*
artık şaşırmıyordum amk.
ekşına alışmıştım.
"yine dönmüştür bi dolaplar, dur bakalım ömer." dedim yanlarına giderken.
gamze mutluluktan parlayan gözlerle bana bakıyordu.
beni gören emrah selam vermek için ayağa kalktı,
cemil usta ise tebessüm ederek bakıyordu bana.
yine ben hariç herkes çok mutluydu amk.
kıskanmamış ama özenmiştim.
emrah sarılarak karşıladı beni, bunu sadece çok mutlu olduğu anda yapardı.
ve o an, bu anlardan biriydi işte.
-hoş geldin evlat. dedi cemil usta.
-hoş bulduk usta. dedim mutluluklarına katılmak için gülmeye çalışarak.
emrah içerden 4. tabureyi getirdi.
boncuk gibi dizilmiştik dükkanın önüne.
saadet zincirini bozan tek çürük halka bendim amk.
belli etmemeye çalışıyordum sıkıntılarımı.
ama yıllardır sıçtığım taku bilen insanların bunu anlaması zor olmayacaktı tabi
cemil usta da farketmişti ama önce emrah atıldı.
-keyfin niye yok? dedi
anlatmak için hiç mecalim yoktu ama kendimi naza çekmeden başladım anlatmaya.
gamze sanırım rahatsız olacağımı düşünerek içeri geçti.
aslında rahatsız olmamıştım, yanında da anlatırdım ama bi şey demedim.
cemil usta zaten bir kısmını biliyordu ama ablamın olaylarını anlattım tekrar, baştan sonra.
doktorun söylediklerini,
ablamın ilaçları başından beri almadığını, sadece bizi kandırdığını,
her şeyi anlattım onlara.
anlattıklarıma bir cevap bir teselli beklemiyordum ama
anlattıklarımı bitirmeme rağmen ikisi de hiç bir şey söylememişti.
ve bu, durumun çaresizliğini özetliyordu aslında.
-öyle işte usta. dedim en sonunda.
-yukardakine sığınıcaz evlat, yüzümüze bakması için dua edicez. dedi cemil usta.
-başka çare mi var usta. dedim ümitsizce.
-sıkma canını. dedi
-denerim usta. dedim
konuşma bittikten kısa süre sonra kafamla içerdeki gamze'yi işaret ederek,
"ne iş" dercesine baktım cemil ustaya.
"kaybol" diyen bakışlarla emrah'a baktı cemil usta.
-ben çayları tazeliyim. diyerekten kalktı emrah.
-evlat senden bi şey isticem. dedi
-iste usta. dedim
-gamze'yi bırakır mısın. dedi
"hoba amk" dedim içimden, yine aynı döngüye mi giriyorduk.
cemil usta gayet ciddi bakıyordu.
-otogara mı. diye sordum korka korka
-hayır, eve. dedi
-hangi eve. diye sordum.
-geçen gün gittiğiniz çukurbağ mahallesindeki eve. dedi gözleri gülerek
bu sefer ben de sevinmiştim lan amk.
gözlerim parlamıştı.
-bunu becerebilirsin inş. diyip laf çarptı cemil usta.
ama mutlu olduğum için gibime takmamış, "hallederiz usta" diyerek ayağa kalkmıştım.
-gamze. diye seslendi içeriye. gamze geldi içerden.
-ömer seni eve bırakıcak, ben de 6 gibi gelirim. dedi

*
gamze konuşmadan kafasıyla onayladı.
konuşamaları duyan emrah da gelmişti yanımıza.
-ben gelmeden çıkma abi, takılalım akşam, bi şeyler sorucam sana. dedim
-tamam, burdayım. dedi
gamzeyle beraber arabaya doğru gittik.
oturacağı koltuktaki telefon kutusunu o binmeden alıp arka koltuğa koydum.
arabayı çalıştırdım ve 2. kez gideceğim cemil usta'nın eski evine doğru sürdüm arabayı.
gamze'ye soracaklarım vardı ama belki anlatmak istemez diyerekten sustum.
yolu yarılamıştık ki
-saol ömer. dedi
-sen de saol. dedim, "ne için" diye sormadan, ama yine de cevap verdi,
-babama kavuşma fırsatını bana sunduğun için. dedi
-ben bi şey yapmadım, her şey olacağına vardı. dedim cemil usta'nın lafını modifiye ederek.
tebessüm ederek karşılık verdi.
konuyu onun açmasından cesaret alarak.
-nasıl oldu da gitmedin, gidemedin. dedim
aslında zaten benim bildiğim ama gamze'nin benim bildiğimi bilmediği muhabbeti, emrah'ın kendisini otogara zütürüşünü ve orda arabada konuştuklarını anlattı gamze.
hiç bölmeden dinledim.
taslak aynı ama anlatım farklıydı.
-hadi ya. diyerek yalandan tepki verdim anlattıklarının sonunda.
daha sonra benim bilmediğim muhabbete girdi.
bu sefer harbiden merakla dinliyordum.
-babam beni otogara getirdi, emrah'ın sorduğu otobüsün kalkmasına yarım saat vardı, babam tam arabadan inmek üzereydi ki "baba" diyerek durdurdum onu ve şansımı son defa denedim emrah'ın anlattıklarından cesaret alarak. emrah'ın anlattığı resim muhabbetini anlattım babama. dedi
cemil usta'nın o an "tipini gibiyim emrah" dediğini duyar gibiydim,
gamze anlatmaya devam etti.
