*
rakıyı hemen hemen bitirmiştik.
bardakları geri zütürmek için bizim amcanın teknesine baktım.
ışıklar sönmüştü.
acelesi yok sonra veririm diyerekten bardakları deniz suyuyla çalkalayıp oturduğum tahta kısmın boşluk olan altına zulaladım.
az da olsa rakı kalmıştı şişede,
atmaya kıyamadım zütürmeye üşendim ve bardakların yanına şişeyi de koydum.
zor da olsa indik kayıktan.
sallana sallana yürüyorduk emrah'la.
ben, gecenin ilerleyen saatlerinde dalgalar şiddetini arttırdı herhalde diye düşünüyordum ama meğer dalgalar değil anason şiddetini arttırmıştı.
bi sağa gidiyorduk bi sola gidiyorduk.
ama çok senkronize yürüyorduk.
birbirimizden bi yaklaşıp bi uzaklaşıyorduk istemsiz olarak.
çok geçmeden emrah
-şu an neye benziyoruz biliyor musun. dedi
-neye abi. dedi
-hani tekeri yamuk bigibletler var ya 8 çizer, aynı ona benziyoruz, 8 çiziyoruz. dedi
biliyorum çok komik değildi ama deli gibi gülmüştük.
etrafımızda rahatsız edeceğimiz kimse olmadığı için rahat rahat doya doya gülmüştük.
öyle güle oynaya arabaya geldik.
-sürebilicen mi. dedi
-ayıp ettin. dedim kırk yıllık ayyaş edasıyla.
-iyi hadi bakalım. dedi
yürüyecek halim yoktu ama araba sürecektim.
o an o arabaya emrah ve cemil usta'dan başka kimse binmezdi.
ama emrah'tı bu sorgulanmazdı, yaşanırdı.
doğru bizim mahalleye sürdüm.
ama alkollü olduğumu bildiğim için normalden de yavaş sürdüm.
o yüzden biraz uzun sürse de varmıştık mahalleye.
önce emrah'ı evine bıraktım.
tam kapısının önünde durdum
-evi bulabilecek misin. diyerek takıldım.
-şu değil mi. dedi eliyle bi yandaki evi göstererek.
gülmüştük yine ve indi arabadan.
az önce şaka yaptığını biliyordum ama yapmamış da olabilirdi, ne olur ne olmaz diyerek eve girmesini bekledim.
emrah arabaya binince eve doğru sürdüm arabayı.
önce "ulan eylül'ü mü görsem bi" dedim içimden, özlemiştim.
ama sonra gece geç vakit olduğu ve sarhoş olduğum için vazgeçtim ve yarına erteledim.
arabayı bahçe kapısının tam önüne park edip bahçe kapısından içeri girdim.
cebimden anahtarı çıkartıp evin kapısını açmaya çalıştım.
kapı açılmıyordu.
başım çok dönüyordu ama anahtarın deliğini tutturduğuma emindim.
zorlanarak girmiş ama dönmüyordu.
2-3 defa daha çevirmeye çalıştım ama fernerbahçe logolu anahtarlık yanlış eve geldin diye bağırıyordu.
eylül ile evleri değiştirdiğimize hala alışamamıştım ama bu seferki tamamen alkolden dolayıydı.
anahtarı yavaşça geri çıkarttım deliğinden.
inş eylül duymamıştır diyerek arkamı dönmüş arabaya gidiyordum ki
önce salonun açılan ışığı yansıdı bahçeye, sonra da cam açıldı.
-ömer? diye seslendi eylül.
onu görecek olmama sevinmiş ama böyle bir aptallık yaptığımı farkedeceği için de üzülmüştüm.