*
kendimi savunmaya çalışıyordum.
eylül sağlı sollu girişiyordu bana.
geri geri adımlar atarak kaçtım mutfaktan.
salonun ucuna kadar gelmiş duvara sıkışmıştım.
-yapma kız. demelerime karşılık vermiyor aksine hoşuna gidip dozu biraz daha arttırıyordu.
ara ara fake verip savunmamı kırıyor, beni boşa düşürüyor, gavur birliği gibi bedenime sızıyordu.
acayip huylanmıştım.
aslında sinirlenmiştim ama kırılmasın diye belli etmedim.
bunu bana her hangi biri yapsa allah yarattı demezdim.
eğlencesine elimden geldiğince ayak uydurmuştum.
ama refleks olarak savunuyordum hala kendimi.
bir anlık boşluğundan yararlanarak kaçtım içeri.
yattığım odaya girmiştim.
eylül durur mu geldi peşimden direk.
geri geri gelirken oda bitmiş yatağa çarpmıştım.
düştüm yatağa.
dizlerinin üzerinde yatağa çıktı o da.
kaçacak hiç bir yerim kalmamıştı.
bir hamlede üstümden atabilirdim ama anladınız işte amk ben de istemem yan cebime koy modundaydım.
iyice üzerime çullandı.
şu anda aklınıza gelenlerin hiç biri o anda aklıma gelmeyecek kadar zor durumdaydım.
en nefret ettiğim şeye, gıdıklanmaya son 5 dk'dır belki aralıksız maruz kalıyordum.
"imdat" diye bağırıcacaktım utanmasam.
-eylül yeter çatlıcam. diyebildim en son.
deli gibi eğleniyordu ama insafa gelmişti sonunda.
-bugünlük yeter mi? dedi kanter içinde kalarak.
sakıncalı bir temas yoktu ama hala üzerimde oturuyordu.
resmen rehin almıştı beni.
-bugünlük değil bi ömürlük yeter. dedim nefes nefese.
-yok hemen kurtulamazsın öyle. dedi eliyle bir hamle daha yapıp.
-sakın. dedim elinden tutup.
-afferim çekirge, hızlı öğreniyorsun, bak reflekslerin ilerledi bile. dedi
gülerek tepki verdim.
üzerimden kalkarak yanıma uzandı.
ikimizde vıcık vıcık ter olmuştuk.
çok mutluydum o an ama tedirginlik de yok değildi.
nefes alış verişlerimiz düzelene kadar konuşmadık ikimizde.
öylece yatakta uzanmış tavana bakıyorduk.
sonra kafasını çevirdi bana doğru.
ben de ona doğru çevirdim kafamı.
haliyle dudaklarımız yine tehlikeli sulardaydı.
refleks olarak kendimi geri çektim.
-senle oynamak çok keyifliymiş. dedi (bu lafı unutmayın beyler)
-öyle mi. dedim
-öyle. dedi
-senden kaçmak hiç keyifli değilmiş ama. dedim
-kaçma o zaman. dedi
-kaçırma o zaman. dedim
kafasını tekrar yukarı kaldırdı.
ama bu sefer komple kendi yaklaştı yanıma.
kafasını tam omzumun altına göğsüme doğru koydu.
o görmemişti ama aptal aptal gülüyordum yine.

*
-nasıl oldu? dedi
-ney nasıl oldu? dedim şaşkınlıkla.
-yatağın. diyerek güldü pis pis
mevzuyu çakmıştım ama yine de onun ağzından duymak için sordum.
-ee içerde kim yatacak peki? dedim
-ali'nin kalıcak yeri yokmuş da onu çağırdım. dedi
"hasgibtir"ledim çok derinlerden.
elemanla son olaydan sonra doğru düzgün konuşmamıştık bile.
hadi ben kabul ettim diyelim o nasıl geliyordu amk.
"vay amk" demekten başka çare kalmamıştı bana ki.
eylül'ün bin gülüşü rahatlattı beni.
-şaka yapıyorsun di mi? dedim yine de emin olmak için.
-yooooo. dedi bu sefer gülerek.
-he he tamam tamam. dedim sallamaz bir tavırla ben de gülmesine eşlik ederek.
-hadi yat bakalım. diyerekten beni yeni yatağıma yatırdı.
üzerimi bi güzel örttü..
yüzümdeki en belirgin yara olan kaşımın üzerine baktı.
-geçiyor geçiyor. diyerek avuttu beni.
önce gitti ışığı kapattı.
sonra tekrar yanıma geldi.
sokak lambası odayı az da olsa aydınlatıyordu.
bana doğru eğildiğini görebiliyordum.
"ulan" demeye kalmadan eylül çok masum bir öpücük kondurdu dudaklarıma.
-iyi geceler. dedi çok içten.
