*cemil usta'nın elinde çayı vardı.
ben de ayağa kalkıp diyafona eğilerek düğmeye bastım ve
-ustam bize bir çay bir oralet yollar mısın. dedim gülerek.
emrah'ın yılların eskitemediği bu espriye güldüğünü görmüş ama o, güldüğü belli olmasın diye anında arkasını dönmüştü.
acık da olsa onu gülerken gördüğüm için mutlu olmuştum.
çay gelene kadar yanımıza gelmeyecekti, biliyordum, o yüzden seslenmedim hiç.
derken cemil usta lafa girdi
-evlat. dedi
-efendim usta. dedim
-senden bi şey isticem ama soru sormak yok tamam mı. dedi
-nasıl yani usta. dedim
-daha şimdiden başladın amk. dedi ve ciddi ciddi ayağa kalkmaya yeltendi.
anlatacağı şeyi zaten zor anlatacağını anlayarak dizinden tuttum,
-aman usta, tamam soru yok. dedim
cebinden bi kağıt çıkarttı
kağıdı bana vermeden okudum kağıtta ne yazdığını.
kamilkoç, 21:30 yazıyordu.
kağıdı bana uzattı,
elime aldım.
"bu ne usta" diyecektim ama soru yok dediği için sustum, anlatmasını bekledim.
-adı gamze. dedi
bu ismi cemil ustadan ilk defa duyuyordum ama
sormadan bekledim.
-alacağın kişi. dedi
-evet usta anladım. diyerek onayladım.
hiç bi gib anlamamıştım.
deli gibi merak etmeme rağmen de hiç bi şey soramadım.
-otogardan alacaksın, beni tanıdığını belli etmeyeceksin, sorarsa "biri durağı aradı, otogara taksi istedi, sizin adınızı söyledi" diyeceksin, o sana zaten tarif edecek, çukurbağ mahallesine gideceksiniz, orda bakkal murat var onun önünde durmanı söyleyecek bunu bildiğini belli etmeden duracaksın, sonra bakkalın hemen arkasındaki binanın önüne çekeceksin, o sana yukarı çıkıp geleceğini söyleyecek, tamam diyip bekleyeceksin, uzun sürebilir inmesi ama usanmadan beklemeye devam et mutlaka inecektir. yolda asla muhabbet etme, sonra muhtemelen gece tekrar otogara bırakacaksın, bu kadar. dedi
yine beyin amcıklaması yaşıyordum.
boş gözlerle baktığımı gören cemil usta ben daha "nasıl tanıcam peki ben bu kızı" demeden ceketinin cebinden bir resim çıkarttı. "geri getir" diyerek bana verdi resmi.
güzel, temiz yüzlü 20'li yaşlarda bir kızın resmiydi bu.
kızın yüzü çok tanıdık geliyordu ama daha önce görmediğime de emindim.
belki de müşterilerden birine benzetmiştim, bilemedim.
susmaya devam ederek cemil ustanın konuşmasını bekledim ama başka bir şey söylemedi.
-akşam gelirsen burdan olucam. dedi "gel" demeden davet ederek.
-eyvallah. dedim mesajı alarak.
cemil usta oturduğu yerden kalktı ve sotesine çıktı.

*
derken bizim çay ve oralet geldi.
çaycı çocuk tepsidekileri az önce cemil ustanın oturduğu taburenin yanındaki küçük masanın üzerine koydu.
emrah çayın geldiğini görmüştü ama gelmedi yanıma.
hiç sevmememe rağmen oraletten bir yudum alarak
-ımmmm nasıl da özlemişim. dedim
-özlersin tabi amk. dedi benim duymadığımı sanarak
ben de duyduğumu belli etmedim.
-ısmarlayan olsa da bi tane daha içsem. dedim
hızlı adımlarla diyafona giderek
-usta bize 2 oralet. dedi
-ooo bana eşik edeceksin demek. dedim
-yok, ikisini de sana, gözün doysun amk. dedi
şerefsiz güzel laf sokmuştu ama bozulmamıştım, gülmüştüm sadece.
-abi. diye seslendim 2-3 dk sonra.
-hııı. diye seslendi dönüp bakmadan.
-abi. diye seslendim tekrar.
-ne var. dedi bu sefer.
-abi. dedim yine dönüp baksın diye.
-abini gibsinler. diyerek döndü
-ama bana söylemesinler, dayanamam. dedim
-he amk söyle. diyerek güldü.
-akşam burda olur musun sen de, konuşalım bi. dedim
-burda derken?. dedi
-cemil usta burda olacakmış, çilingir kuracak her halde, ben de gelicem. dedim
-ben kalamam o saate, uyurum. dedi
kalacağına adım kadar emin olduğum için ısrar etmedim
-eyvallah abi, görüşürüz. dedim
-eyvallah. dedi ve bindim arabaya.
önce durağa geçtim.
acık kendimi gösterdikten sonra 2 müşteriye gittim geldim.
gözüm sürekli saatteydi
saati 8:30 ettim
gündüzcüler gitmiş gececiler gelmişti ki ben otogara gideceğim için hala bekliyordum durakta.
cemil usta'nın verdiği saate daha 1 saat vardı.
cemil usta zaten kırk yılda bir bizden bi şey istedi,
ona da geç kalmak olmaz diyerek kalktım yerimden, bindim arabaya.
geze geze gittim otogara.
arabayı otogarın otoparkına park ettim ve indim arabadan.
otobüsün gelmesine daha yarım saat vardı.
öyle dolandım boş boş.
kamilkoç'un peron numarasını öğrenerek perona gittim ve orda beklemeye başladım.
kızın yüzünü unutmam mümkün değildi ama meraktan çıkartıp bi daha baktım.
kim ulan bu gamze dedim içimden.
can sıkıntısından duraktan öylece volta atıyordum
derken önünde Aydın-istanbul yazan kamilkoç otobüsü yanaştı perona.
kapılar açıldı ve yolcular inmeye başladı.
orta kapıdan 3. inen yolcu bizim kızdı.
benim onu beklediğimi bilmediği için sırtındaki çantayla öylece durup sağa sola bakındı önce.
sonra bir an göz göze geldik
ve sanki cemil usta bana bakıyordu...