bana. dedim
-alırız gönlünü, düşünme sen şimdi bunu. dedi
-alırız di mi abi. dedim
sırtımı sıvazladı beni onaylar bir şekilde.
-hadi abi git sen, işine gücüne bak. dedim
-ne işi lan bu saatte. dedi saati göstererek.
saat akşam 10:00'u gösteriyordu.
"vay amk" dedim içimden yine.
az biraz kendime gelmiştim. en azından düşünmeye, sorgulamaya başlamıştım.
kafamı çekyatın başına koyarak uyumaya çalıştım.
ben uyursam emrah gider diye düşündüm.
ama uyumak imkansızdı.
kafamda 40 tilki vardı, 40'ının da kuyruğu bir birine düğüm olmuştu amk.
eylül'ün gidişi çözülmeden uyumak haramdı bana.
aradan tam 1 saat geçmişti.
-abi. dedim
-efendim. dedi
-dışarı çıkalım mı, hava alalım biraz. dedim
"nereye" diye bile sormadan kalktı ayağa.
kapıya yöneldi direk.
ben sahile gideceğimizi bildiğim için içerden ona benim montlardan birini getirecektim.
-bekle abi geliyorum. diyerekten girdim içeri.
komidinin üzerine duran eylül'ün resmine takıldı gözüm.
kolay kolay ağlayabilen bir insan değildim beyler ama kız gibi gözüm doldu direk.
ama tuttum kendimi.
dolaptan benim eski montlardan birini alıp çıktım dışarı.
emrah ayakkabısını giymiş kapıda bekliyordu.
-al abi giy şunu. dedim
-sahil soğuk olur, doğru diyon. diyerek giydi montu.
-ee sen? diye ekledi.
-arabada var abi benim. dedim
-iyi o zaman. diyerek uzatmadı.
ve çıktık evden. Bagajdan diğer montu alıp giydim.
bindik arabaya.
emrah teklif etse de iyi olduğumu söyleyip ben sürdüm arabayı.

*
sahile gelmiştik.
her zaman park ettiğim yere park ettim arabayı.
emrah direk bizim kayığa doğru yürüyordu.
bense hiç bir şey demeden ilerdeki tekele yürüyordum.
nereye gittiğimi anlayarak hiç sormadan değiştirdi yönünü.
peşime takıldı.
ağır ağır yürüyorduk.
yürümek iyi gelmişti.
serin serin esen rüzgar biraz daha kendime getirmişti beni.
az ilerde eylül'ün beni ilk öptüğü yerden geçerken durdum.
emrah bi süre daha yürümeye devam etti ama sonra o da durdu.
derin derin baktım.
çok değil yakın zaman önce tam burda dünyanın en mutlu insanı benken şimdi en sevdiği oyuncağını kaybeden çocuk gibi çaresizce bekliyordum.
emrah hiç bi şey demeden beni bekliyordu.
emrah gibi bir adamın bu denli sabırlı olması aslında dışardan ne derece kötü gözüktüğümün bir göstergesiydi.
ablam beni böyle görmemeli diye geçirdim o an içimden,
ve yürümeye devam ettim.
bi 15 dk kadar sonra tekele gelmiştik.
bi 70'lik rakı, biraz buz, bi şişe su. süzme yoğurt, iki de plastik kaşık aldık.
parayı vermek için elimi cebime attıysam da yetmemişti para aldıklarımıza.
emrah elimi tutarak kendi cebinden çıkarttığı parayla ödedi aldıklarımızı.
poşet emrahın elinde bizim kayığa doğru yürüyorduk bu sefer.
teknelerin oraya yaklaşmıştık.
bizim kayık aynı yerinde duruyordu.
önce ben atladım, sonra da poşeti bana verip emrah atladı kayığa.
kendi kayığımız gibi rahattık amk.
ben elimle koymuş gibi tahtanın altındaki bardakları buldum.
aslında elimle koymuş gibi değil zaten elimle koymuştum.
aldığımız suyla bardakları çalkalayıp kayığın ortasındaki masa olarak kullandığımız tahta yükseltiye koyduk.
emrah doldurdu rakıları.
hiç bi şey sormadan anlatmamı bekliyordu.
bi süre daha anlatmayacaktım.
ilk dubleyi sessiz ve hızlı bir şekilde içtik.
ikimizin de yüzü buruşmuştu,
-abi sen keyfini çıkar, bana eşlik edicem diye acele etme. dedim
-sonra rakıyı tek başına bitir di mi amk. dedi tebessüm ederek.
gözü rakıda falan değildi, böyle şeylerin hesabını yapmazdı, bilirdim.
o yüzden güldüm geçtim ben de.
ilk duble bitmiş 2. ye geçmiştik.
aynı şekilde ikinciyi de içmiştik.
süzme yoğurt da yanına ne güzel gidiyordu amk.
derken ben girdim emrah'ın "hadi amk anlat artık" diyen bakışları arasında lafa.
-ne garip di mi abi. dedim
-ne garip? dedi
-hiç tanımadığın bir insan hiç beklemediğin bir anda hayatına giriyor, seni bir anda kendine bağlıyor, sonra gibtir olup gidiyor. dedim
-belki de gitmek zorundadır be oğlum. dedi beni teselli etmeye çalışarak.
-peki ya arkasında da bi enkaz bırakmak zorunda mıydı be abi. dedim
-biz o enkazdan tekrar bina dikeriz be amk, biz bizi biliriz rahat ol. dedi
tebessüm ettim.