-iyi geceler. dedim binlerce duygunun içinde kalmış tepkisizce.
ama şoktaydım, o yüzden kontrol edememiştim sesimi.
yüreğim yerinden çıkacak gibi olmuştu.
bu şekilde uyuyabilmem imkansızdı.
bir yandan utanıyor bir yandan sessiz sevinç çığlıkları atıyordum içimden.
bir insan nasıl bir insanı her hareketiyle kendine yeniden aşık edebilirdi,
cevabı eylül'de gizliydi.
odaya girdi.
kapıyı kapattı eylül.
uyumam epey zaman aldı.
saati göremiyordum ama tahminimce 3'e geliyordu.
yarın belki de zor bi güne uyanacaktım ama eylül'ü düşünerek hayaller kurarak uyumayı tercih ettim o gece.
insan yüzünde gülümsemeyle uyur mu amk.
ben uyudum o gece.
muhtemelen uyumadan önce kafamda kurduklarımdan dolayı çok fantastik rüyalar gördüm.
gördüğüm tüm rüyalarda eylül vardı.
uyurken bile mutluydum amk.
ama bu mutluluğun çok da uzun sürmeyeceğini biliyordum içten içe de.
öyle böyle derken sabah oldu.
yattığım koltuk belimi mahfetmişti.
kalkamadım yattığım yerden.
önce gerindim bi, sonra gözlerimi ovuşturdum.
sonra mutfakta ıslıkla "hayat sevince güzel, sevince tatlı günler, bir kuşu kelebeği, bir taşı sevin yeter"i çalan eylül'ü duydum.
camdan bakasım gelmişti bir an tüm mahalle halaya kalkmış mı diye.
neşeyle kalktım ağrıyan belime rağmen yattığım yerden.
mutfaktaki küçük masaya kendi çapında kahvaltı hazırlamıştı sevdiğim.
çayı koyuyordu ben mutfağa girdiğimde.

*
ablam zaten karnında ölecek bir bebeği doğurucam diye ısrar edemeyecekti.
şu an size anlatmam imkansız beyler ama
tarifsiz bir rahatlama ile tarifsiz bir huzursuzluğu aynı anda yaşadığınızı düşünün.
işte öyle garip bir duyguydu amk.
hasteneden çıkmıştık.
arabaya bindiğimiz gibi ablamın evine doğru sürdüm.
eniştem anahtarla açtı kapıyı.
ablam ev işleriyle uğraşıyordu.
bizi görünce şaşırmıştı.
2-3 muhabbetten sonra asıl mevzuya girmek için yeltendi eniştem.
-doktordan geliyoruz biz. dedi ablama.
-ne için. dedi ablam anlasa da dalga geçer gibi gülerek.
-verdiğin kararı doktora danışmak için. dedi eniştem.
ablam artık saklamıyordu.
hatta rahatlamışa bile benziyordu.
-eee? dedi ablam.
-kararından vazgeçmelisin. dedi eniştem.
-yapamam. dedi ablam.
-yapmaman bi şeyi değiştirmeyecek, bir hiç için hayatını riske atmana izin veremem. dedi eniştem.
-bir hiç dediğin çocuğumuz, bizim çocuğumuz. dedi ablam gözleri dolarak.
-hiç doğmayacak çocuğumuz. dedi
-konuşma böyle. dedi ablam ağlamaya başlayarak.
normalde eniştem şimdiye çoktan koşmuş ablama sarılmıştı ama ilk defa o kadar kararlı görmüştüm onu.
-aldığın ilaçlar zaten bebeğin karnında yaşama ihtimalini bitirmiş durumda,
o hastanede ilk gün imzaladığımız kağıtlarda verdilk biz bu kararı,
şimdi istesen de dönemezsin. dedi eniştem sesini yükselterek.
ablam öfke dolu gözlerle enişteme baktı.
-bana destek ol. dedi ablam.
-olamam, seni kaybetmeyi göze alamam. dedi
sesi iyice yükselmişti.
başka bir zaman ablama böyle bağırsa rahat duramaz,
dalardım belki ama o an o kadar haklıydı ki.
ablamı kaybetmeyi ne o ne de ben göze alabilirdim.
eniştemi sonuna kadar destekliyordum.
eniştem doktorun söylediklerini tekrarladı.
-anlamıyor musun, bebeğimiz zaten ölüyor, kürtajdan kaçmak çözüm değil, o ilaçlar bebeği beslemene izin vermiyor, anla artık. dedi yerinden sinirle kalkarak.
ardından ablam da kalktı ayağa.
önce sakin bir şekilde eniştemin omuzlarından tutarak onu kalktığı yere oturttu.
sonra içeri geçti.
ben önce "kafa dinlemek için belki de kaçmak için içeri geçti" diye düşündüysem de
elinde bir poşetle geri geldi ablam.
siyah eczane poşetlerindendi.
poşeti eniştemin kucağına bıraktı.
bi kaç tanesi yere düşmüştü poşetteki ilaçların.
yere düşen ilaç kutularının hiç biri açılmamıştı.
eniştem merakla poşetteki diğer ilaçlara attı elini.
çıkarttığı iki şişe hapın da kapağı ilk günki gibi koruyucu şeridiyle beraber duruyordu.
bu saatten sonra bize sadece doğuma gün saymak ve o güne kadar dua etmek kalıyordu...