*
heyecandan nutkum tutulmuştu.
önce çılgın atsam da deliler gibi sevinsem de çok geçmemişti ki
"nereye gidiyor bu kız şimdi bu saatte amk" diye küçük çaplı bi kıskançlık krizine girmem geç olmamıştı.
evin ışığı tekrar yandı.
belli ki hazırlanıyordu.
ve bu hala evde olduğunu gösteriyordu.
durağı evin önüne istediği için ben de kendi çapımda şebeklikler yapıp arabayı karşı kaldırıma çekecektim.
ama bi daha arar belki diye ışık sönene kadar bekledim çardakta.
ışık söner sönmez arabaya binecektim.
heyecanla bekliyordum.
öyle boş boş sağa sola bakınıyordum.
sonra durağa doğru kıvırta kıvırta gelen aysel'i gördüm.
hayal olmasını çok isterdim ama aysel'in hayali bile o kadar kıvırtamazdı.
bu aysel'den başkası değildi ve durağa doğru yaklaşıyordu.
"olamaz" diye haykırdım o an içime doğru.
bu nasıl bir zamanlamaydı amk.
anası bu kızı resmen kadir gecesi doğurmuştu.
nasıl bir günde 2 defa tam isteği gibi her şeyi bin edebiliyordu.
aysel durağa yaklaştığında elindeki küçük tencereyi gördüm,
belli ki bana yemek getiriyordu.
ona olan öfkem yerini şevkate bırakmamıştı ama kesinlikle azalmıştı.
direk içeri gelsin diye çardaktan kalkıp eylül'ün penceresini görebileceğim şekilde içeri oturdum.
aysel de direk yanıma geldi.
tencereyi masanın üzerine koyarak en şebek ses tonuyla
-sana yemek getirdimmmmmm. dedi içten bir gülümsemeyle.
o an bu hareketiyle gönlü boş olan her hangi bir erkeği kendisine aşık edebilirdi aysel ama o kişi ben değildim.
ben çok başka denizlerdeydim.
aysel bi şeyler bıcırdıyor ben gözümü ayırmadan eylül'ün cdıbına bakıyordum.
derken ışık kapandı.
-ayse bekle burda, telefon çalarsa bakıver, ben geliyorum hemen. dedim aysel'e ve kapıyı kapatarak çıktım dışarı.
arabayı eylül'ün kapısının önüne çektim.
2 dk geçmemişti ki binanın kapısı açıldı.
eylül arka koltuğa bindi.
-iyi akşamlar. dedi ve şimdiki seka park yakınlarında deniz kenarı bir yerin adresini verdi.
planım aysel'i orda mal gibi bekletmek değildi.
biraz sonra eylül'den telefonunu rica edecek, durağı arıyacak, acil işim çıktığını eve gitmesi gerektiğini söyleyecektim.
belki yemeyecek ama en azından orda öylece beni beklemeyecekti.
ama aysel yine boş geçmemişti.
tam arabayı çalıştıracaktım ki Aysel içerden çıkıp
-Ömer, ne zaman dönersin, bekliyim m? diye seslendi arkada oturan Eylül'ü görmeyerek.
o eylül'ü görmemişti ama eylül onu görmüştü.
-aaa pardon evde bi şeyimi unuttum diyerek arabadan indi ve eve geri çıktı Eylül.
eylül'ü arabadan inerken gören aysel haliyle bunu gururuna yediremeyip yüzüme bile bakmadan hızlı adımlarla geldiği yöne doğru yürümeye başladı.
bir an arkasından koşmayı, en azından eve bırakmayı teklif etmeyi düşünsem de hem yüzüme bakmayacağını hem de teklifimi kabul etmeyeceğini bildiğim için hiç uğraşmadım.
aysel'e üzülmüştüm ama yapacak bi şey yoktu.
eylül'ü beklemeye devam ettim.
aradan belki bi 15 dk geçmişti ama aşağı inen olmadı.
bi 15 dk daha bekledim ama sonuç değişmedi.
arabayı durağa geri çekip çaresizce bekleyecektim ki sokağa giren bir taksinin farları aldı gözümü.
bu bir taksiydi.
ama bizim durağın taksisi değildi.
1 dk geçmemişti ki eylül çıktı binadan.
bana doğru hiç bakmayarak arka koltuğa bindi ve taksi hareket etti...