*
kız tekrar arabaya bindi.
-ilk aradan sola lütfen. dedi
dediği gibi yaptım, bakkalın köşesinden sola döndüm.
dik bi rampa vardı.
rampayı çıktık ve 2. apartmanın önünde durmamı söyledi kız.
durdum.
-yukarı çıkıp gelicem, bekleyebilir misiniz, başka taksiyle mi döneyim? dedi
-çok uzun sürer mi? dedim doğaçlama yaparak gerçekci olsun diye.
-aslında sürebilir, bekletmiyim sizi, borcum ne kadar? dedi
hiç beklemediğim bi cevap olduğu için afallamıştım.
ne diyeceğimi bilemedim, mal gibi durdum öyle.
benim cevap vermediğimi görünce kafasını uzatarak taksimetreye baktı.
cüzdanından para çıkartmaya çalışıyordu ki
-işim yok, uzun sürse de beklerim. dedim
"sen benle taşak mı geçiyon" der gibi baktı kız, ama uzatmadı
-peki teşekkürler. diyerek cüzdanını çantasına geri koydu ve arabadan indi.
teyibin saati akşam 10'u gösteriyordu.
meraktan ölmek üzereydim.
o kadar çok bilinmeyen vardı ki nereden başlamaya çalışsam daha ilk soruda tıkanıyordum.
hepsi ayn soruda takılıyordu.
kimdi bu kız?
bildiğim tek şey adının gamze olmasıydı.
cemil ustanın bir kızı olduğunu bilsem gamzenin cemil ustanın kızı olmasından başka ihtimal yoktu.
kıza ne zaman baksam sanki cemil ustayı görüyordu gözlerinde.
her zaman olduğu gibi sadece "vay amk" diyebildim içimden.
saat 10:30'a geliyordu.
sıkılmaya başlamıştım ama cemil ustanın "ne olursa olsun bekle, geri inecektir" demesi geldi aklıma.
o sözün üzerine sabaha kadar bekleyebilirdim orda.
ama neyseki o kadar sürmemiş bi beş dk sonra binadan çıkmıştı bizim kız.
onu aldığımda da zaten keyfi pek yoktu ama ta ordan bile yukarda ne olduysa çok fazla canını sıkmış olduğu belli oluyordu.
arabanın yanına geldi,
kapıyı açtı,
yine aynı yerine bindi.
-direk otogara şoför bey. dedi ağlamasa da ağlamaklı bir ses tonuyla.
kızın cemil usta ile bi alakası olmasaydı sıradan bir müşteri olsaydı direk sorardım "hayırdır bacım neye sıkıldı canın" derdim ama soramadım işte. cemil usta "onla konuşma" demişti.
mecburen sustum.
istemeye istemeye de olsa arabayı çalıştırdım.
otogara doğru sürüyordum.
derken telsizden bir ses duyuldu.
-ses deneme 1-2, ses deneme 1-2. diyordu telsizin ucunda biri
bu rüstem abi değildi başka biriydi.
-lan ömer, emrah ben, duyuyon mu sesimi? dedi
panik olup telsizi kapatmayı ya da en olmadı sesini kısmayı denedim.
araba sürdüğüm için becerememiştim,
elim ayağım birbirine dolanmıştı.
derken emrah devam etti
-cemil usta dükkanda, ben aldım bişeyler, sen alma direk gel dükkana. dedi
içimden "senin ben ta amk emrah" diyebildim sadece.
sonunda telsizi kapatmayı başarmıştım ama artık çok geçti.

*
o gözlerin en mantıklı açıklamasını laf yiyerek de olsa almıştım kızdan.
ne yapacağımı bilemeyerek bastım gaza.
çok gitmemiştim ki birden durdum.
aynaya baktığımda kızın indiği yerde beni beklediğini gördüm.
anarya yapıp geri döndüm.
arabayı oraya bıraktım
ve indim arabadan.
belli ki sormak istedikleri konuşucakları vardı,
benim de merak ettiklerim.
ama o an geri dönmemin sebebi cemil ustanın "eve gittikten sonra geri otogara bırakacaksın" lafı oldu.
onu orda bırakıp gidemedim.
vicdan yaptığımdan değil lan beyler
tamamen züt korkusundan.
kafeden içeri girdik.
kapı girişine yakın olan bir masaya oturduk.
kız beni inceliyor bense utanarak gözlerimi kaçırıyordum.
pot kırmamamk için konuşmamayı tercih edecektim.
o soğukta bile sıkıntıdan terlemeye başladım.
gerildiğimi anlamış olacak ki
-merak etme sana soru sormak için oturtmadım seni buraya, sadece ben anlatıcam sen dinleyeceksin. dedi
bi nebze de olsa rahatlamıştım.
onaylarcasına başımı salladım.
garsona 2 çay söyledikten sonra anlatmaya başladı kız.
-anlatacaklarımıın bir kısmını muhmemelen biliyorsundur, ama sen yine de sözümü kesme, beni bi dinle olur mu?. dedi
yine kafa salladım.
anlatacaklarının hiç birini gerçekten bilmiyordum.
cemil usta ailesi ile ilgili hiç bir şey anlatmamıştı bize.
-seni zaten babam gönderdiğine göre adımı biliyorsundur. adım gamze. cemil usta'nın en küçük kızıyım. babamı arıyorum. dedi
bölme dediği için araya girmemiştim
meraklı gözlerle bakıyordum.
-kaç yıldır izmit'desin. diye sordu
-doğduğumdan beri. dedim
-iyi o zaman 94'teki büyük tekel yangınını bilirsin. dedi
"evet" dercesine kafa salladım yine.
-annem orda çalışıyordu, o zamanlarda babamın, evimizin aşağısında küçük bi bakkal dükkanı vardı. durumumuz ne iyi ne de kötüydü. iki maaş giren 5 nüfuslu bir evdik. mutluyduk da. sonra o yangın oldu, tanıdığı olanlar, yönetimde eşi dostu olanlar başka fabrikalara başka kurumlara yerleştirildiler annem gibi garibanların eline de 2-3 krş tazminat sıkıştırıp eyvallah dediler. annem işsiz kaldığında ben 8, ablam 13, abim de 16 yaşındaydı. annem işten ayrıldıktan sonra başka yere giremedi. annemden dolayı evimizin huzuru kaçmaya başlamıştı. babam bi kaç defa dikkatli para harcamasını söylemişti anneme ama annem pek umursamamıştı. bi kaç defa ciddi kavgaları da olmuştu. annem yetmezmiş gibi biz de kene gibi yapışmıştık babama, hepimiz bi şeyler istiyorduk babamdan. hele ablam ve abim. tam ergenlik zamanları. babamdan sürekli para isterler alamayınca da babama karşı gelirlerdi. babam sinirliydi ama hiç dövmedi bizi. 1 defa bile vurmadı. anneme de o kadar yaptıklarına rağmen asla el kaldırmadı. ta ki bir gün annem "eve 3 kuruş para getiriyorsun diye kendini adam yerine mi koyuyorsun" diyene kadar.
tüylerim diken diken olmuştu lan beyler,
ürpermiştim amk.
birinin cemil usta gibi bir adama "adam mısın" demesini kafamda canlandıramamıştım bile.
beynim almamıştı, error vermiştim.