-önce tepki vermedi. konuşmadan bekledim. bir şey demesini bekledim. hiç bir şey demedi. ağlamaya başladı. sarıldım babama, o da bana sarıldı. dedi
karşımda bunları anlatan insan o çok sevdiğim insanın, cemil ustanın kızı olmasaydı
"ya bi gibtir git amk" der anlattıklarını giblemez anlatacaklarını da dinlemezdim.
cemil usta'nın gözlerinin dolduğuna bile bunca yıl boyunca henüz bi kaç defa şahit olmuşken ağlamsını kafamda canlandırmak bile imkansızdı.
"vay amk" diyebildim içimden sadece.
-sonra? dedim daha da meraklanarak.
-sonra eski evimize gittik, evdeki her şey bizi bırakıp gittiğindeki gibiydi. babam belki dönmüştür umuduyla defalarca geldiğim anılarımı tazelediğim eve bu sefer babamla birlikte girmiştik. eski resimlere baktık tozlu dopaltan çıkartıp. bu sefer ben ağlıyordum, babamsa "artık burdayım" dercesine bana sarılıyordu. abim, ablam ve annem bir defa olsun sormamışlar, ulaşmaya çalışmamışlardı babama. babam onları sorduğunda "iyiler" diyerek geçiştirdim o yüzden. babam yıllardır abimle zaten görüştüğünü söyledi bana. çok şaşırmıştım. neden diye sorgulamadım, elbet onun da bi sebebi vardı henüz bilmediğim. geleceğimi nerden öğrenip bana seni gönderdiğini de o an anlamıştım. ve konuşmanın sonunda artık eskikerden konuşmayacağımıza, hayata baba kız yeniden başlayacağımıza söz verdik. dedi
bu son cümle ablam doğumdan kucağıda bebeğiyle çıkmış kadar sevindirmişti amk beni
mutluluğum yüzüme yansımıştı. mahalleye gelmiştik.
bakkal murat'ın önünden geçerken sevinçten korna çaldım.
sokağı döndüm ve yokuşu tırmandım.
apartmanın önüne gelince durdum.
-bi şeye ihtiyacın var mı. dedim
-temizlikten anlar mısın? diyerek espiri yaptı gülümseyerek.
-oldu o zaman görüşürüz. diyerek gamzeyi bıraktıktan sonra olay mahalinden hızla uzaklaştım.

*
yüzümün hala düşük olduğunu gören emrah
-olum iyiymiş işte kız amk, bu ne surat. dedi
-iyi de abi nerde şimdi amk. dedim
-sıkma kızı bu kadar olum, kaçıp gidecek hali yok ya, işim var demiş işte amk. dedi
emrah'a hak vererek sakinleşmeye çalıştım.
hem kafamız dağılsın hem de kullanmayı öğreneyim diyerekten arabadan telefon kutusunu getirdim poşetiyle.
-o ney lan. dedi emrah
cevap vermeden kutuyu çıkarttıp poşetten, sanki kendim almış edasıyla amk.
-oha amk telefon mu aldın, hem de 6600. dedi emrah kutusundan anlayıp.
baya heyecanlanmıştı amk.
kutuyu direk elimden aldı,
neredeyse yırtarak açtı.
telefonu eline alıp
-olum çok şekil lan kaça aldın bunu amk. dedi
-1500 ama ben almadım abi. dedim
-o ne demek lan. dedi
-müşterilerden biri aldı. dedim
"gibtir lan" diyen gözlerle bana baktı.
-neyse abi onu gibtir et de şu mereti kullanmayı öğret bana. dedim
-önce bi hat almak lazım ama. dedi
-alalım abi. dedim
-kapanmıştır dükkanlar, yarın bi ara gidelim de alalım, hattı takar çalıştırırız, gösteririm kullanmayı. dedi
-eyvallah abi. dedim
1-2 saat dükkanda takıldıktan sonra kapadık dükkanı.
bizim mahalledeki parka gittik emrah'la.
bugün gamze'nin arabada bana anlattıklarını analttım.
meraklı bakışları anlattıklarımı bilmediğini gösteriyordu.
gamze artık burda kalacak dediğimde ise sadece gülmüştü emrah.
ama hani babamın yıllar önce beni cemil oto'ya bıraktığında karşılaştığım çırak emrah gibi gülmüştü o an.
öyle saf, öyle yürekten.
gamze'yi henüz çok iyi tanımıyorduk ama cemil usta'nın kızı olmasından dolayı mıdır nedir amk kan çekmişti işte.
onu direk sahiplenmiştik.
emrah'ın da benim de ona bi şekilde yardım etmelerimiz hep bu yüzdendi.
onu sevmiştik.
henüz bilmesek de ilerleyen yıllarda ikimiz de onu daha da çok sevecektik.
sohbet muhabbet derken 2 saati öyle yemiştik.
erken kalktığımdan dolayı acayip uykum gelmişti ve ne olursa olsun aklım hala eylül'deydi.
-kalkalım mı abi. dedim
-kalkalım kalkalım, geç oldu. diyerek kalktık oturduğumuz banklardan.
arabaya bindik.
emrah'ın evinin önüne gelince durdum.
tam inecekti ki cebinden telefonu çıkarttı.
-bu ne abi. dedim
-13-14 anahtar amk, neye benziyor. dedi dalga geçerek.
cevap vermeden öylece bekliyordum.
-nerde olduğunu öğrenmeden uyuyamazsın sen şimdi amk. dedi
beni o kadar iyi tanıyordu ki bunu söylerken tereddüt bile etmemişti.
tam olarak doğru söylüyordu amk.
telefonu vermese arabayı evinin önüne çekecek belki sabaha kadar da orda bekleyecektim.