*
-gidiyorum anne, uzaklara gidiyorum, yeni bir hayat kurmaya gidiyorum. dedim
annem neye uğradığını şaşırdı.
-eylül, nişan?. dedi annem
-hepsi bir yalan uğruna mahvoldular anne. dedim
-ne diyorsun oğlum, açık konuş. dedi annem
-merak etme anne, anlarsın yakında her şeyi, senden son ricam sakın eylül'ü uyandırma ve şunu bil ki gitmek zorunda olduğum için gidiyorum ve çok iyi olacağım. dedim
annem ağlamaya başladı.
-anne sus, yalvarırım. dedim
annem susmadı ama için için ağlamadı bu sefer.
annemi içime çeke çeke öperek eylül'ün odasına geri döndüm.
altından bir kere öptüm, bir süre seyrettim onu ve
"hoşçakal sevdiğim" diyerek çıktım bir daha dönmeyeceğim çocukluğumun geçtiği o evden.
rüstem abi'yle anlaştığımızın aksine istanbul'da çalışacağım araba gelmişti içinde güneş ve merveyle ile birlikte. çalışacağım duraktan bir taksici getirmişti arabayı içindekilerle beraber istanbul'dan.
2008 model hyundai accent era'ydı araba.
buna binip içindeki yeni ailemle gidecektim gideceğimiz yere.
bi kaç gün sonra başlayacaktım beyoğlu'ndaki yeni durağımda işime ama önce emin olana kadar bi kaç gün boyunca ortadan kaybolmam gerekiyordu.
bu zaman zarfında da güneş ve merve'nin de yanımda olmalarını istedim.
güneş de bana güvenip yeni bir hayat uğruna bıraktı öğretmenliği.
her şeyin çok güzel olacağına dair söz vermiştim onlara.
güvendiler bana.
arabayı getiren taksici anahtarı bana verdi.
burdan sonra sadece ben, güneş ve merve devam edecektik yola.
tam arabaya binecektim ki koşarak bana doğru gelen eylül'ü gördüm.
o gelen kadar arabaya binip gidebilecek vaktim vardı,
ama yapamadım lan beyler, gidemedim öylece.
bekledim eylül'ün gelmesini.
ağlayan gözlerle geldi yanıma.
-nereye gittiğini sanıyorsun haaa.? diye bağırdı onu ilk gördüğüm yerde, evinin önünde.
-gidiyorum eylül, nereye olduğu önemli değil, senden gidiyorum sadece. dedim
-neden ömer, intikam mı alıyorsun, yıllar öncesinin acısını mı çıkartıyorsun benden. dedi
güldüm beyler.
içim yana yana güldüm.
ona son bi şans daha verdim her şeye rağmen.
güneşe ve merve'ye vermiş olduğum sözleri yutabilecek kadar cesurdum o an.
son bir şans daha verdim ona.
-emre'nın sana verdiği o çanta, o benden aldığın resim var mıydı içinde? dedim
-bilmiyorum. dedi eylül
"vardı" dese belki yine affetmeyi seçecektim onu, gidemeyecektim ama "bilmiyorum" diyerek yalan söylemeyi seçmişti eylül.
-ne kadar değerliymiş meğer geçmişiniz. dedim eylül'e doğru bir adım atıp.
burun buruna duruyorduk.
nefesi nefesime değiyordu.
öpebilsem öpecektim.
dokunabilsem yakacaktım,
affedebilsem ölecektim.
her şeye rağmen onda bırakmayı düşündüğüm o çok değerli kolyeye boncuk kolyesine takıldı gözüm.
gözlerimin içine baka baka, beni kaybedeceğini bile bile halan yalan söylemiş olmasından dolayı bir çırpıda elimi eylül'ün boynundaki kolyeye attım ve koparıp aldım onu.

*
eylül'ün boynundan çok yüreği yanmıştı bu hareketime
-ömer yalvarırım dinle, sakin ol, her şeyi anlatıcam. dedi eylül
-ben sana o şansı 1 defa verdim eylül, o da 5 yılımıza mal oldu. bırak da kalan ömür benim olsun. bırak da kalan ömrüme Güneş doğsun. dedim
-tamam git, kolyeyi ver de öyle git hadi. dedi eylül
-sen buna layik değilsin. dedim
-ömer ver onu. dedi hıçkıra hıçkıra ağlayarak.
o an ben ağlamıyordum, tıpkı ablam öldüğündeki gibi güçlü durmak zorundaydım.
bu sefer güneş ve merye'ye verdiğim sözleri tutabilmek için güçlü durmalıydım.
içimden bi şeyler kopuyordu ama tutuyordum kendimi,
ağlamıyordum.
eylül ikimizin yerine de yapıyordu fazlasıyla zaten bunu.
-ömer boncuğu ver. dedi eylül yüksek sesle.
vermedim
-ömer, boncuk. dedi eylül avazı çıktığı kadar.
vermedim
-ömer boncuğu ver, yalvarırım. dedi
vermedim
-boncuk, ömer ver şu boncuğu. dedi
vermedim
-boncuk, ömer, ömer, boncuk, boncuk, ömer. diye feryat etti eylül.
onu ilk defa bu denli şiddetli ağlarken görmüştüm.
bu kolyenin onun için bu kadar anlamlı olduğunu bilmiyordum.
ama o kolyeyi vermedim.
içimdeki çoğu şeyi o mahallede bırakarak,
arabaya bindim ve içim parçalanarak bastım gaza.
"ömer boncuğu ver, boncuk, ömerrr" diye bağıran eylül'ü son gördüğüm yer dikiz aynası oldu.
o yıllar boyu sevinçle işten gelmesini beklediğim o sokağın köşesinde,
işte orda öldürdüm ömer'i ben.
orda bıraktım tüm sevdalarımı,
orda bıraktım ben bütün dostluklarımı,
orda bıraktım ben bütün anılarımı.
içime akıttım göz yaşlarımı,
o gün 2 güzel yüreğin sorumluluğunu aldım ben,
o 2 güzel yürek güvendiler bana.
ben onların, onlar benim can yoldaşım olacaktı bundan sonra.
eylül'ün de dediği gibi belki de hayırlısı olan üzülmemizdi.
üzülmüştük,
çok üzülmüştük hem de.
benim arabanın torpidosundan aldığım defteri koltuğun üzerine koymuştum.
güneş'in de merve'nin de henüz nereye gittiğimize dair en ufak bi fikri yoktu.
çevre yoluna çıkmıştık ki.
-ömer amca. dedi merve.
-efendim. dedim yüreğim el verdiğince neşeli olmaya çalışarak.
-senin adın boncuk ömer mi? dedi...
-hayır, onu da nerden çıkarttın. dedim
-peki neden o kız senin arkandan "boncuk ömer" diye bağırdı o zaman. dedi...
cevap veremedim.
ve o günden sonra boncuk Ömer'dim artık.
deftere son bir kaç satır daha ekleyerek onu bir zaman sonra eylül'e vermek için sakladım.

ve o gün boncuk Ömer gitti, hikayesi de bitti beyler...